2 verschillende levens

hij keek nog even naar binnen toen ze het pasje van de tafeltje nam en zodra de de kamer uit kwam en de deur sloot knikte hij op haar vraag of ze zouden gaan. hij draaide zich toen om en rustig liep hij weer terug door de gang heen. met behulp van de roltrappen kwam hij uiteindelijk weer beneden waar hij bij de receptie nog even op haar wachtte zodat ze het pasje nog konden terug geven bij het uitchecken.

Ze liep met Lucas mee naar beneden en gaf het pasje nog even af aan de balie, waarna ze naar Lucas toe liep. 'Gaan we gelijk naar het ziekenhuis of gaan we eerst naar de plaats waar we gezamenlijk hadden afgesproken met de anderen?' vroeg ze toen aan hem en keek hem ook vragend aan. Rustig ging ze met hem al naar buiten en keek even rond zich naar de bezigheid op de straten. Het was zo anders in de toekomst dan in haar eigen tijd.

"het is nog vroeg. ik dacht dat er gezegd was om 's middags te verzamelen," antwoordde hij op haar vraag of ze eerst moesten verzamelen. "daarbij tegen de tijd dat iedereen er is, kan het spreek uur in het ziekenhuis al voorbij zijn," zei hij, "en ik heb niet echt veel zin om een week te moeten wachten omdat er geen plek is om een afspraak te maken." even legde hij zijn hand op zijn moeilijke schouder en bewoog zijn arm even lichtjes. "ik zal blij zijn als ik eindelijk mijn arm en ook mijn vleugel weer normaal zou kunnen gebruiken," mopperde hij zachtjes

Ze knikte begrijpend op wat Lucas zei. 'Dan kunnen we beter nu gelijk gaan.' zei ze. 'Leid de weg maar.' Hij zou vast wel weten waar ze naartoe zouden moeten. Ze pakte z'n hand vast en keek met een glimlach naar hem. Als hij al zenuwachtig was voor het ziekenhuis, liet hij het niet merken ... en dat vond ze eigenlijk best knap van hem.

toen ze hem zei dat hij haar de weg kon gaan leidde, knikte hij eventjes lichtjes en nadat hij plots haar hand rond de zijne voelde, beet hij even op zijn onderlip. in plaats van nu naar het ziekenhuis te gaan om zijn schouder en alles eromheen te laten na kijken, konden ze nog zoveel meer doen voordat ze weer zouden gaan reizen. stilletjes en een beetje omlaag kijkend begon hij toen langzaam met lopen. het ziekenhuis was dan niet ver weg en het duurde dus niet lang voordat ze bij de draaideuren aan kwamen. zodra er nog een meter verwijdert was tussen hun en de deuren, begonnen ze al te draaien. even merkte hij de blik op van de vrouw achter de balie en voelde hij plots alle spanning weer naar boven komen. even deed hij een stapje achteruit waarbij hij nog even in zijn ooghoek naar Nanaho keek. terwijl hij zijn blik weer terug liet glijden naar de deuren, nam hij een diepe zucht voordat hij uiteindelijk rustig naar binnen liep

Toen Lucas een stapje achteruit deed, keek ze naar hem en glimlachte bemoedigend naar hem. Ze liep met hem mee toen hij uiteindelijk toch besloot om naar binnen te gaan. Ze gingen naar de balie en richtte haar aandacht op Lucas. Hij kon het beste aan de vrouw beschrijven waar hij last van had. Hopelijk beschreef hij het door de zenuwen goed, anders kon de vrouw hem nog niet goed helpen.

Toen hij stilletjes de grote hall in liep richting de balie merkte de vrouw achter de receptie hem al op. "Als we daar de kleine Lucas niet hebben," zei de vrouw met een kleine grinnik op het einde. Lucas zweeg eventjes voordat hij stilletjes wat binnensmond begon te mopperen, "k ben geen 9 meer," zei hij wat geirriteerd voordat ze bij de balie aangekomen waren. "Ik kom voor de spreekuren," zei hij toen veder. "Waar heb je dit keer last van?" Vroeg de vrouw met een licht zuchtje. "Je doet nu net alsof ik hier elke dag binnen loop," mopperde hij zacht, "waarschijnlijk iets met mijn schouder." De vrouw keek toen nog even naar Nanaho voordat ze weer terug naar Lucas keek, "goed dan, je weet waar je moet zijn. Ik zal je in de lijst zetten." Lucas knikte lichtjes voordat hij weer Nanaho's hand nam en een van de gamgen in liep

Ze moest haar lachen inhouden door de reactie van de vrouw op dat Lucas binnen kwam. Toen de vrouw naar haar keek, glimlachte ze lief naar d'r. 'Kleine Lucas?' vroeg ze plagend met een grinnik, terwijl ze door de gangen liepen en had een geamuseerde blik in haar ogen. Hij moest hier vast al vaak geweest zijn als de vrouw aan de balie hem herkende.

