Undercover Martyn

verder

moment van inspiloosheid is gedaan ;D
& ja, ze heeft hem gedood :3
heb de details weggelaten ;o

Emma staarde nog een hele tijd naar die zwarte vlek, maar ze wist niet dat het concert al zo snel gedaan zou zijn. De lichten gingen aan om de pauze aan te kondigen. En de vrouw die naast de man zat gilde haar hart uit. Daardoor keek iedereen van de zaal die kant op, en als reactie op hetgeen dat ze zagen, stonden mensen op en begonnen paniekerig te schreeuwen, in hun achterdocht van wie het gedaan zou kunnen hebben. Iedereen van de hele zaal stond recht. Iedereen, behalve Martyn en Emma. Zij stonden later recht, en stapten in alle kalmte de zaal uit, om ongemerkt het gebouw te verlaten. Ze werden meteen opgepikt door de auto van George, waarmee ze gebracht waren.
"Goed werk," zei George toen het duo in de auto ging zitten. "niemand heeft gemerkt dat jullie het waren, zoals ik van jullie verwacht had."
"Je houdt je maar beter aan je beloftes," snauwde Martyn hem toe. "we hebben onze waardigheid op het spel gezet."
Emma keek levenloos uit het raam. Ze had nog steeds haar 'masker' op. Een blik zonder emoties, opdat niemand ooit ook maar iets zou kunnen merken.
"Martyn," zei ze dan na een tijd. "blijf kalm... We zullen moeten wennen aan dit, sinds we zelf de keuze genomen hadden dit te doen."
Hij sloot zijn ogen en zuchtte. "Je hebt gelijk," zei hij. "we kunnen niet eeuwig kwaad zijn."
George bekeek de twee jonge spionnen even, en glimlachtte toen. "Ik wist dat ik geen fout gemaakt had," zei hij. "toen ik jullie aangenomen had."
De auto reed snel door de straten, maar voor Emma leek het alsof ze niet sneller gingen dan een fietser, waardoor ze schrok toen de auto voor haar huis stopte. Zonder een woord te zeggen, stapte ze uit, gevolgd door Martyn, die nog een goede avond wenste aan George. Wie had ooit gedacht dat corruptie zo dicht bij hen was? Geen van hen had ooit gedacht dat hun directeur iemand was die zich bezighield op de Zwarte Markt.
"Ga naar huis," zei Emma, ietwat bot. "ik wil even tot mezelf komen." Martyn knikte, alsof hij begreep wat ze zou moeten doen.
"Slaapwel," nam hij nog afscheid. "en tot morgen."
Bij die woorden knikte Emma als afscheid, en ging naar boven. Ze had nog steeds haar masker op. Maar eenmaal ze boven was, ging ze meteen op haar bed liggen, waarbij haar masker automatisch af ging. Alle emoties vloeiden terug haar hoofd in, en Emma begon in harde snikken te huilen. De gebeurtenissen van die avond hadden iets te veel geweest voor haar. Ze sloot haar ogen, en probeerde haar gedachtes te verdringen. Maar elke keer dat ze haar ogen opendeed leek het, alsof ze aan elkaar plakten, dankzij de tranen die maar bleven vloeien. Emma had in geen tijden meer zo hard gehuild. Het was jaren geleden dàt ze gehuild had. De laatste keer was ze slechts maar een kind, dat de gevoelens van anderen niet begreep. De gevoelens die ze nu had, had Emma nog nooit zo intens gevoeld. Verdriet, schuld, verwarring, woede, rouw en pijn galmden door haar hoofd. Ze stak haar hoofd in haar kussen en ze schreeuwde het uit van de innerlijke pijn. Binnenin haar werd een strijd gestreden tussen wat ze voelde. Ze wou Martyn bij haar, maar wist dat ze hem zou kwetsen met woorden, hem verwijten dat het zijn schuld was dat ze dit voelde. Emma sloot nog een keer haar ogen, maar opende ze niet meer. Ze sliep. Haar slaap was vredig, zonder nachtmerries, alsof iemand haar niet nog meer ongeluk wou geven, dan ze op dat moment al had.

