Het Rijk van Blauw en het Verzet van Rood.

Lol, ik heb nog wel wat in petto voor die twee ;p
maar da's voor veel later, je zal wel zien ;p

Verbaasd staarde ik de Dame een tijd aan, en kon niets uit mijn mond krijgen. Zij zei zelf ook niets, maar ik kon haar aan blik merken dat ze mijn antwoord afwachtte. En ik zou haar nog lang kunnen laten wachten. Dat was een vraag waar ik geen antwoord op wist. Mijn hoofd werd overspoeld door verschillende gedachtes en antwoorden. Zelfvertrouwen en twijfel vochten tegen elkaar, terwijl logica en dromen met elkaar in discussie trokken. Mijn dunne armpjes hadden geen plaats voor spieren, en ik had al helemaal geen kennis over zwaardvechten, hoe zou ik dan ooit als held kunnen opdagen en een oorlog beëindigen? "Mijn excuses, deze vraag kan ik niet beantwoorden," zei ik uiteindelijk, en boog mijn hoofd als teken van spijt. De Dame glimlachte met een zacht grinnikje. "Natuurlijk niet," zei ze, "wat dom van me om dat te vragen aan een meisje van nog niet eens achttien jaar, zonder enige kennis van hoe je een man moet doden."
"Bent u van plan dat te doen?"
"Wat?"
"Een man doden; uw neef."
De Dame keek heel serieus nadat ze die vraag hoorde. "Praat nooit over de dood van vorsten," zei de Dame op een bloedserieuze toon, "want meestal overleef je dat niet. Je bent blijkbaar nog onwetend over die manieren. Maar om je vraag te beantwoorden; nee, ik ben niet van plan hem te doden. Ciel blijft familie. Ik wil enkel dat hij blijft leven, en soms is de beste manier hiervoor macht opgeven."
"U wilt hem beschermen tegen samenzweerders?"
"Ja," antwoordde ze, en de Dame keek even afwezig voor haar over de tafel, "ik was van plan een tijd voor het Rijk te zorgen, en hem te leren over het sociale leven op de kastelen. Wie te vertrouwen en wie niet, welke landen de beste bondgenoten zijn, de juiste vrouw voor hem vinden. Natuurlijk begrijp Ciel me niet, en was hij te koppig toe te geven, tot ik uiteindelijk oorlog verklaarde. Een stomme beslissing van me. Hij is mijn neefje, maar ergens zie ik hem bijna als mijn eigen zoon. Ik kwam steeds goed overeen met de Koning, mijn broer, maar volgens mij heeft hij nooit geweten dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen. Het is trouwens ook de reden waarom ik nog steeds niet getrouwd ben."
"Waarom stopt u niet nu dan?"
"Daar is het te laat voor, meid, wat begonnen is moet eindigen tot één van de twee partijen opgeeft," antwoordde ze, "ik ben trouwens nog niet serieus bezig, van deze zogenaamde oorlog leert hij veel."
"U helpt hem, terwijl de hele wereld denkt dat u hem wil uitroeien?"
"Blijkbaar," zuchtte ze, "wie had ooit geweten dat er slechts piraten aan mijn kant zouden voegen. Maar genoeg over politiek; eet, je zal wel honger hebben." De Dame gebaarde naar tafel, en een heleboel bedienden kwamen met schalen binnen waar een heleboel verschillende soorten gerechten op stonden, allemaal in kleine porties. Uitgebreid kiezen, maar toch nog sober en niet zo groot als koningen. Dat maakt dat er meer overblijft voor de anderen. De bediende hield het dienblad voor me, en ik koos een paar gerechten uit. Even keek ik nog naar de Dame, die iets zei tegen de bediende en vriendelijk glimlachte. Toen bedacht ik me, dat ik het niet erg zou vinden als Angelina Dales over het Rijk zou regeren. Maar ik nam meteen weet de woorden van de Dame van daarnet tot mij, en verdrong deze gedachte.

oh, ik ben benieuwd (:
~~
hm, ik vertrouw de dame niet echt...

Of ze echt te vertrouwen is/wordt is nog niet beslist, lol xd

Na het diner trok ik me weer terug in mijn kamer. Aan tafel had ik niet veel om over te praten, en de Dame, mijn enige gesprekspartner aan tafel, werd steeds gestoord door andere mensen. Ik had niet veel meer dan een paar zinnen uitgewisseld met de bediende over het eten, en nog een paar woorden met de mensen die door de Dame aan mij voorgesteld werden. De tijd die ik in de eetzaal had verspeeld waren nuttiger geweest in mijn kamer, met een pen in mijn hand en een papier voor me. En toen ik eindelijk aan bed kwam was het daar al veel te laat voor. Door het kleine raampje van mijn kamer zag ik de maan over de zee schijnen, en met een kandelaar in mijn ene hand draaide ik me om naar mijn koffer om er na veel gezoek mijn slaapkledij uit te kunnen halen. Toen pas kon ik de kandelaar wegzetten, om onder het kleine beetje licht mijn kleed aan te kunnen doen. Heel even kwam een bediende binnen om te vragen of alles naar wens was. Ik knikte glimlachend dat alles goed was, maar vroeg haar toen of het mogelijk was om tijdens mijn verblijf de maaltijden snel te kunnen eten in de bibliotheek of in de keuken. De vrouw ging het vragen aan de Dame, en zei dat het antwoord me bij het ontbijt zou meegedeeld worden. Ze knikte nog, wenste me een goede nachtrust, en ik deed haar hetzelfde terug. Uiteindelijk keerde ik maar terug naar mijn bed, en kroop er deze keer in, veilig en warm.

