2 verschillende levens

Lucas zei niets. Dat was misschien wel beter ook. 'Dus ... wat nu, dokter?' vroeg ze toen aan de man en keek hem vragend aan. Ze hoopte dat niet te ernstig was om gelijk weg te kunnne gaan met de DenLiner, tenminste, Ryotaro wilde gelijk weer gaan nadat ze terug kwamen.

de dokter nam een mitella en deed die rond Lucas' arm waarna hij vervolgend de knoop in zijn nek legde, aan de kant met zijn goede schouder. "begin na de eerste week met wat lichte beweging oefeningen en zodra de mitella eraf is, herhaal deze oefeningen tot je je schouder weer geheel kan bewegen. En als het wat langer duurt," vertelde de dokter toen hij het laatste hoekje met een veiligheid spelt vast maakte voordat hij Lucas wat nadrukkelijk aan keek, "heb geduld en ga het jezelf niet forceren." Lucas mopperde zachtjes iets en zodra de dokter klaar was, gleed hij van het metalen bed af. "of volgende keer gewoon voorzichtiger zijn als je de trap af loopt." Lucas keek hem nog even wat ongemakkelijk aan voordat hij naar Nanaho omkeek, "zullen we gaan dan?"

Ze luisterde ook mee met de dokter naar het advies dat jij Lucas gaf, zodat ze Lucas eraan kon herinneren of erop kon wijzen als hij het was 'vergeten'. Ze grinnikte door de dokter zijn plagende opmerking. Met een glimlach keek ze naar Lucas toen hij vroeg of ze gingen. 'Ja.' zei ze en liep de ruimte uit, op de gang wachtte ze tot Lucas ook kwam.

"dank u en tot ziens," bedankte hij de dokter nog voordat hij achter Nanaho aan liep, de gang op. "Als ik had geweten dat er alleen een mitella om moest, had ik er zelf ook wel een gemaakt van wat kleding," mopperde hij zachtjes. het eerste wat hij op de gang deed was nog even wat aan het stof van de mitella friemelen. "Het is n tijd geleden dat k zo'n ding rond liep," zei hij voordat hij rustig richting de uitgang van het ziekenhuis liep

Toen Lucas zo begon te mopperen, verscheen er een vertederde glimlach op haar gezicht en gaf hem een kus op zijn wang. 'Het is toch wel goed dat je bent geweest, lief. Het had ernstiger kunnen wezen.' zei ze en liep met hem mee naar de uitgang van het ziekenhuis.

hij keek even op toen hij plots een kus op zijn wang voelde en keek haar toen even verbaast aan voordat hij weer voorzich uit keek, "je heb gelijk, ik ben ook blij dat ik niet onder het mes moet, wie weet hoelanf ik dan niet zou kunnen vliegen," zei hij, niet dat het hem alleen om het vliegen ging. "we moeten maar wachten tot mijn schouder minder last geeft voordat we weer van een berg omlaag kunnen rollen."

Toen ze buiten waren, nam ze zijn hand vast en vervlocht haar vingers met de zijne. 'Van de berg rollen lijkt me in ieder geval niet zo'n goed idee voorlopig.' zei ze met een grinnik, doordat hij daar weer over begon. 'Ryotaro zal denk ik ook wel blij met het nieuws zijn dat het niet al te ernstig is.' begon ze nu ze zich weer herinnerde dat Lucas zijn grootvader zo snel mogelijk weer wilde vertrekken uit deze tijd.

"Daarbij weet ik niet eens of de volgende plek waar we komen wel een berg of een dijk heeft," zei hij en zodra hij haar hand voelde, hield hij de van haar stevig vast. "Ik denk het wel, al is hij wel wat gewent," zei hij toen, "zoals je waarschijnlijk wel van sommige werknemers gemerkt heb, het is niet de eerste tijd dat zoiets gebeurd."

