voor altijd samen

k voel met echt zwaar k****n vandaag (sorry voor t gevloek, maar this echt zo. k kan mezelf wel voor mijn kop schieten)



hij keek op toen hij plots iemand hoorde vallen en moest zich in houden om niet zomaar 'vader!' tezeggen.
'dammit' dacht hij en scheurde een lange reep van zijn shirt. "gebruik dit" zei hij en gaf


wat ongeduldig nam hij de reep stof van Daichi aan en ging naast Len door zijn knieën.
"Len! Len word wakker! Len!" probeerde hij hem eerst rustig wakker te schudden. "Va..der"zei hij alleen (gewoon omdat hij niet helemaal bij is en omdat Rily of Aaron lijkt.. k krijg een idee :3) Riley zuchtte wat geïrriteerd door de situatie en scheurde Len's shirt ver genoeg open zodat hij zijn borst kon verbinden met de reep stof. "Nicole" zei hij ondertussen, "ga zo snel mogelijk naar het dichtbij zijnde ziekenhuis" zei hij en tilde hem op shadow's rug. "dan komen wij er zo snel mogelijk aan"

wat is er gebeurd dan? D:
ik voelde me gisteren nogal kut, maar nu weer goed :3


Ze knikte op wat Riley zei wat ze moest doen en stond gelijk op. Ze rende naar Lugia en wipte handig op haar rug. 'Kom op, Lugia! We moeten zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis!' zei ze en de Legendarische pokémon knikte. Ze spreidde haar vleugels en sprong de lucht in. Ze vloog richting de uitgang die Len had aangewezen, voor hij in elkaar zakte, en vloog erdoor.


Toen ze uit de grot waren, vloog ze omhoog tot ze hoog in de lucht was, waarna ze weer voorwaarts vloog. 'Waar is het dichtstbijzijnde ziekenhuis?' vroeg ze en vloog rap voorwaarts. 'Ik weet het niet, maar we kunnen beter zoeken vanuit de lucht dan op de grond.' zei de dochter van d'r meester toen. Ze knikte en vloog rap door. Zoekend keek ze naar de aarde onder haar om te zien of er mogelijke stadjes waren.

*knik*
als je wilt kan k het wel zeggen, maar this nog te vers als je snapt wat ik bedoel..


hij rende tot ze bij de stad aankwamen. hij wist nog precies
waar het ziekenhuis stond waar Jushiro de vorige keer in verbleef.
bij de deur stopte hij even maar zodra hij Nicole en Lugia al weer zeg,
rende hij naar binnen. zodra enkele dokters Len zo toegetakeld zagen,
namen ze hem meteen mee naar de operatie kamer. Shadow volgde hun
tot aan de deur waar hij voor ging liggen met zijn kop op zijn voorpoten

ja, vertel maar c:
miss lucht het op :3


Ze was geland langs het ziekenhuis waar haar meester ook in had gelegen en zag toen Shadow Dog aan komen rennen. Ze vouwde haar vleugels tegen d'r lichaam en keek naar Nicole toen ze zich gehaast van haar af liet glijden. Ze schudde toen haar hals uit en ging liggen.


Ze gleed snel van Lugia af en boog lichtelijk door haar knieën toen ze de grond raakte. Snel rende ze het ziekenhuis binnen, maar hield halt in de wachtkamer. Ze zuchtte. Ze kon niet zo het ziekenhuis binnen stormen, alleen om dat haar vriendje zwaargewond was. Er waren meer mensen hier waarvan dierbaren in slechte toestanden waren. Ze liet zich ploffen in een zetel en wachtte tot haar vader met Riley en de rest zou aankomen.


Hij was met de rest de doorgang doorgelopen naar buiten en keek toen even rond zich. Hij zag de sporen van Shadow Dog een richting uit gaan en ging die richting ook maar uit. Shadow Dog ging zo vastberaden op weg. Die zou vast weten waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis was.

ok, maar k ben nu wel even plaatjes aan t zoeken..
vertel het je zo wel



hij lag daar gewoon, sinds Len altijd bij hem was sinds shadow's geboorte, vond hij niet dat hij dat niet terug kon doen
hij zou dan wel niet naar binnen mogen, maar hij zou zich niet weg laten sturen nu hij het bij de deur houd.


Riley liep met de groep mee de grot uit en volgde het spoort van Shadow.
"ik hoop maar dat alles goed komt met hem" zei hij

okay c:


Hij knikte op wat Riley zei en keek opzij naar hem. 'Ja, ik hoop het ook.' zei hij.