De volgende ochtend werd ik nog voor het zonsopgang gewekt door een lawaai dat leek op iets dat viel. Meteen sprong ik recht. Het leek niet van de kamer ernaast te komen, noch van boven. De muren waren te dik, en aan het geluid te horen was hetgeen dat gevallen was niet erg zwaar. De zon zou elk moment op kunnen komen. Stralen waren er nog niet te zien, maar het licht was er al een beetje. Maar het was genoeg om te zien dat er iemand in mijn kamer stond, en dat mijn kandelaar op de grond lag. Geschrokken vis ik onder mijn kussen, en grijp een dolk vast. De indringer liet een zacht lachje horen. "Valt er wat te lachen?!" snauwde ik fluisterend door de kamer, "Wie ben je en wat doe je hier?!"
"Een griet met een dolk, dat valt er te lachen," grinnikte de indringer nog, "en de naam is Damion, Damion LeGrave."
"De kapitein?!" riep ik verwonderd, en liet uit verwondering de dolk los.
"Ssssshhht," fluisterde hij, en zucht, "straks hoort iemand je nog... En ja, de kapitein."
"Sorry," mompelde ik, en keek dan even verlegen weg, "en wat doe je eigenlijk in mijn kamer?"
"Jou komen ontmoeten," grijnsde hij, "ik was er gisterenavond nog niet, omdat de vloot nog niet aangekomen was."
"En nu is die er wel..." mompelde ik peinzend, "Maar waarom kom je dan meteen naar hier?"
Dan pakte hij plots mijn hand vast, en gaf er een kus op. "Wel, ik kan een lieftallige Vrouwe toch niet laten wachten?" zegt hij. Meteen werd ik helemaal rood, en gaf hem een slag in zijn gezicht. Hij legde toen meteen zijn hand op de plek en grinnikte, terwijl hij weer recht ging staan. "Wauw, wauw, wat een Vrouwe," zei hij, "pittig, zo heb ik ze graag."
"Ik was het bijna vergeten," zei ik met een grijns op mijn gezicht, "je staat bekend als een echte charmeur."
"Dat pijnigt me," zei hij op gespeelde toon, "zomaar die titel opgeschreven worden."
"Je komt hem anders wel na," zei ik, "de kamer van een Vrouwe zomaar binnendringen."
"In het begin leek je het niet zo erg te vinden," grijnsde hij.
"Ga mijn kamer uit," zei ik meteen, "ik zit in slaapkledij."
"Ik ga al," zei hij, draaide zich weg, en ging toen de deur uit. Ondertussen kwam de zon van achter de zee, en raakte de eerste rotsen met haar zonnestralen. Ik zuchtte en ging mijn bed uit, om weer mijn dagdagelijkse kledij aan te doen. Toen ik de kamer uitging, zag ik naast de deur nog Damion staan. "Ik kom je naar de eetzaal escorteren voor het ontbijt," legde hij uit bij het zien van mijn geërgerde blik, "de Dame is ook al wakker, en ik dacht er misschien aan jou mee te nemen om op te kunnen schrijven wat er langs onze kant gebeurd was."
"Bedachtzaam van je," zei ik, en keek toen weer weg, voor ik hem zou irriteren met mijn blikken. Hij stak toen zijn hand uit, als een heer, om mij als Vrouwe te kunnen begeleiden. Met mijn hand duwde ik de zijne weg, en stapte naar de eetzaal. "Ik ben misschien een Vrouwe, maar die kant doe ik liever niet alledaags, alleen als ik een avondkleed aan heb."
"Interessant," zei hij, en stapte naast me mee naar de zaal, "ik vraag me trouwens af hoe je dat boek gaat schrijven als alles niet chronologisch is."
"Oh, heel makkelijk," zei ik, "ik verzamel alles wat er gebeurd, en met de boekdrukkunst kan ik alles in chronologische volgorde zetten."
"Dagen werk," zei hij, "het lijkt me nutteloos."
"Jaren werk," voegde ik toe, "en het is geschiedenis."