Ze knikte maar een beetje op wat Lucas zei, maar eigenlijk had ze alleen echt goed geluisterd naar het eerste wat hij had gezegd. Dat laatste maakte haar niet zoveel uit. 'Het komt met het vak zeker.' zei ze en hield haar blik voor zich uit gericht.

even verlaagde hij zijn hoofd en kreeg hij een ongemakkelijke blik toen ze wist dat hij al die verwondingen opgelopen had door het trainen en vechten met monsters. "Ja," ze hij toen kort, "Maar nu ben ik sterker dan vroeger. het gebeurd niet meer zo vaak als toen en als het gebeurd, weet ik wat ik moet doen om het snel te laten helen."

Ze deed haar hoofd ook wat naar beneden om hem zo proberen aan te kijken. 'Ik weet het, Lucas.' zei ze met een zachte glimlach en leunde toen met haar hoofd tegen zijn schouder aan tijdens het lopen, een kleine en tevreden glimlach op haar gezicht te zien. Ze stonden na een eindje lopen weer voor het hotel. Nanaho keek even omhoog naar de opening en toen naar Lucas. 'Laten we je grootvader het nieuws maar vertellen.' zei ze.

"dat is goed, als hij dan al wakker is," zei hij voordat hij het hotel binnen liep. hij liep dor de lobby naar de lift en gebruikte die om op de 9e verdieping te komen. zodra de deuren weer open gingen, liep hij de gang op. "Ik vraag me af of de andere eigenlijk ook al wakker zijn," zei hij toen sinds de jongens een kamer deelde. zodra ze uiteindelijk de 21ste kamer deur bereikte, klopte hij zachtjes op de deur. "Room service!" zei hij toen, met als eerder die ochtend toen hij Nanaho ophaalde.

'Ik dacht dat ik hem tegen Rue had horen zeggen dat hij voor onderdelen wilde kijken voor de DenLiner.' zei ze en keek opzij naar Lucas. Zacht grinnikte ze toen hij hetzelfde deed om de kamer binnen te komen als hij bij haar had gedaan. Het zou grappig zijn als Ryotaro erin zou trappen, maar het klonk overduidelijk als Lucas zijn stem dus hij zou vast wel merken dat het z'n kleinzoon was.

even zweeg hij en keek hij haar aan, "this is dat je het zegt," begon hij toen, "Dan zullen die twee waarschijnlijk in de techniek winkel zijn." even liet hij zijn blik van Nanaho omlaag glijden, over de vloer terug naar de deur. "maar dat betekend niet dat de andere ook al wakker zullen zijn," zei hij voordat hij weer veder op de deur begon te kloppen met zijn hand die niet in de mitella zat.

Ze bleef naar hem kijken, terwijl hij zijn gedachtes onder woorden zette en knikte toen. Lucas klopte weer op de deur, in de verwachting dat Zack en James nog binnen waren. Er was gestommel te horen aan de andere kant van de deur en ze wachtte tot de deur open gedaan zou worden. Ze waren vast moe geweest na dagenlang in de DenLiner gezeten te hebben, af en toe even dutjes doen op de banken van de trein. Zijzelf vond het ook heerlijk om weer eens op een normaal bed te slapen.


Hij lag met de deken losgetrokken op z'n buik op het matras en keek nogal slaperig op toen er op de deur werd geklopt. Eerst wilde hij het negeren, maar toen hoorde hij ook stemmen en bleef de persoon op de deur kloppen. Hij zuchtte en stapte toen uit bed. Z'n haar stak alle kanten uit en hij had alleen een boxershort aan. Krabbend aan z'n hoofd, liep hij naar de deur en opende het. Lucas en Nanaho stonden daar. 'Oh, goeiemorgen.' zei hij slaperig. 'Gaan we weer?'

"goe-" begon hij hem terug te groeten maar al snel viel zijn blik op Zack's half naakte lichaam. zijn blik veranderde naar een droge en hij deed zijn hand van zijn goede arm voor Nanaho's ogen. "1," begon hij waarbij hij hem weer aan keek, "Ja, ik dacht dat we weer snel mogelijk zouden vertrekken. Rue en mijn grootvader zouden waarschijnlijk ook wel richting de Denliner gegaan zijn. 2, trek een shirt aan voordat je de deur open doet."