"Ik weet het, ik weet het," mopperde hij zachtjes en wat vernederd, "ik ben hier 'enkele keren' eerder geweest." Hij liep nog door tot ze eindigde in een soort wacht ruimte waar hij op een stoel ging zitten. "Ik had niet gedacht dat ze me zo eigenlijk nog zou noemen," mopperde hij weer.

Toen hij zei dat hij hier enkele keren was geweest, trok ze één van haar wenkbrauwen op. ''Enkele' keren?' vroeg ze hem. Ze ging langs hem zitten in de wachtkamer en grinnikte door z'n gemopper. Haar hoofd legde ze tegen z'n schouder aan en keek op naar hem. 'Wat kan je toch zo heerlijk mopperen.' zei ze met een glimlach.

hij grinnikte even toen ze hem vertelde dat hij zo heerlijk kon mopperen. "vind je? wat een geluk dan dat ik het de hele dag door kan doen," plaagde hij haar toen hij zijn arm om haar heen deed. het was niet druk in de wachtruimte, eigenlijk was het nog helemaal leeg. zij zouden dus de eerst volgende zijn, die gedachte probeerde hij te vergeten en legde dus zijn hoofd tegen die van Nanaho aan.

'Ik weet niet of ik dat "gelukkig" moet noemen.' zei ze met een grinnik en keek even in de wachtkamer. Er zat niemand. Lucas zou dus snel aan de beurt zijn. Er ging een fijn gevoel door haar heen toen Lucas zijn hoofd tegen de hare aan legde. Hun momentje werd echter wel verstoord door een zuster die zei dat Lucas door kon gaan. Nanaho ging weer rechtop zitten en keek naar haar lief. 'Wil je dat ik meega of wil je liever alleen?' vroeg ze toen aan hem.

toen de zuster de wachtruimte in gelopen kwam en vertelde dat de volgende aan de beurt was, stond Lucas wat gespannen op. antwoorden op Nanaho's vraag deed hij niet, al nam hij nog wel haar hand stevig vast en zag er niet uit dat hij die snel los zou laten. hij nam even diep adem voordat hij toen richting het kantoortje van de arts. toen hij naar binnen ging, groette de man hun vriendelijk. Lucas gaf hem alleen stilletjes een knikte terug voordat hij in een van de 2 stoelen voor het bureau ging zitten

Toen Lucas haar hand stevig vast nam en niet los liet, wist ze het antwoord op haar vraag al zonder dat hij antwoord had gegeven. Ook zij gaf de dokter een vriendelijk knikje door zijn groet en ging in de stoel naast Lucas zitten. De man vroeg wat hem nu hier gebracht had, het leek op een plagende manier ... net alsof ook hij Lucas nog herkende. Met een vragende blik keek Nanaho toen naar haar lief voor hoe hij zou reageren.

even zweeg hij toen de man vroeg wat er aan de hand was, "ik heb last van mijn schouder waar ik graag wil dat naar gekeken word," zei hij, al was 'last' hebben best wel zacht uitgedrukt. de man keek hem toen met een verveelde blik aan, "wat heb je nu weer gedaan?" zuchtte hij voordat hij al wat een en ander aan apparaten ging klaar zetten. ".. van de trap gevallen," loog Lucas toen zachtjes waardoor de man meteen stopte met zijn werk en hem aan keek, "van de trap gevallen zeg je? ik dacht dat je over die periode heen gegroeid was." "dat betekend niet dat het niet meer kan gebeuren," mopperde Lucas weer zachtjes en met iets van een schuwe toon

Zwijgend bleef ze luisteren naar de conversatie tussen Lucas en de dokter, kijkend van de één naar de ander. Ze vond het wel sneu voor Lucas dat hij moest liegen over hoe hij last van z'n schouder had gekregen, maar de dokter scheen hem te geloven. Toen ze de schuwe toon in haar lief z'n stem opmerkte, nam ze z'n hand vast en kneep er bemoedigend in. Ze draaide haar hoofd naar hem en glimlachte naar hem.

toen Nanaho zijn hand wat stevig vast nam, keek hij haar even aan en toen hij haar glimlach opmerkte, glimlachte hij terug. "ik neem aan dat je de gebruikelijke routine nog kent," zei de dokter toen hij het iets wat gammele bed klaar maakte. "laten we kijken wat er precies scheelt." nadat Nanaho toen Lucas zijn hand los gelaten had, stond hij op en liep hij rustig naar het bed. rustig deed hij zijn arm van zijn slechte schouder uit een van de mouwen van zijn shirt legde hij dat deel van zijn shirt op zijn nek voordat hij op de rand van het bed klom

Nanaho volgde Lucas met haar ogen toen hij naar het bed ging en erop ging zitten. Ze was nog nooit zo'n held geweest met dingen die bij de dokter gebeurden, maar ze bleef hier voor Lucas. Gelukkig had ze zelf nooit in een ziekenhuis hoeven liggen. Niet dat ze ooit wel eens iets had gedaan waardoor ze in het ziekenhuis had kunnen belandden voor ze lid werd van de DenLiner. Ze was altijd zo'n braaf meisje die nooit iets geks deed en altijd goed uitkeek met wat ze deed. Al kon ze soms nog wel eens een beetje onhandig zijn.