haha, Damion x3
I like him already ;p

lol ;3

Even opende Damion zijn mond om iets te zeggen, maar bleek halfweg zijn woorden snel weer in te slikken. "Ik hoop dat je 's ochtends niet te veel honger hebt," zei Damion, "het kan zijn dat je meteen gaat moeten schrijven, sinds de Dame haar ontbijt durft overslaan voor een rapport. En soms kan zo'n rapport wel uren duren. De Dame is namelijk een heel intelligente vrouw: ze stelt constant vragen over beslissingen die ik of een andere kapitein genomen heeft en wil die ook begrijpen."
"Dat ze heel intelligent is had ik al door," zei ik meteen, "als ze dat niet was had ze hier niet eens geweest met een vloot onder haar commando."
"Hm, jij blijkt er ook heel wat over te weten," merkte Damion op.
"Als ik dat niet deed had ik hier nooit gestaan, zelfs met een beperkte kennis over geschiedenis heb je al een betere kijk op hoe mensen denken en hoe de wereld gevormd is."
Vanuit een ooghoek merkte ik op dat Damion verbaasd in mijn richting keek, maar ik besloot er verder geen aandacht aan te besteden en gaf ook zo'n houding aan. Zijn blik verraadde al hoe hij tegenover geschiedenis stond en dat dit een geheel nieuwe manier van denken was. Maar meer had ik ook niet van hem verwacht. Ondertussen gingen we de eetzaal al binnen, waar een klein bord ontbijt al klaar stond. "Eet snel, de Dame is zich aan het voorbereiden op het rapport en om de nieuwe strategie te bespreken." gebood Damion me, terwijl ik me naar het bord begaf en meteen aan het ontbijt begon. Eieren, spek en een klein brood in een mand, meer dan wat ik op de boot at. Brood in eigeel gedopt, grote stukken spek met eiwit en op het einde niet meer dan gewoon droog brood. Met snelle en grote happen werkte ik alles naar binnen. Het was alles behalve damesachtig, maar het werkte wel. Toen ik klaar was met het ontbijt hoorde ik stevige en regelmatige voetstappen naar beneden stappen. Dat kon niemand anders dan de Dame zijn. Twee Verzetters kwamen de kamer binnen en escorteerden mij naar de studie van de Dame. Ze trokken een heel serieus gezicht en leken me meer mee te slepen dan te escorteren, iets waar ze blijkbaar tegen waren. Damion was al een tijd de eetzaal uitgevlucht en naar de studie gegaan. De kamer werd gevuld door een reuzachtige tafel met een grote landkaart met pionnen op, omringt door allemaal mannen die proper gekleed waren en hoeden droegen met twee grote rode veren. Ze droegen allemaal het uniform van een kapitein van het Rijk, maar de rode band rond hun bovenarm en om hun middel markeerde het feit dat ze Verzetters waren. Ik werd losgelaten naast een schrijftafel die bij het grote bureau stond voor het raam. Tussen de mannen zag ik het kleine gestalte van Darion LeGrave staan, maar Damion was nergens te bespeuren. Niet veel later gingen de grote deuren van de studie weer open en kwam de Dame binnen. Gekleed in dezelfde kledij die ze droeg bij de Prins, maar deze keer met dezelfde grote hoed op haar hoofd als al haar kapiteinen. Ze stapte de studie door, tot aan haar bureau, gevolgd door niemand minder dan Damion. Die stopte naast haar bureau, aan de andere kant van de schrijftafel. Iedereen bewaarde volledige stilte. Totdat de Dame ging zitten en zei: "Vertel me wat er gebeurd is."

