Undercover Martyn

spannend, snel verder

o.O
snel door!! xD

Emma keek naar Martyn. Na een tijdje begon ze opeens te lachen.
"Ok, Martyn, dat was lekker dramatisch! Jij hebt al een vader!" grinnikte ze.
"Emma ik meen het..."
"Martyn, voor zover ik weet heb je al een vader." Vastberadenheid klonk in haar stem.
"Dat is mijn echte vader niet... Mijn echte vader zit in de gevangenis sinds ik 3 was..."
"Daarom is hij dus aardiger tegen je zus... Zij is een echt kind van hem..."
Martyn knikte. "Ookal herinner ik me niet veel van hem, ik weet zeker dat hij niets gedaan heeft."
"En deze man, hij heeft het dan wel gedaan..?"
Weer knikte Martyn. "Doordat mijn vader ooggetuige was, heeft hij hem kunnen beschuldigen. In de rechtzaak kreeg hij zijn gelijk, en mijn vader werd opgepakt, over een paar jaar wordt hij vrijgelaten. Ik neem wraak."
"Waarom wil je wraak nemen...?"
"Omdat hij promotie kreeg, na de arrestatie van mijn vader."
Emma zweeg, en liet de woorden bezinken. Ze wist dat het beter was niet te vragen waarom zijn vader opgepakt was. Na een tijdje gezwegen te hebben, keek ze Martyn vastberaden aan, en grijnsde. "We doen het."

leuk geschreven n_n

verder

"Goed, dan kan Ro-" begon Martyn, maar Emma onderbrak hem.
"We gaan nu meteen, Martyn."
"Wat?!" riep Martyn. "Dat kan je niet menen. We zijn onvoorbereid, we weten niet eens waar de man is! Er is hier..."
Emma staarde naar Martyn, en hij wist wat ze hiermee bedoelde. Emma herhaalde haar woorden. "We gaan nu, Martyn."
"Weet je waar hij is?"
Ze schudde het hoofd. "Maar ik weet hoe we hem moeten vinden."
Even keek ze naar een koffertje naast Martyn's bureau. "Ga je dat nodig hebben?"
Martyn bekeek het koffertje even, en snapte meteen wat ze wou doen. "Niet zonder vermomming."
"Ik heb nog wel wat, relax. Zoek jij ondertussen meteen gadgets, we vertrekken zo snel mogelijk, voordat de zon onder is."
Emma liep de kamer uit, naar haar huis om voorbereidingen te treffen. Martyn trok een normale trui aan, en stak een paar dingen in een rugzak. Hij had geen idee wat Emma zou doen, maar hij snapte wel dat ze het gebouw waar de man werkte binnen wou. Hijzelf mocht niet opvallen tussen de mensen, totdat Emma de locatie van de man wist te vinden. Maar hij maakte zich zorgen; Emma kende geen grenzen, en zou niet weten wanneer het genoeg was. Het duurde niet lang voordat ze beiden voor de ingang van de dichtsbijzijnde stonden. Emma had een lange grijze jas aan, en bedekte haar gezicht met een grote zonnebril. Over haar haar, was een stijle, pikzwarte pruik gedaan. Ironisch gezien had Emma op zich al bijna zwart haar. Ze gingen uit elkaar om niet verdacht te lijken, maar gingen toch op dezelfde metro. Geen vuil werk. Geen pistolen. Emma was een kei in gevechtskunsten. In no time zouden mensen al bewusteloos op de grond liggen, door de juiste zenuw aangeraakt te hebben. Martyn moest het doen met een mes, en een paar kleine bommetjes. Zo, gingen ze altijd te werk.
Eenmaal bij de juiste halte, stapten ze af. Nog een laatste keer stapten ze naast elkaar.
"Jij zorgt dat hij het gebouw uitgeraakt, ik handel het af." zei Martyn.
"Dat was niet mijn plan..." protesteerde Emma.
"Het moest persé vanavond Emma, ik wil alleen mijn wraak."
Emma keek naar hem. "Ga niet te ver, Martyn."
"Als het te ver zou gaan, kunnen we steeds rennen. Ik hoop dat je wat flexibels aanhebt daaronder."
"Het gewone pak, alleen kortere benen, zodat het niet opvalt bij de jas."
"En de schoenen?"
"Ik heb speciaal geen hakken aangedaan."
Martyn glimlachtte even. "Feiloos, zoals gewoonlijk."
"Ik kan niet geloven dat je zelfs nog zo'n vragen stelde." grijnsde Emma.