Toen hij op de rand van het bed zat, nam de dokter een half rond apparaat dat hij naar Lucas' slechte schouder bracht. Het raakte zijn schouder niet en de dokter draaide zich om naar Nanaho. "Zou je met mij mee willen lopen? Dan kan ik de röntgenfoto's maken," vroeg hij voordat hij alvast de deur naar een zijkamer voor haar open deed

Ze keek naar wat de dokter bij Lucas deed en knikte vervolgens op z'n vraag of ze met hem mee wilde gaan. Rustig stond ze op en liep met de man mee de zijkamer binnen. Ze keek even rond zich in de ruimte en richtte haar blik toen door het glas heen, waar ze Lucas kon zien zitten. Haar blik gleed af naar de dokter en wachtte tot hij de röntgenfoto zou maken.

img]https://2img.net/h/oi40.tinypic.com/r01h1w.jpg[/img]
lucas zat maar wat stilletjes an droog voorzicht ui te staren terwijl hij wachtte tot de foto gemaakt zou worden. De dokter bediende een kastje dat het röntgenapparaat aansporde om de foto te maken, die uiteindelijk op een scherm te zien was. Hij bekeek de foto voordat hij even een vermoeide zucht liet horen en nam de foto van het scherm en lied het met een simpele hand beweging, als een hologram verschijnen op een draagbaar plastisch scherm. Hij draaide zich toen weer om naar Nanaho voordat hij naar de deur liep en die voor haar open hield. "De foto is gemaakt, we kunnen weer terug," vertelde hij

De dokter zei dat ze weer terug konden gaan en ze ging met hem mee. Zelf had ze ook even naar de foto gekeken, maar met haar kennis over röntgenfoto's kon ze er niet echt iets uit opmaken. De man zou hen vast wel vertellen hoe ernstig het was als ze bij Lucas waren. Zijn blik zei in ieder geval al niet veel goeds.

Toen ze uitendelijk weer terug kwamen, keek lucas ze meteen aan. Hij probeerde nog even naar de foto te kijken, maar toen de dokter uiteindelijk het apparaat bij hem vandaan haalde en hem eropwees dat hij zich weer kon aan kleden, trok lucas wat mopperend zijn makkelijke shirt weer aan. De dokter wachtte nog even tot hij zijn shirt weer aan gedaan had. "Je weet, een operatieve behandeling is nodig als de botten verplaatst zijn of onder een hoek staan. Daarbij word alles met behulp van metalen platen en schroeven bij een gehouden," begon te dokter het zelfde als altijd te vertellen waarbij Lucas al, zoals voorheen, koude rillingen kreeg en wat bleekjes begon te worden. Nerveus wachtte hij op de uitslag terwijl hij nog een poging deed om de röntgenfoto te zien. Even wierp hij nog een snelle blik naar Nanaho voordat de dokter weer veder ging. "Maar dat is niet nodig, zoals gewoonlijk," ging hij veder voordat hij hun beide de foto liet zien, "er is niet anders dan de normale breuken waarmee je hier naar binnen gelopen bent. Een mitella zou goed genoeg moeten zijn."

Ze voelde zich opgelucht toen de dokter had gezegd dat het niet erger dan een normale breuk was en hij het gewoon kon genezen door een mitella te dragen. Met een glimlach keek ze naar Lucas. Ze was blij voor hem, want nu hoefde hij in ieder geval niet onder het mes. 'Dat is goed nieuws, Lucas.' zei ze en hoopte dat hij er hetzelfde over dacht, want ze zag hem er nog wel voor aan om ook te mopperen over de mitella.

hij knikte zachtjes, instemmend met Nanaho die het goed nieuws vond. Dat was het ook, alles beter dan n operatie, maar aan de andere kand, het zou nu nog enkele weken duren voordat zijn schouder en vleugel helemaal genezen waren en hij weer kon vliegen. Zoiezo zou het niet handig zijn om te transformeren, dan zou hij alleen de neiging krijgen om te vligen, of hij kan zijn vleugel toch perongeluk bewegen. Gelukkig was het team de laatste tijd goed aangesterkt door de hoeveel mensen dat zich hadden aangesloten bij de groep.