nice :3
echt een awesome verhaal

De eerste die naar voor kwam om het raport te brengen was iemand die ergens achteraan aan de tafel stond. "In de periode sinds het laatste rapport, wat overeenkomt met drie weken en vijf dagen, is er één grote slag geleverd met tien kleine slagen in de tussentijd. In de grote slag hebben de eerste en tweede vloot gestreden tegen de eerste en vierde vloot van het Rijk. Deze vond plaats nabij de oostkust van het Rijk bij de baai van Vernis," begon de persoon, en op de grote kaart die op de tafel afgebeeld was bewoog de dichtsbijzijnde persoon de pionnen naar de benoemde baai, "in de eerste vloot zijn er geen schepen vergaan, in de tweede vloot één enkele en er zijn dertien beschadigde schepen. De tegenpartij heeft er in totaal drie verloren. De kleine slagen zijn op verschillende plaatsen geleverd: de derde vloot was op de noordkust, en enkele schepen zijn gezien door wacht van de Prins. Verder zijn over de hele kust nog kleine conflicten gemeld, er zijn geen verzonken schepen van vermeld." De kaart bleef nog onveranderd. Na een lichte knik van Damion bleek de man weer te gaan zitten. Even heerste er een grote stilte. Iedereen zweeg terwijl ze afwachtend naar het bureau van de Dame keken, die nog een tijd bleek na te denken over de dingen die haar net verteld waren. Mijn pen lag ontspannen in mijn hand, klaar om het eerstvolgende woord meteen te kunnen opschrijven. En het duurde niet veel langer of de Dame keek weer op over de tafel. "Waar zijn alle vloten momenteel?" vroeg de Dame en iedereen kwam in onderling gesprek. Wanneer de zaal weer helemaal stil was stonden de pionnen over de kaart verspreid. Een andere persoon nam het woord over. "De eerste en tweede vloot zijn momenteel aangemeerd bij het kasteel, de derde vloot ligt momenteel aan anker bij onze basis aan de kust en de drie verkennersschepen zijn een week geleden al vertrokken en zijn momenteel ter zee."
Weer leek de Dame een hele tijd goed na te denken. Alleen leek ze deze keer meer aandacht aan te trekken en hing er meer spanning in de lucht dan de vorige keer. Ik nam deze gelegenheid om de kaart ook goed te bekijken. Over de plaatsen waar de vloten van de Prins zich bevonden wisten ze blijkbaar niets. Daar werd ook helemaal niets over verteld. Het Verzet had in totaal drie vloten, de Prins had er vier. Ze waren in de minderheid, maar doordat hun land heel wat kleiner was en moeilijker te vinden hadden ze ook een groot voordeel. De manier waarop ze op dit moment bezig waren leek me een goede manier: het was niet per se noodzakelijk om een nieuwe aanval te beginnen. Vanuit een ooghoek merkte ik dat de Dame rechtstond en zich naar de kaart op de tafel begaf. Ze keek nog eens goed naar de kaart, de plaats van de pionnen en af en toe gluurde ze naar de blikken op de gezichten van haar kapiteins. "Net na het gesprek dat ik met de Prins had kan ik geen aanval meer beginnen. Repareer de dertien schepen die schade opgelopen hebben enkel op cruciale plaatsen en laat ze dienst doen als verkenningsschepen. Stuur een bericht naar de derde vloot aan de kust dat ze geen vijandelijkheden moeten aangaan met het Rijk. Meld ook aan de vertrekkende verkenningsschepen dat er vijf op zoek naar voedsel en drinken moeten zoeken zodat we onze voorraden kunnen aanvullen. Nog een groep van vijf andere zoeken nog goede plaatsen voor een basis aan de noordkust. De overige drie voegen zich bij de missie van de drie verkenningsschepen die al vertrokken zijn. Zij verkennen de kusten langs tegengestelde richting van het vorige verkenningsteam. Eén van de boten nemen Verzetsstrijders mee van het kasteel die momenteel nog geen boot aangewezen gekregen hebben en mogen zich bij de derde vloot voegen. Zij hebben wel al lang genoeg gewacht om dienst te mogen doen."
Bij haar gehele uitleg bewoog de Dame haar handen behendig over de kaart, nam pionnen bij, verzette de anderen en verving soms eentje voor een andere. Ik snapte de betekenis van de pionnen helemaal niet, maar iedereen van het Verzet die in de kamer stond bleek alles heel goed verstaan te hebben. Darion LeGrave bekeek het uitzonderlijk bedachtzaam. "Mijn excuses voor mijn onvertrouwen in u, Madame, maar waarom moeten wij verkenningsschepen naar de noordkust sturen? Het paleis van de Prins bevind zich toch in het Zuidoosten van het Rijk?" verklaarde hij, "Dat is toch helemaal aan de andere kant? En zelfs om een leger Verzetstrijders te sturen is het weken tijd om te voet naar het zuiden te stappen met een leger en dan hebben we het nog niet eens gehad over hoeveel rantsoen dat zou innemen."
"Excuses aanvaard, kapitein Darion," antwoordde de Dame plechtig, "je redenering is geldig. Het laat me zelfs afvragen waarom niemand anders dit opgemerkt heeft. Dat is omdat we het Rijk moeten beschermen voor de Noorderlingen. Ik heb gemerkt dat zij veel in beweging zijn en ik heb niet veel vertrouwen in de adviseuren van de Prins. Vergeet het niet, we Verzetten ons niet tegen het Rijk, maar tegen het bestuur van de Prins. Er is niet veel aan een Rijk leiden dat helemaal bezet is door de barbaren uit het Noorden."
"Is het dan geen goed idee om meteen een kapitein naar het Noorden te sturen, Madame?" vroeg Darion haar, "Als de Noorderlingen werkelijk in beweging zijn is het misschien beter een directe leiding ter plaatse te hebben voor wanneer er een beweging vanuit het Noorden komt. Anders gaat het te lang duren voor de Verzetters in actie komen en anders op een verkeerde manier."
"Je hebt gelijk, Darion," zei de Dame, en dacht een tijd na over zijn opmerking, "Kingsley, ik stuur jou mee met de vijf verkenningsboten naar de noordkust. Je mag zelf een keuze maken van in totaal tien Verzetstrijders uit je vloot die je het meeste vertrouwd. De rest van de bemanning zal hetzelfde blijven als er voordien op het schip waren. De eerste vijf gerepareerde schepen zullen op deze verkenningstocht uitgestuurd worden. Je hebt permissie om dan meteen te vertrekken."
"Zoals u wenst, Madame," riep de man die met het rapport begonnen was. Zijn naam bleek dus Kingsley te zijn. Ik probeerde me zoveel mogelijk zijn gezicht te herinneren. Meteen voegde ik ook zijn naam bij de notities bij mijn boek. Later zou ik het moeten aanpassen. De Dame bewoog weer terug van de tafel en de kaart weg, en ging achter haar bureau staan. "Jullie mogen gaan," verklaarde de Dame. Eén voor één verdwenen de kapiteins uit de kamer, tot enkel ik en Damion overbleven. Het rapport had minder lang geduurd dan ik verwacht had en wat er mijn verteld werd. Op mijn beurt stond ik ook recht om de kamer uit te gaan en pakte mijn spullen meteen ook weer in. De Dame zat met haar hoofd tussen haar handen nog hard na te denken en zei niets meer, terwijl Damion naast haar zijde stond en enkel vriendelijk knikte om haar niet uit haar concentratie te halen. Rustig ging ik de vergaderzaal uit, en de deuren werden achter mij gesloten met een nog steeds peinzende leidster aan haar bureau.