cuwl n_n

verdeeeerrrr x3

Emma en Martyn splitsten hun wegen, Emma ging naar binnen, om te weten waar de man zich bevond, en Martyn stak de straat over, diep de stad binnen. Emma vroeg binnen, aan de balie, de vrouw waar hun doel was. "Weg," antwoordde de vouw. "hij was vijf minuten geleden de deur uitgelopen."
"Waar was hij heen?" vroeg Emma, beleefd maar toch al wat kwader.
"Dat weten we niet. Hij had een lange dame bij zich. Wij mogen de hogere klasse nooit iets vragen, ze hebben wel vaker een vrouw bij hen."
Een gevoel van afschuw vulde Emma. Dit was zò typisch, en de vrouw kon het nog inhouden. Ookal had Emma geen verdere zaken met wat de man gedaan had, en van plan was, ze haatte hem nu meer dan wie dan ook. Ze bedankte de vrouw voor de informatie, en liep het gebouw uit.
Hoe ze het deed wist ze zelf niet, het leek wel intuïtie, maar toen ze Martyn zocht, vond ze de man. Toen ze aanstalten maakte om dit aan Martyn te melden, zag ze hem al op het einde van de straat. Elk van hen gaf een knikje, en Martyn stapte traag naar de auto. Emma bekeek de straat, op zoek naar agenten. Nergens eentje te bekennen. Wanneer Martyn bij de auto kwam, lostte hij onnopgemerkt een bommetje, die onder de auto bleef liggen. Hij stak zijn handen in de zakken van de sweater die hij aanhad, en duwde niet veel verder op het knopje voor de ontploffing. De auto stond in lichterlaaie, en blijkbaar waren er net een paar agenten de straat ingelopen, die Martyn's gedrag bizar vonden.
"Halt!" riep eentje, en ze hadden beide de achtervolging ingezet.
Zowel Martyn als Emma sloegen op de vlucht. Ze liepen door een steeg, naar de volgende straat, en wouden de metro nemen, maar die was afgesloten door andere agenten, die de noodkreet van hun collega's gehoord hadden. Eén van hen riep via een walkie-talkie om versterking. Martyn en Emma bleven lopen, ze mochten in geen geval gepakt worden. Er kwamen politiewagens, en steeds meer agenten naar boven. Ze volgden steegjes, sprongen over muren, maar afschudden konden ze niet. Beide hadden ze geluk; ze waren getraind om helemaal tot het dorp te kunnen rennen, maar om wagens af te houden was het alles behalve makkelijk. Even verder zagen ze het dorp al, en als ze zich zouden omdraaien en naar de stad zouden kijken, zouden ze geen mensen meer kunnen afscheiden, en zouden ze zelfs de grote snelweg kunnen zien. Emma ademde zwaar, maar haalde nog een laatste beetje moed binnen. Alleen nog het kruispunt, en dan nog een paar meter en ze waren bij haar thuis. Ze had haar raam open laten staan, dus zouden ze naar binnen kunnen gaan via de kleine steeg.
Martyn en Emma sloegen de straat in, gevolgd door een luidruchtige boel van politiewagens, sinds het voetvolk het opgegeven had. Bij Emma's huis liepen ze de steeg binnen, en sprongen ze van muur naar muur, om dan bij het raam van Emma naar binnen te springen. De mensen in de wagens hadden het niet goed gezien, en toen ze eindelijk merkten dat ze zomaar verder aan het rijden waren, zonder iemand voor hen, zochten ze de straat af. Geen van hen wist welk steeg ze ingerent waren, en nergens vond iemand hen. Het zoeken werd opgegeven, en Martyn en Emma waren veilig bij haar thuis. Hoewel, Martyn was niet helemààl veilig; hij was op Emma geland, en zij was duidelijk totaal niet blij. Wanneer de sirenes uit de straat verdwenen, deed ze eindelijk haar mond open en riep luid: "Martyn! Ga van me af vuile perv!"
"Sorry zeg, ik was alleen maar mijn evenwicht kwijt." zei Martyn, en ging van haar af. Opeens besefte hij waarom ze hem een perv noemde. Hij zat met zijn hand per ongeluk op haar borst.

OMG O_O dat laatste stukje...pervert T.T

snel verder

haha, Emma gaat weer los en die achtervolging was vet spannend xD

Ik kijk echt teveel animes D:
Maar dat laatste leek me wel grappig xd

Martyn deinsde achteruit wanneer hij merkte waar zijn hand lag. "H-het is echt niet wat het lijkt!"
Emma duwde hem van zich af door recht te staan, en Martyn's poging om zichzelf te redden van Emma's woede was geslaagd. Terwijl Emma bij het raam ging staan om te kijken of er echt helemaal geen agenten meer waren, was een manier van haar, om niet naar hem te hoeven kijken.
"Ik had er eigenlijk aan gedacht het je niet te vertellen, maar die snee komt van een paar schoolgenoten.. Ze bedreigden me met een mes, en vertelden dat de directeur binnenkort met ons zou willen praten..." begon ze.
"Waarom heb je me dat toen niet gezegd?" vroeg Martyn, en stond ook recht.
"Zoals ik net zei, ik dacht eraan het je helemaal niet te vertellen. Het leek me beter er ons niet mee te bemoeien."
"Dat betekent dat het je gevaarlijk lijkt..."
Emma draaide zich om en keek naar Martyn, die nu vlak achter haar stond. "Maar het is te roekeloos het aanbod te weigeren, zonder te weten wat het inhoud.." ging hij verder.
"Daar heb je gelijk in." zuchtte Emma. "Maar laten we hier morgen over verder praten, nu is het al laat."
"Goed dan," zei Martyn. "ik ben dan op weg naar huis."
Terwijl Martyn zich klaarmaakte om weg te gaan, bleef Emma staan. Wanneer Martyn net de deur uit wou gaan, stopte Emma hem. "Wacht!"
Martyn stopte en keek om naar Emma, die verderging met haar zin. "Het is volgens mij beter dat je hier blijft, de straten zijn niet volledig veilig, en het zou teveel opvallen... Je mag op de bank slapen..."
Wanneer Emma dit zei, glimlachte Martyn, sinds hij besefte dat ze eigenlijk alleen maar niet alleen wou zijn. Door zijn glimlach, wist Emma dat het oké was voor hem, en ze ging rustig naar haar kamer. "Slaapwel."
"Slaapwel," zei Martyn terug met een glimlach, en ging rustig naar de bank, waar al een deken en een kussen klaar lagen. Eén nacht slapen in mijn boxershort is niet erg. dacht Martyn, en de kledij die hij die avond aanhad, was goed genoeg om de dag erna voor school aan te doen.

haha, snel verder =3

Voor hij het wist, was het al ochtend. Er lag een deken over hem heen, maar Martyn kon zich niet herinneren er ook eentje over hem gedaan te hebben. In de keuken klonk een geknisper, dat niet alleen klonk naar bacon, maar ook ernaar rook. Terwijl hij rustig opstond, bedacht Martyn zich net dat dat deken betekende dat Emma hem zag slapen in zijn boxers. Traag deed hij zijn kledij weer aan, en ging de keuken binnen. Iets moest raar lijken aan hem, sinds Emma grinnikte toen hij binnenkwam.
"Is er wat?" vroeg hij, en viel zo met de deur in huis.
"Je haar." antwoordde Emma, en wees grinnikend naar zijn hoofd. Martyn keek naar zijn weespiegeling in het glas van de keukendeur, en moest bijna zelf lachen met zijn haar. Maar hij besloot zijn eigen trots te houden, en ging er niet verder op in. Rustig ging hij aan tafel zitten, waar al een ei met toast op een bord lagen. Een echt 'English Breakfast'. Emma legde de bacon er nog bij, die maar niet stopte met knisperen. Beleefd wachtte Martyn tot Emma klaar was, en aan tafel ging zitten.
"Eet je altijd zo uitgebreid?" vroeg Martyn haar.
"Jah," antwoordde ze heel gewoon. "sinds je altijd zo laat komt, heb ik daar de tijd voor."
Martyn grijnsde even onschuldig. Rustig aten ze verder, en praatten ondertussen door. De tijd ging voorbij als een sneltrein, en het kon hen niets schelen dat ze veel te laat op school zouden komen. Maar raar genoeg aten ze sneller dan ze dachten, en voor het eerst dit jaar kwamen ze op tijd op school aan. Nou ja, op tijd, net wanneer de bel ging dan toch. De leerkracht van dat eerste uur keek even raar op naar hen, toen ze bij de laagste trede aankwamen, toen de rij leerlingen naar het klaslokaal vertrok. En niet de leerkracht keek er raar van op. Martyn en Emma keken elkaar even niet-begrijpend aan, en de klas had hen ondertussen voor mìnstens twee volle minuten aangestaard.

haha xD snel verder

haha, komisch xD
en dat vorige stukje was echt cute <33

ja idd xD en grappig

Maar ookal waren Emma en Martyn op tijd op school, bij de eerste pauze werden ze bij de directeur geroepen. Beide wisten ze al wat dit betekende, als snel zouden ze te weten komen wat de directeur van hen wou, dat Emma aangevallen werd. Meteen nadat de bel rinkelde om het einde van het eerste lessenblok aan te kondigen, ging het tweetal naar het kantoor van de directeur, waar ze openlijk werden ontvangen door de directeur hemzelf. Droog keken ze naar elkaar, gingen op de aangeboden stoelen zitten, en lieten de directeur aan zijn gesprek beginnen.
"Jullie zijn dus de 'Twee Zwarte Vlekken', gerucht bij de politie." begon hij, maar werd meteen onderbroken door Martyn.
"Hoe kom je aan onze identiteit?"
"Kom kom kom, laten we nu niet afdwalen."
Martyn keek even verdacht naar hem, en toen naar Emma, die trouwens zonder enige beweging op haar stoel zat.
"Ik wil dat jullie voor me werken." zei de directeur direct.
"Voor wat voor missies?"
"Mensen uit de weg ruimen, die mijn bedrijf in de weg zitten." antwoordde de directeur.
"Sorry, daar doen wij niet aan." zei Martyn, stond recht en maakte aanstalten om weg te gaan.
"Dan zit er niets anders op dan jullie aan te geven bij de politie."
"Dat durf je niet!" riep Martyn, draaide zich om, rende naar het bureau toe, en viel de directeur bijna aan. "Als je zelfs ook maar probeert!"
"Je kan natuurlijk ook nog steeds altijd voor me werken... In ruil voor je diploma, en een som geld natuurlijk."
Emma begroef haar gezicht in haar handen, dit was het slechtste dat ooit zou kunnen gebeuren. Martyn zuchtte, en ging weer naar de stoel, waar hij zich op liet vallen. Dit was waarschijnlijk al vanaf het begin zijn plan, ze zouden dit niet geweigerd kunnen hebben.
"Een wijze keuze," grijnsde de directeur. "ik zal jullie al meteen op een testmissie sturen, om te zien of jullie werkelijk zo goed zijn."
Emma zat levenloos op haar stoel. Dit had ze nooit gewild, ze had dit levens als spionne alleen gekozen om slechte mensen uit de wereld te halen, maar nu werkte ze zelf voor eentje. Nu kon ze zichzelf geen spionne meer noemen.

erg laag van die directeur hoor, hen omkopen met geld en hun diploma u_u

ontmoeting met corrupte directeur; Check
best wel belangrijk moment xd
hier begint een hele verandering, en ik zeg het al, sinds je anders niet echt zal opmerken ^-^"

"Ik zal meteen de details vertellen," begon de directeur. "het doelwit is Liu Zhen. Het is een Chinees, die met zijn bedrijf mijn eigen bedrijf in de weg staat en een grote concurrent vormt. Hij werkt samen met een Russische beweging, om mij uit te weg te krijgen. Nu, ik ben slim genoeg om binnen Engeland te blijven, en weet dat vanavond een concert komt die Liu bij zal wonen. Dàn zullen jullie toeslaan. Ik heb meteen al twee outfits voor jullie uitgekozen; een jurk waarbij je genoeg kan verbergen, maar niet zo uitziet dat het echt opvalt dat je wat verbergt. Voor Martyn een makkelijk pak, voor het geval dat. Emma; als je moet rennen, doe de hakken gewoon uit."
"En wat met diegene waar ik mee samenwerk? Wat moet ik met hem?" vroeg Martyn bot, nog steeds kwaad over dit gesprek.
"Aah, de jongeheer Robert, je contactpersoon met de zwarte markt, en diegene die jullie documenten geeft... Tjah, nu ben ik er, dus die hebben jullie niet meer nodig."
"Moet ik hem nu in de steek laten?"
De directeur keek even schuw naar hem. "Doe nu maar gewoon wat ik je zeg."
"Martyn..." fluisterde Emma. "Laten we nu maar gewoon doen wat hij zegt."
"Wijze woorden, juffrouw Emma," grijnsde de directeur. "jullie hebben de informatie, en jullie pakken liggen al bij jullie thuis. Vraag me niet hoe. Ga nu maar terug naar de klas, de speeltijd is nu ondertussen toch wel al gedaan."
En op precies hetzelfde moment dat hij dat zei, ging de schoolbel. Emma en Martyn stonden recht, en gingen de deur uit. De directeur riep hen nog iets toe: "Oh, jah! En vanaf jullie noemen jullie me George, zie dit als een teken van sociale status."
Zonder ook maar om te kijken of iets te zeggen, gingen Emma en Martyn verder, en liepen naar de klas toe. Dit was echt geen goed begin van de dag. Heel de rest van de schooldag konden ze niet opletten. Alleen de woorden van de directeur, nee wacht, nu George, zaten in hun hoofd. Op weg naar huis durfde Emma eindelijk weer iets zeggen.
"Ik ga dit doen, alleen voor mijn diploma," begon ze. "maar ik wil enkele afspraken maken."
"Goddank," zei Martyn. "ik hoopte al dat je dat nog zou zeggen."
"Ten eerste; geen doden buiten het doelwit, ten tweede; onze identiteit blijft geheim, en ten derde; wanneer we van school af zijn, stoppen we met werken voor George."
Martyn knikte. "Ik ga akkoord met deze voorwaarden." zei hij, en keek naar Emma. Ze gaven elkaar de hand, als teken dat deze deal gesloten was. Dit was een ongelooflijke opluchting voor Emma. Ze keek met een glimlach uit het raam, en kon nu zorgeloos weer aan de woorden van de directeur denken.
Toen ze thuiskwamen, lag er op elks bed een koffertje. Binnenin zat er het afgesproken kostuum, bij Martyn een pistool en bij Emma een mes, en als laatste het schema van de avond. Binnen twee uur zou een kleine limousine hen ophalen. De dag erna, op school in het kantoor van George, zouden ze hun beloning krijgen. Binnenraken met al hun bewapening moest lukken, sinds er ook bijstond dat er geen bewaking op hen zou zijn, omdat het concertgebouw al onder pure corruptie van George zat. Al wat er restte waren twee tieners die niet zouden opvallen. Natuurlijk, twee tieners bij zo'n concert zou op zich al opvallen.
Martyn moest opschieten. Als hij niet snel klaarstond zouden zijn ouders thuiskomen. Veel kon hem dat natuurlijk niet schelen, maar het zou teveel opvallen als hij weg zou gaan in zo'n kostuum. Maar zijn ouders waren later thuis dan normaal, en zoals gewoonlijk zat zijn zus niet eens in zijn buurt. Zij zat in de woonkamer. Oftewel zat ze achter haar laptop, en anders een beetje tv te kijken. De kust was veilig, en de wagen zou na een tiental minuutjes aankomen. En precies dan nog wel.