Haar wangen kleurden rood toen ze Zack zo halfnaakt in de deuropening zag staan, maar niet van schaamte. Omdat hij er niet slecht uit zag zonder shirt. Geïrriteerd duwde ze Lucas zijn hand weg en keek geërgerd naar hem. 'Ik ben geen klein kind meer.' mopperde ze tegen hem en richtte haar blik terug op Zack.


[Hij knikte op het eerste wat Lucas zei, maar het tweede negeerde hij. 'Okay, ik kom er zo aan.' zei hij en deed de deur weer dicht. James lag nog te slapen, dus Zack liep naar de jongen zijn bed en gaf er een trap tegen waardoor de jongen wakker schrok. 'Opstaan, we gaan weer.' zei Zack en liep toen naar de stoel waar hij z'n kleding over had gegooid. Hij deed ze weer aan, liep naar de spiegel in de badkamer om zijn haar weer in model te doen en ging toen terug naar de slaapruimte in.


Hij schrok wakker toen zijn bed bewoog en keek verstoord op, waarna hij Zack hoorde zeggen dat ze weer verder gingen. 'Okay.' zei hij en ging het bed uit, waarna hij op de rand bleef zitten om nog even bij te komen. Pas toen Zack de slaapruimte weer binnenkwam, stond hij op en begon zich aan te kleden. Vervolgens gingen ze gezamenlijk de kamer uit. 'Morgen.' zei hij tegen Lucas en Nanaho.

Met nog steeds dezelfde blik, keek hij toe hoe Zack de deur weer sloot. Hij draaide zoch toen om naar Nanaho "wie zegt dat ik dat deed omdat ik je een klein kind vond?" Haalde hij toen een wenkbrauw op, het was namelijk niet dat hij dezelfde lichaamsbouw had als Zack. Toen hi de deur weer open hoorde gaan, draaide hij zich uiteindelijk weer terug op naar de deur opening. "yo, gelukkig heb jij wel een shirt aan," groette hij hem wat mopperend

Met samengeknepen ogen keek ze naar hem, maar toen James en Zack de kamer uit kwamen besloot ze om haar mond te houden. Anders dan Lucas, glimlachte zij vriendelijk naar de jongens. 'Goedemorgen.' groette ze James terug. Ze vond het altijd zo grappig dat James, Zack en zij alledrie dezelfde kleur haar hadden en alledrie blauwe ogen. Ze keerde zich tot Lucas. 'Wanneer denk je dat je zus en grootvader weer terug zijn?' vroeg ze aan hem.


'Natuurlijk heb ik een shirt aan.' mompelde hij en keek Lucas even droog aan. Hij ving op wat Nanaho aan Lucas vroeg, maar vroeg niet naar meer informatie. Zometeen zou hij het vast wel te horen krijgen. Hij deed zijn handen in z'n zakken en keek even opzij naar Zack, waarna hij weer terug keek naar Lucas en Nanaho.


'Ik snap niet dat je het zo storend vind. Voor Nanaho hoef je het niet erg te vinden, want die maakte het niks uit.' zei hij. Hij wist dat hij hierdoor Lucas boos kon maken, maar dat moest dan maar gebeuren. Hij vond echt dat de bruinharige jongen zich nu een beetje aanstelde. Het was niet dat er op dat moment veel mensen in de gang waren.

Eventjes keek hij weer om naar Nanaho, "ik dacht dat die uiteindelijk richting de Denliner zouden gaan, maar eventueel kunnen we denk ik hier ook wel op iedereen wachten." Toen hij James' reactie hoorde, keek hij hem weer aan. "Wat? Niet iedereen vond dat normaal," mopperde hij weer voordat hij nog even in zijn ooghoeken naar Zack keek, "wie zegt dat ik het érg vind voor haar?" Keek hij hem toen aan, "Het is toch dood normaal om een shirt aan te trekken als iemand aan de deur belt? Je ziet mij toch ook niet half naakt door een hotel rond lopen?"