Ik ga nog een tekening maken van de landkaart, maar ik zal nu gewoon een beschrijving geven.
Het Rijk is een schiereiland, in de lichte vorm van een halve maan. Je kan het een beetje met de Peloponesos van Griekenland, maar dan niet in de vorm van een hand maar een halve maan. Er zitten een heleboel baaien in de zuidkust, die vind je niet aan de noordkust (waar de zee bijna altijd zo goed als rustig is doordat het tussen twee stukken land zit). Het paleis van de Prins bevindt zich aan de zuidkust, ook op een schiereiland maar een heel kleintje (vergelijk met Mont Saint-Michel zonder invloed van de getijden) en het eiland van het kasteel bevindt zich in de zee, maar naar de westkust toe. De zee in dit verhaal is geen grote zee, maar een zee omsloten door land (vergelijkbaar met de Zwarte Zee)
Ik teken het wel nog allemaal een keer, dus geen zorgen xD

awesome :3
kan niet wachten op het volgende stuk o3o
& ik ben benieuwd naar die tekening (:

Tijd voor deel 2 :3
En de kaart komt binnenkort, dus kijk er zeker naar uit! ;D

2.
De zee was rood gekleurd door de zon die langzaam onderging. Alsof ze nog net geen zin had om te gaan slapen en haar laatste momenten iedereen nog wou laten herinneren dat ze op was geweest gaf de zon de hele lucht verschillende tinten oranje, rood en geel en kleurde ze al de wolken paars. Het kaarslicht scheen over het opengeslagen boek en mijn pen stak in het potje inkt dat bijna halfleeg was. Mijn vingers waren zwart gekleurd van de inkt. Verspilde inkt die op mijn blad had moeten opgedroogd zijn in plaats van op mijn hand. Mijn kamer was donker. Niet verlicht door de mooie actieve zon die maar niet wou gaan slapen. Enkel en alleen omdat het raam van mijn kamer naar de andere kant gericht stond. Ik had eindelijk alles afgewerkt na de vergadering die deze voormiddag had plaatsgevonden. De kleuren die de zon met zich meenam vulde me weer met energie, en toen ik mijn met inkt besmeurde hand voor me uitstak merkte ik een klein bultje op op mijn wijsvinger. Een grinnik ontsnapte mijn lippen toen ik me bedacht dat het een klein souvenir was van het schrijven. Op de deur werd geklopt. "Binnen!" riep ik en draaide me meteen om, waardoor mijn ogen moesten wennen aan de donkere kamer, na het blootgesteld zijn aan de levendige zon. Nadat ik de klink naar beneden hoorde gaan en er iemand zijn gezicht naar binnen stak waren mijn ogen eindelijk gewend. De rode vlekken klaarden op en ik herkende het gezicht van Damion LeGrave. Zijn gezicht stond serieus en zonder nog een woord te zeggen kwam hij naar binnen. Hij stopte achter me en keek even over mijn schouder naar mijn boek. Omdat er op die pagina niets anders dan de vergadering stond liet ik hem kijken. Maar toen hij zijn hand bewoog in de richting van mijn tafel, legde ik mijn hand tegen de zijne en duwde het terug naar hem. "Wat kom je hier doen, Damion?" vroeg ik en keer met een ernstige blik naar hem na zijn poging toch even een blad te draaien.
"De vergadering en besprekingen zijn gedaan," antwoordde hij uitdrukkingsloos. Op zijn gezicht was geen emotie te lezen, maar in zijn stem weerklonk uitputting. "Het is al avond, dus ik kom je escorteren naar de eetzaal om aan het avondeten te beginnen. Aan tafel zal het enkel de Dame, jij en ik zijn."
"Waarom enkel wij drie?" vroeg ik hem. Ik zette me steeds gereed voor weer een beweging van hem, zoals vanochtend. Maar schaamde me even dat ik hem zo verdacht, nadat ik zijn ogen merkte en zag hoe vermoeid hij was.
"Als kapitein van het Eerste en belangrijkste boot word ik steeds verwacht met de Dame te dineren, en omdat jij een hooggeachte gast bent word je mee aan tafel verwacht."
Het antwoord had ik bijna moeten verwachten. Dat was iets wat logisch was. Damion draaide zich om en ging weer de kamer uit en ik verwachtte dat hij weer op de gang zou wachten zoals 's ochtends, maar eenmaal ik op de gang kwam was hij al verdwenen. Uiteindelijk ging ik alleen naar beneden, de eetzaal in, en merkte plots hoe eenzaam het leek om in de grote trappenhal naar beneden te gaan. Enkel het rood dat verspreid was doorheen het hele kasteel in de vorm van gordijnen, tafellinnen, tapijten of vlaggen gaf een gevoel van afwisseling in de donkergrijze contouren die het kasteel met zich meebracht. Het was helemaal anders dan het grotendeels marmeren paleis van de Prins dat met alle soorten tinten blauw bedekt was. Hier was alleen dezelfde vurige bloedrode tint. Met de net opgesnoven details die het alleen zijn met zich meebracht duwde iemand voor mij een deur van de eetzaal open. Ik ging rustig naar binnen en vond daar de Dame aan tafel met Damion. Een rood tafelkleed. De Dame leek net nog een laatste iets met Damion aan het bespreken te zijn toen ze me met een glimlach begroette. "Goedenavond Melisse!" zei ze opgetogen, "En goedemorgen, want ik heb je vandaag nog niet gesproken." Ik verplaatste me rustig naar de tafel toe en zette me aan de linkerkant van de Dame, waar ik hoorde. "Goedenavond, Angelina," begroette ik haar beleefd terug. Voor het voorgerecht begon kregen we een schaal water om onze handen mee schoon te maken en een doekje voor erna. Het wit linnen werd al snel zwart van de inkt en het water was ook al verkleurd. Het voorgerecht werd al snel naar binnen gebracht. En de Dame werkte zich er net, maar toch hongerig op neer. "Heb je weer verder geschreven aan je boek?" vroeg de Dame nadat ze haar eerste hap had ingeslikt. Ik knikte, wachtte tot mijn portie ingeslikt was. "Ja, mijn kamer had op het laatste zelfs zicht op de zon. Het was heel aangenaam daarmee te schrijven," zei ik glimlachend.
"Je hebt veel kunnen schrijven, geloof ik," zei ze er nog bij, "je handen zien zelfs nog een beetje zwart." Bij haar woorden keek ik meteen naar mijn handen. Ik dacht dat ik bijna alles eraf had kunnen halen, maar ze had gelijk: er was nog steeds een groot stuk dat zwart leek. "Mijn excuses," verontschuldigde ik me meteen, "dit is geen manier om aan uw tafel te zitten. Ik dacht dat ik ze zorgvuldig genoeg schoon gemaakt had." De Dame schudde haar hoofd en glimlachte naar me. "Nee, het is helemaal niet erg, je hoeft je niet te verontschuldigen," zei de Dame, "ik ben zelfs zeer verheugd dat je zoveel moeite in je boek steekt. Kom, eet, let maar niet op mijn opmerking." De Dame wees mijn bord aan en ik kon zien dat Damion een goedkeurend knikje gaf om zeker te laten weten dat alles echt wel in orde was. Nog met een kleine twijfeling nam ik mijn mes en vork op en nam terug een volgende hap, wat de Dame blijkbaar erg apprecieerde. En ik kon het haar niet kwalijk nemen. Terwijl ik daar mijn pen heen en weer schoof over het blad van mijn boek, moest zij hetzelfde gedaan hebben maar dan om de volgende plannen uit te schrijven. Ze had er misschien net een heel zware dag op de boeg. En het was niet alleen voor haar een plezier om zo'n eten te hebben. Ook ik was erg uitgeput en hongerig. Er werd daarna niet veel meer gezegd. Enkel Damion en de Dame wisselden soms een woord uit en vaak werd er toen ook ongeveer een vraag naar mij gespiegeld. Ik beantwoorde het altijd met een glimlach en zij praatten weer even verder. Het kon misschien erg lijken om niet in het gesprek deel te kunnen nemen, maar ik was er hen dankbaar voor. Momenteel zou ik dat niet helemaal kunnen verdragen en die stilte kon ook goed doen. Het hoofdgerecht kwam. Nog een zijgerecht. Een nagerecht zelfs. Gewoon wat fruit, maar ook dat hielp net genoeg om het energie terug op peil te brengen. "De tafel is hier eigenlijk wel erg leeg," zei ik na een tijdje. Het was me al lang opgemerkt, maar tot nu toe had ik er nog niet veel aandacht aan besteedt. "Na een verslag eet ik hier meestal alleen met Damion. Soms komt Darion of Vrouwe Felicia er ook bij," zei de Dame, als een soort van antwoord op mijn opmerking, "de meeste bedienden eten in de keuken, de kapiteins in hun vertrekken van het kasteel en de bemanning eet sowieso in een ander deel van het kasteel. Bij normale dagen blijven de kapiteins ook liever bij hun bemanning om te kunnen voorkomen dat er groepjes ontstaan die tegen hun kunnen verzetten of om uit te kijken voor spionnen van het Rijk. Ik ben er ondertussen al aan gewend. Daarom vind ik het ook gezellig dat je hier aan tafel komt zitten."
"Dat moet erg eenzaam zijn," merkte ik meteen op.
"Niet zo eenzaam als in het Paleis," kaatste ze terug, "maar ik moet het stilletjes aan leren."
"Hoe bedoelt u," vroeg ik haar, "niet zo eenzaam in het paleis? Het is hier toch veel donkerder?"
"Daar heb je gelijk in," antwoordde de Dame, "maar in het paleis doet iedereen zo'n beetje alsof. En voor de Prins is het ook steeds eenzaam: normaal gezien is de enige die aan tafel bij hem mag zitten een lid van de Koninklijke Familie, maar hij is de enige."
"Etiquette... Dineren volgens Hiërarchie..." mompelde ik in mezelf. En hoe meer ik eraan dacht, hoe meer ik haar gelijk gaf. Iedere dag alleen aan een tafel. Een grote tafel, sinds het ooit een grote familie geweest had moeten zijn. In een wit paleis. Met alle soorten tinten blauw.