verder

mooi geschreven ^.^

& ik ga terug verder, alsof er nooit een pauze was xd

Toen Emma de volgende ochtend wakker werd, duurde het even voor ze kon zien wat er rond haar gebeurde. Ze was wakker geworden van een geluid van iemand in haar appartement, maar kon haar ogen niet openen omdat het leek dat ze aan elkaar geplakt waren. Had ze werkelijk de hele nacht om de dood van de man gehuild? Niet lang nadat ze de deur had horen sluiten, voelde ze haar bed bewegen, en kraakte het ding onder het gewicht van de persoon. Ze voelde als het ware de lucht veranderen, alsof er iets naar haar toe kwam. Wie weet wist de politie het. Wie weet kwam iemand haar halen. Of wie weet was het Martyn. Emma kon niet geloven, dat de optie 'Martyn' het laatste was waar ze aan dacht. Wanneer ze voelde hoe de hand doorheen haar haar ging, wist ze dat het ook de laatste optie wàs. Haar ogen lieten haar al weer toe een glimp van de wereld op te vangen, en vaag zag ze alles vorm nemen. Ook Martyn, die eerste niets anders dan een silhouette leek, kreeg terug de vorm die ze gewend was. "Sorry," zei hij, met zijn zachte toon, die haar tevens leek te kalmeren, "heb ik je wakker gemaakt?"
Emma schudde het hoofd, en ze zag hem opgelucht zuchten. "Het is zaterdag, dus er is normaal gezien geen school," zei hij toen verder, "ik dacht eraan niet te vroeg te komen, maar ik kon niet slapen, hoezeer ik het ook wou en-..."
Martyn wou zich nog verder excuseren, maar Emma legde hem het zwijgen op, door haar vinger tegen zijn lippen te houden. Mensen zouden werkelijk denken, dat ze een intieme relatie hadden, als ze zagen welke gebaren ze allemaal deden naar elkaar, maar toch was er nog nooit iets tussen hen geweest. "Je hoeft je niet te verontschuldigen," zei Emma, "mijn dromen waren zo onschuldig en vredig, dat ik bijna bang was dat ik er nooit meer uit wakker zou worden."
"Dan kom ik eerder gelegen?" vroeg Martyn, en Emma grinnikte zacht, terwijl ze knikte. Het ochtendglore, wat door hen meestal niet verwelkomd wordt, leek die ochtend oogverblindend. Martyn was onverklaarbaar vroeg gekomen. De zon was nog maar pas op, en hoewel dat steeds later was door de herfst, was het toch vroeger dan hij ooit was opgestaan voor school. Emma had zielsgraag geweten hoe vroeg het was, maar dacht dat ongepast zou komen, en het alleen verkeerd opgevat zou worden. En ze moest toegeven, dat ze de tederheid en zachtaardigheid van die ochtend nog nodig zou hebben, zou ze de dood van de man helemaal vergeven kunnen hebben. Maar ze wist niet dat ze die tederheid zo snel zou verliezen. "Ik wil naar de begrafenis van de man die ik gedood heb," zei Emma abrupt, "ik wil zeker weten dat mensen om hem gehuild hebben, en dat er mensen waren die hem niet kenden dankzij het geld of het bedrijf dat hij had."
Toen ze dat zei, had Martyn haar alleen maar aangekeken met een stomverbaasd gezicht, en geloofde niet wat hij gehoord had. Hij had haar dingen willen toeschreeuwen. Dat ze het meest idiote idee ooit had, dat ze dat beter niet zouden doen, of dat mensen dat zeker niet zouden vertrouwen. Maar hij slikte al die sterke woorden in, en keek enkel even weg, naar het stuk bed dat voor hem was, net naast haar knieën. Hij knikte alleen, en er weerklonk een zachte 'uhu' vanuit zijn richting. Dan keek hij op, om de uitdrukking op haar gezicht te zien.
"Dan kom ik met je mee," zei hij, en herhaalde zijn woorden stil, alsof hij het zichzelf insprak om zeker te weten dat hij het zou doen, "dan kom ik met je mee..."

echt mooi (: