voor altijd samen

Toen ze als eerste zat klom hij zelf achter Nicole op Lugia haar rug. Rustig schoof hij wat dichter naar Nicole en keek over heer schouder naar haar gezicht, "is het de bedoelibg dat ik mijn armen om je middel doe?" Vroeg hij haar toen wat zachtjes

stilletjes deed hij zijn armen toen rond haar middel, niet alleen om ergens wat beter houvast te hebben, maar ook ter extra houvast voor haarzelf. hij keek opzij naar hoe Lugia haar rugvinnen overeind zette en haar vleugels openvouwde en uitspreidde. even kreek hij een klein glimlachje op zijn vage gezicht. toen Lugia zich afzette en de lucht in sprong en uiteindelijk boven het bos begon te vliegen, keek hij omlaag. niet alleen om een pad te vinden of om het gevecht verderop wat in de gaten te houden, maar ook voor het gebied zelf. in de verte, na het bos en de klif, waren er witte, sneeuw bergen te zien met daar boven op wat gebouwen.

toen lugia al een pad gevonden bleek te hebben, wende hij zijn blik even af van de witte bergen en keek hij omlaag naar het pad dat het bos uit kwam. hij knikte even zachtjes, "daar komen we wel overheen," zei hij toen, "tenminste, van 'mijn groep,' ik weet niet hoe dat met de andere zit," zei hij toen.

"ja," zei hij nadat Nicole om een bevestiging had gevraagd, "vader, Lucario, Shadow, Riolu en ik. tenminste, ik weet niet hoelang onze groepen samen zijn," zei hij voordat hij hun reacties eigenlijk realiseerde. "hoezo, heb ik iets verkeerds gezegd?"vroeg hij wat verward. toen ze weer geland waren keek hij de andere nog even wat vragend aan, miss dat hun wisten waarom Nicole en Lugia plots zou deden. uiteindelijk lied hij Nicole los en deed hij zijn beide benen aan dezelfde kant van Lugia voordat hij, in plaats van zijn manier van springen, simpel van haar af gleed. hij draaide zich toen om en hield zijn hand omhoog naar Nicole om haar eventueel te helpen met afstappen

toen Lugia hem vertelde dat ze eigenlijk een samen een groep waren, haalde hij even een beetje een wenkbrauw op toen hij Nicole zo naar haar vader zag lopen. "sorry, ik kan me toch ook eens vergissen? k weet door mijn geheugenverlies niet eens meer wie ze zijn." ze kan zich in dit geval wel wat aanstellen hoor, snapt ze niet dat ik er niks aan kan doen?" mopperde hij veder tot hij Riley's hand op zij schouder voelde en keek toen om naar hem. Riley zweeg terwijl hij hem met een toch zachte waarschuwende blik aan keek waarbij hij zijn hoofd schudde als een vraag dat hij op zou houden

uiteindelijk zuchtte hij even door de hele scene heen, "kunnen we dan veder gaan? hier blijven staan is ook niet handig," zei hij wat ongeduldig voordat hij Riolu van Shadow zijn rug optilde en hem op zijn schouder zette. "daarnaast kom en we dan nooit over het pad heen," ging hij veder voordat hij richting het pad liep dat ze vanuit de lucht hadden gezien

Hij keek Nicole wat geschrokken aan toen ze hem vroeg waarom Len hem zijn vader genoemd heeft. Hij knikte zachtjes toen ze vroeg naar de naam van Len zijn vader. "Ja en wie weet, net als toen Len via celebi door de tijd heeft gereist, zal hij daar ook wel voor in staad zijn," zei hij waarbij hij alleen in zijn ooghoeken aan keek

Hij knikte weer met n kleine glimlach, "ik weet zeker dat we hem eens tegen komen," zei hij. "Vergeet niet dat hij hem ook gezien had toen hij tijdelijk in het verleden was. He is alleen dat hij dat nu waarschijnlijk ook vergeten is."

hij knikte stilletjes en met een wat vaage blik toen ze har mening gaf over dat ze vond dat je je vader niet vaak genoeg kan zien. "ja, daar ben ik het met je eens," zei hij toen, "is dat ook niet het zelfde over een moeder? ik denk ook dat dat een van de vele redenen was dat len daar achterbleef." eventjes haalde hij zijn schouder op, "maar laten we daar niet meer over praten. het volgende probleem is hoe we zijn herinneringen terug kunnen krijgen," zei hij, "al denk ik niet dat hij veel herinneringen van zijn ouders mist."

"Al denk ik dat hij door zijn geheugenverlies er niet veel van gemerkt heeft," zei hij, "tenminste, al is het ook maar sinds kort, maar na zijn geheugenverlies heb ik hem niet anders zien gedragen." Uiteindelijk keek hij haar toen weer aan, "en ik denk niet dat hem iets schokkends laten overkomen zoveel zal helpen. We kunnen het proberen, anders kunnen we gewoon de directe aanpak nemen en hem over eerdere gebeurtenissen vertellen zodat hij het zich herinnerd," zei hij, "al zal dat ook niet meteen lukken."

"Ik heb hed dan over de mooie momenten," zei hij met een lichte grinnik, "als hem het gene overkomt als wat hem eerder is overkomen en het hem daar aan herinnerd, zal nog beter zijn," bedacht hij tot ze bij uet pad buiten het bos aan kwamen, "laten we maar voorzichtig zijn," zei hij toen hij zelf zag hoe het pad er best gevaarlijk uit zag

hij liep vooraan op de groep en bewoog zich met korte, lage en gecorrigeerde sprongetjes over de stevige delen van het pad. zodra ze in de verte het gevecht weer konden zien, nam hij zijn snelheid weer wat af en begon hij rustige en kleine stapjes over het pad te nemen. hij zou teveel kunnen opvallen als hij door zou springen.


hij liep tussen de groep, voorzichtig over het pad waarbij hij meer omlaag keek om te zien waar hij zijn voeten zette in plaats van voor zich te kijken welke kant hij op ging. sinds er maar een pad was en ze die moesten volgen, was dat ook niet zo zeer nodig. hij merkte hoe Lucario snel over het pad rende, door zijn snelheid zou hij het niet eens merken als hij een misstap zette en zou hij te snel zijn om onderuit te glijden. aan het einde van het pad zou hij dan staan te wachten op de andere.