nice stuk :3
ik vind het echt mooi hoe je alles zo beschrijft (:

prototype! ;3
Met een paar nieuwe plaatsen voor later in het verhaal ;3

De Dame leek net nog een laatste iets met Damion aan het bespreken te zijn toen ze me met een glimlach begroette. "Goedenavond Melisse!" zei ze opgetogen, "En goedemorgen, want ik heb je vandaag nog niet gesproken." Ik verplaatste me rustig naar de tafel toe en zette me aan de linkerkant van de Dame, waar ik hoorde. "Goedenavond, Angelina," begroette ik haar beleefd terug. Voor het voorgerecht begon kregen we een schaal water om onze handen mee schoon te maken en een doekje voor erna. Het wit linnen werd al snel zwart van de inkt en het water was ook al verkleurd. Het voorgerecht werd al snel naar binnen gebracht. En de Dame werkte zich er net, maar toch hongerig op neer. "Heb je weer verder geschreven aan je boek?" vroeg de Dame nadat ze haar eerste hap had ingeslikt. Ik knikte, wachtte tot mijn portie ingeslikt was. "Ja, mijn kamer had op het laatste zelfs zicht op de zon. Het was heel aangenaam daarmee te schrijven," zei ik glimlachend.
"Je hebt veel kunnen schrijven, geloof ik," zei ze er nog bij, "je handen zien zelfs nog een beetje zwart." Bij haar woorden keek ik meteen naar mijn handen. Ik dacht dat ik bijna alles eraf had kunnen halen, maar ze had gelijk: er was nog steeds een groot stuk dat zwart leek. "Mijn excuses," verontschuldigde ik me meteen, "dit is geen manier om aan uw tafel te zitten. Ik dacht dat ik ze zorgvuldig genoeg schoon gemaakt had." De Dame schudde haar hoofd en glimlachte naar me. "Nee, het is helemaal niet erg, je hoeft je niet te verontschuldigen," zei de Dame, "ik ben zelfs zeer verheugd dat je zoveel moeite in je boek steekt. Kom, eet, let maar niet op mijn opmerking." De Dame wees mijn bord aan en ik kon zien dat Damion een goedkeurend knikje gaf om zeker te laten weten dat alles echt wel in orde was. Nog met een kleine twijfeling nam ik mijn mes en vork op en nam terug een volgende hap, wat de Dame blijkbaar erg apprecieerde. En ik kon het haar niet kwalijk nemen. Terwijl ik daar mijn pen heen en weer schoof over het blad van mijn boek, moest zij hetzelfde gedaan hebben maar dan om de volgende plannen uit te schrijven. Ze had er misschien net een heel zware dag op de boeg. En het was niet alleen voor haar een plezier om zo'n eten te hebben. Ook ik was erg uitgeput en hongerig. Er werd daarna niet veel meer gezegd. Enkel Damion en de Dame wisselden soms een woord uit en vaak werd er toen ook ongeveer een vraag naar mij gespiegeld. Ik beantwoorde het altijd met een glimlach en zij praatten weer even verder. Het kon misschien erg lijken om niet in het gesprek deel te kunnen nemen, maar ik was er hen dankbaar voor. Momenteel zou ik dat niet helemaal kunnen verdragen en die stilte kon ook goed doen. Het hoofdgerecht kwam. Nog een zijgerecht. Een nagerecht zelfs. Gewoon wat fruit, maar ook dat hielp net genoeg om het energie terug op peil te brengen. "De tafel is hier eigenlijk wel erg leeg," zei ik na een tijdje. Het was me al lang opgemerkt, maar tot nu toe had ik er nog niet veel aandacht aan besteedt. "Na een verslag eet ik hier meestal alleen met Damion. Soms komt Darion of Vrouwe Felicia er ook bij," zei de Dame, als een soort van antwoord op mijn opmerking, "de meeste bedienden eten in de keuken, de kapiteins in hun vertrekken van het kasteel en de bemanning eet sowieso in een ander deel van het kasteel. Bij normale dagen blijven de kapiteins ook liever bij hun bemanning om te kunnen voorkomen dat er groepjes ontstaan die tegen hun kunnen verzetten of om uit te kijken voor spionnen van het Rijk. Ik ben er ondertussen al aan gewend. Daarom vind ik het ook gezellig dat je hier aan tafel komt zitten."
"Dat moet erg eenzaam zijn," merkte ik meteen op.
"Niet zo eenzaam als in het Paleis," kaatste ze terug, "maar ik moet het stilletjes aan leren."
"Hoe bedoelt u," vroeg ik haar, "niet zo eenzaam in het paleis? Het is hier toch veel donkerder?"
"Daar heb je gelijk in," antwoordde de Dame, "maar in het paleis doet iedereen zo'n beetje alsof. En voor de Prins is het ook steeds eenzaam: normaal gezien is de enige die aan tafel bij hem mag zitten een lid van de Koninklijke Familie, maar hij is de enige."
"Etiquette... Dineren volgens Hiërarchie..." mompelde ik in mezelf. En hoe meer ik eraan dacht, hoe meer ik haar gelijk gaf. Iedere dag alleen aan een tafel. Een grote tafel, sinds het ooit een grote familie geweest had moeten zijn. In een wit paleis. Met alle soorten tinten blauw.