"ik hoop niet dat dit zijn carrière als Ranger beïnvloed" zei hij, 'dat zou echt zonden zijn"

hij liep door naar binnen waar hij niet veel later Nicole zag zitten in de wachtkamer.
"is Shadow er niet?" keek hij wat verbaast rond

"die zal vast bij hem zijn.. of zo dicht mogelijk.. die 2 zijn altijd al onafscheidelijk geweest" glimlachte hij bij de gedachte

een uurtje later kwam Shadow terug, met een van de dokters achter zich aan.
"jullie zijn vader de familie & vrienden van de jongeman die we net hebben behandelt" begon hij
"dat klopt" keek Riley naar de man terwijl Shadow stil bij de groep ging zitten. "hoe gaat het met hem,
ik hoop dat alles goed gegaan is." "wel.." begon de dokter wat moeilijk. "de wond was erg diep en hij heeft veel bloed
verloren. hij heeft geluk gehad, het zat dicht bij het hart" zuchtte hij, "gelukkig was jullie vriend snel op tijd en konden
we nog wat doen voor het te laat was. als jullie willen kan ik jullie naar zijn kamer leiden, maar hij zal vast nog in slaap zijn"

"dan kunnen jullie mij volgen" zei de dokter weer voor hij een gang op liep.
een gang met vele duren waarachter rustkamers waren. Na het doorlopen
van enkele gangen stopte hij bij een deur. hij wachtte op de groep voordat
hij langzaam de deur open deed. zodra de deur open ging, rende Shadow
meteen al naar binnen en rende naar het bed waar Len lag
hij lag nog te slapen en hij ging zitten op de grond, kijkend naar de groep

"ik zal jullie maar even alleen laten" zei de dokter
voordat hij weer vertrok. Len lag daar gewoon te slapen,
Zijn ademhaling was iets onder de normale snelheid.
Zijn borst en schouder zaten onder het verband maar
Zijn huid had al weer wat kleur gekregen. "hij ziet er beter
uit" Zei Riley toen hij naar binnen liep

srry dat ik zo laat reageer, maar ik had een nogal ingewikkeld gesprek met een hele online vriend gisteren... daar zat ik nogal mee...
het is zo...
ik ben bang om hem kwijt te raken. dat het net zo gaat als de meeste van mijn online vriendschappen. eerst heb je alle tijd voor elkaar, dan word er gezegd dat die andere het heel druk heeft & uiteindelijk hoor je niets meer van hem.
hij zei dat die daar zelf ook bang voor was...


Ze hoorde niet echt wat Riley zei. Ze keek alleen maar met tranen in haar ogen naar Len. Het leek net alsof er een muur tussen hen en haar vader en de rest was, daardoor hoorde ze Riley ook niet goed. Hoe kon dit gebeuren? Misschien had ze Len niet zo alleen naar team Magma moeten laten gaan.

-.-.. daichi's banner doet t niet meer..

dat is al 4 laatjes die t niet meer doen met dat rot tinypic (sorry.. ze staan op mijn eigen laptop, maar die kan k dus niet aan zetten -.-)



het was een week later sinds Len opgenomen werd in het ziekenhuis.
hij is al die tijd niet wakker geworden, maar het was niet zo dat hij in
coma lag aangezien hij soms nog een teken van leven gaf

ja, ik snap ook niet waarom dat op een gegeven moment gebeurd met tinypic
kan je het plaatje niet uploaden op imageshack?

die site gebruik ik altijd als tinypic niet werkt om één of andere reden


Len was al een week lang niet meer ontwaakt. Hij was alleen niet in coma, omdat hij soms nog enig teken van leven gaf. Ze werden gedwongen om in de stad te blijven waar het ziekenhuis was en een kamer te huren in een hotel, tot Len weer beter was. Niet dat ze het erg vond. Ze wilde ook niet weg gaan zonder Len.


Hij keek bezorgd naar z'n dochter, die sinds Len z'n opname in het ziekenhuis niet meer gelachen of geglimlacht had. Ze maakte zich heel erg zorgen om hem. Hij zuchtte even en zakte toen wat meer onderuit in de stoel van de wachtruimte. Ze brachten hier heel veel door als ze niet bij Len mochten zijn.


Ze zat dichtbij haar broertje in de wachtruimte en had z'n hand vast met haar beide handen. Met een triestig fronsje keek ze naar d'r schoot. Len, hun vader, was al een week niet meer ontwaakt en hun moeder, Nicole, had al die tijd niet meer gelachen of geglimlacht en hun opa, Jushiro, maakte zich erge zorgen om haar.

even zonder banners nu, tenminste.. xd



Riley stond samen met Nicole& Jushiro in de kamer van Len. Len lag nog stil in het bed.
zijn adem haling was rustig maar hij bewoog zich (nog) niet
Daichi zat naast Usagi op een stoel in de wachtkamer. ze hield bij hand vast en hij
hield zij hoofd lichtjes tegen de hare aan. hij zuchtte even zacht, het was stil. toen gaf hij zijn
zus een kusje op haar hoofd om haar een beetje gerust te stellen en wreef met zijn duim over haar hand

Na een akelige stilte, en nog wat gepiep van het apparaat (weet niet hoe t heet, maar die piept bij elke hart slag ofzo x3) en, of het was een soort zenuwtrekje, of Len begon wat te grinniken. "Nicole, dat kieteld" zei hij, in zijn 'slaap' hij bewoog wat met zijn handen, maar al snel werd hij weer stil. (oh, laat haar zo even met haar rug naar hem toe staan)
Daichi keek zijn zusje aan, "t komt wel goed met pap, k weet t zeker" zei hij. "hij is sterk, dat weet je toch?" glimlachte hij

len bleef zo nog stil liggen, zodra Nicole even niet op lette of even weg keek,
opende hij uit eindelijk langzaam zijn ogen. Nicole merkte hij al snel, nog voordat hij zijn ogen helemaal open had,
hij glimlachte een beetje en, voordat Nicole het zelf merkte, deed hij zijn arm naar haar toe en trok haar dicht tegen hem aan