oeh, spannend

spannend ^_^

De auto was langs het huis van Emma gepasseerd, waardoor Emma al in de auto zat. In die jurk zag ze er prachtig uit, en stomverbaasd stapte Martyn de auto in. Zonder hem ook maar een blik te gunnen, staarde Emma uit het raam. Voor Martyn was dit ongelooflijk raar, zoiets respectloos deed ze normaal gezien nooit, maar toen hij nog eens beter in de auto keek, merkte hij de directeur op, wat het gedrag van Emma verklaarde. George glimlachte naar hen, maar Martyn keek even schuw en verdacht terug naar hem.
"Waarom ga je mee?" vroeg hij, zonder zijn ogen af te wenden.
"Geen vuile blikken, ik wou alleen weten hoe jullie alles afhandelden." zei George, en het leek alsof hij een pruillipje trok.
Martyn wendde zijn gezicht af. "Zo speciaal is dat anders niet," zei hij, en keek naar het passerende landschap.
"En toch wil ik het weten," zuchtte George. Doordat de twee spionnen naar buiten keken, keek hij ook even uit het raam, maar keek meteen weer weg omdat het niet interessant genoeg bleek te zijn buiten. Emma had de hele weg stil geweest, en buiten dit gesprek werd er ook niets meer gezegd.
Ookal zei niemand iets, het duurde niet lang voor dat ze bij het operagebouw waren, en naar binnen gingen. Daar scheidde George zich meteen van hen, sinds hij een eigen loge had. Martyn en Emma gingen al naar de zaal, om er de juiste plekken uit te kiezen. Net achter het balkon van de bovenverdieping; daar was alles goed zichtbaar. En het duurde ook niet lang, voordat ze het doelwit de zaal binnen zagen komen. Nu was het het moment nog niet om toe te slaan, pas als het donker was zou het niet opvallen. En wanneer de opvoering begon, en de lichten uitgingen, keken de twee spionnen de hele tijd naar hun doelwit. Ze zagen de zwarte hoofden schuifelen tussen de stoelen. De vrouw naast hem fluisterde iets in zijn oor. De man voor hem hoorde het, en gebood hen te zwijgen. Emma haalde ongemerkt een kleine pijl boven, en als ze net op de goeie plaats zou gooien, zou niemand het gemerkt hebben. Ze veinsde dat ze haar haar naar achter ging steken, en gooide dan met een vluchtige beweging het pijltje richting de man. Raak. Het hoofd viel neer op de man zijn schouder. De vrouw naast hem leek te denken dat hij in slaap gevallen was en grinnikte, waarna ze weer verder ging kijken. Martyn richtte zich op het toneel, maar Emma kon zich niet concentreren, en bleef kijken, naar alle zwarte hoofden die ze kon zien bewegen. Al die hoofden, behalve die ene. Die ene, waarvan ze onrechtvaardig de bewegingen ontnomen had.

snel verder

woot o.O
heeft ze hem vermoord