'Nou, ja. Ik denk dat we beter hier kunnen blijven wachten, ja. Als we weggaan hier, kan hij ons misschien niet meer vinden. Al verwacht ik wel dat hij ons zal bellen als hij ons kwijt is.' zei ze en keek naar de twee jongens toen ze een discussie met elkaar aan begonnen te gaan over wat er net was gebeurd. Ze zuchtte even. 'Oké. Ik ga naar de lobby.' zei ze en keek naar James. 'Kom je mee, James?' vroeg ze hem en vertrok toen met de zwartharige jongen richting de lobby.


Hij haalde z'n schouders op door Lucas zijn argument en keek naar Nanaho toen ze hem iets vroeg. Hij knikte en keek even naar Lucas en Zack. 'Ja, ik kom.' zei hij en liep met Nanaho mee naar de lobby. Erg zin om bij deze twee kibbelende jongens te blijven, had hij niet dus ging hij maar met haar mee.


Voor een paar momenten bleef hij Lucas droog aankijken. Soms kon Lucas echt het bloed onder z'n nagels vandaan halen, maar hij zou er niet op ingaan. Hij merkte dat Nanaho en James weg gingen en liep zonder iets tegen de bruinharige jongen te zeggen achter hen aan. Het leek Zack alsof hij gewoon jaloers was.

Toen hij plots hoorde hoe Nanaho en James naar de lobby zouden gaan, keek hij ze nog even na. "Gewoon.. Niet meer doen, ok?" Keek hij Zack nog even aan, maar dit keer toch iets rustiger. "Laten we ook maar naar beneden gaan," zei hij nog voordat hij uiteindelijk ook richting de lobby begon te lopen.


Wat voetstappen liep Kanon met Hanami naar de receptie om hun gehuurde sleutel terug te geven. Met de handen in de zakken van haar trui, en met de capuchon over haar hoofd liep ze achter haar vriendin aan. Toen ze bij de receptie balie in de lobby aan kwamen, stond er niemand achter de balie en Kanon begon meteen wat ongeduldig op de bel te drukken.


Hanami zuchtte zachtjes toen Kanon op de bel begon te drukken toen ze zagen dat er niemand achter de balie stond. "Een keer is genoeg, denk je niet?" Zei ze toen ze Kanon's arm nam en haar hand van de bel weg trok. Uiteindelijk kwam er een vrouw naar de balie gelopen en gaf Hanami de gehuurde sleutel terug

"wat doe je nou zo moeilijk? Je kan toch wel wat rekening met andere houden? We zitten zeker nog langer op elkaars lip, dus een beetje om de andere denken mag ook wel," mopperde hij, niet dat hij het zelf erg zou vinden om met gemopper, ruzie en 'ieder voor zich' in de Denliner te zitten, dat zou hij wel kunnen hebben. Hij zou dan zelf dikwijls twee keer zo hard mee doen, zonder er echt iets om te geven.

Ze was ergens in de lobby gaan zitten en keek rond zich. Er waren al mensen beneden en er stonden twee meisjes bij de balie. Voor een paar momenten keek ze naar hen, maar toen hoorde ze het gemopper van Lucas en zag hem aankomen met Zack. Waren die twee nog steeds bezig? Ze zuchtte even en keek naar James, die ook zat waar zij zat.


Hij hoorde Nanaho zuchtten en keek naar haar. Wat verderop hoorde hij Lucas z'n stem weer en hij wist gelijk waarom ze zuchtte. Met een gezicht van "tja" haalde hij z'n schouders op, waardoor Nanaho moest glimlachen. Hij had lang geleden al besloten om zich niet meer te laten storen door Lucas zijn gedrag. Het was gewoon hoe de jongen was.


Hij negeerde Lucas en liep recht naar waar James zat met Nanaho. 'Zo.' zei hij toen hij ging zitten en keek naar de twee. Hij had gelijk Nanaho haar aandacht, maar James keek niet. 'Heb je een beetje lekker geslapen?' vroeg hij haar toen en ze knikte. 'Echt wel.' grijnsde ze. 'Zo'n bed slaapt vele malen beter dan een treinbank.' Zack begon zacht te lachen door wat ze zei. 'Dat zeker.' zei hij met een glimlach.