Na het diner mocht ik terugkeren naar mijn kamer. Omdat de zon ondertussen ondergegaan was leek mijn kamer een donker hol te zijn waar nog nooit een greintje licht geraakt was. De nacht had de strijd gewonnen, waardoor de zee al even donker leek te zijn als mijn kamer. Het grootste verschil waren de duizenden kleine lichtjes die vanuit de lucht op het wateroppervlak gespiegeld werden. Ik kleedde me rustig om tot mijn nachtkledij. Buiten het feit dat het donker was, was de kamer ook nog eens kil. De haren op mijn arm stonden bijna onmiddellijk kaarsrecht. Het wollen deken van het bed verwarmde me al snel waardoor die haartjes niet veel later ook weer zakten. Mijn taak in het kasteel van het Verzet zat erop, wat betekende dat ik er zo snel mogelijk weer zelf op uit zou moeten gaan. Als wat de Dame zei waar was, zouden beide partijen zich nu focussen op het Noorden. Daar, in de Noordervallei, leefde een grote groep nomaden in het gebergte. Er werd altijd verteld dat ze vredelievend waren en nooit iets zouden doen om hun Goden te schenden. Het waren Goden van de sneeuw, de stenen, het leven en de dieren. En het volk was gekenmerkt om hun witte lokken, zo wit als de sneeuw zelf. Een aanval van hen zou idioot klinken. Maar toen het Rijk opgesplitst werd in de volgers van de Prins en het Verzet was er nog een derde groep. Het Verzet focuste zich namelijk grotendeels op het veranderen van de gedachtegang van de Prins. Om het veilig te stellen tot hij oud genoeg zou zijn. Diep in hun hart hebben ze niets tegen het Rijk, enkel tegen de heerschappij van de Prins. Maar tegelijkertijd was er een ook een deel van de bevolking die verdween. In de volksmond werden zij de Rebellen genoemd. Ze namen hun bezittingen en vluchtten met hun families zo snel mogelijk de Noordervallei in en vestigden zich in de dalen van het gebergte. Daar haalde de Noordervallei zijn naam vandaan: hoewel het een gebergte is, is het gevuld met diepe dalen en valleien. Als de Rebellen zouden terugkomen zou dat verkeerd kunnen uitdraaien, zeker nu het Verzet en het Rijk nog in conflict zijn. Als de Rebellen een verrassingsaanval zouden doen zou dat het einde betekenen van de monarchie in het Rijk, hoewel de bewoners ervan er niet tegen zijn. Ik stak mijn hand uit en hield het een tijd voor me. Dit ging tegen al mijn verwachtingen in. Dit zou al snel kunnen betekenen dat het best is om naar Keast te gaan. Maar om bij de Vallei der Voorspoed te komen zou ik rond het schiereiland moeten varen. Dat of via het land gaan. Beide zou ongeveer even lang duren. De andere manier was via Shamrock naar Bronte gaan. Dan zou ik mijn boot in Shamrock moeten laten, aangezien de stroming het niet toelaat om de rivier te nemen. Maar naar Shamrock gaan zou gevaarlijk zijn. Dat zou ik mijn familie nooit kunnen aandoen. Een andere optie zou zijn om via Vernis en vanuit daar naar Keast te gaan. Reizen via het laagland zou misschien nog de beste optie zijn. Niet alleen omdat dat het geweten is dat dat de veiligste routes zijn, maar ook omdat het laagland het makkelijkst is voor de paarden. Toch zou ik weer mijn boot moeten laten staan in Vernis. En hoewel de Dame net aangekondigd had alle vijandelijkheden te stoppen zou het geen goed plan zijn het achter te laten in een slagveld. Al was het om niet de verkeerde indruk achter te laten. Ik probeerde mijn hoofd te legen. Beslissen wat de beste optie zou zijn. Maar geen van allen leek me goed genoeg. Hoe kon ik zo snel mogelijk van de ene kant van de kaart naar de andere gaan? En advies inwinnen is ook geen goed idee. Mijn reisweg zou ik het liefst van al zo lang mogelijk geheim houden. De weg via Vernis leek van op de kaart gezien het beste, maar de situatie liet het niet toe. Via Shamrock was uitgesloten. Rond het schiereiland gaan zou te lang duren. Dat waren de enige conclusies die ik kon trekken. En van al die conclusies was deze van Vernis de minst erge. Ik besloot maar om te stoppen mijn hoofd erover te breken en gewoon te slapen.
Die ochtend leek het als een slag te komen. Mijn besluit stond rotsvast: ik zou via Vernis gaan. Dat betekende dat ik de dag zou moeten gebruiken om de Dame te melden dat ik haar vestiging zou moeten verlaten. Ik hoorde de eerste voetstappen op de gang en besloot me nog een laatste keer in mijn bed om te draaien voor men mij zou wekken. De zon scheen bijna recht op mijn raam. Dat maakte mijn besluit enkel moeilijker. Ik probeerde nog in slaap te vallen toen ik enkel heel zachtjes voetstappen merkte naderen. “Weet je, ik zou het eerder normaal vinden voor een dame als ze zich ’s ochtends braaf klaarmaakte om op te staan, “ hoorde ik een opmerking. Fijn. Damion LeGrave.
“Weet je, ik zou het eerder normaal vinden als een jonkheer braaf zijn schoenen aandeed binnenshuis en uit de kamers van de dames bleef,” kaatste ik hem terug.
“Touché, “ grijnsde hij, “iemand kan blijkbaar zelfs ’s ochtends nog pittig zijn.”
“Ik ben pittig geboren, “ zuchtte ik en ging rechtzitten, met het wollen deken dat mijn lichaam moest bedekken om mijn borst geslagen. Dit was niet de ochtend waar ik elke dag om zou dromen. Vele meisjes zouden ervoor dood willen gaan, maar Damion LeGrave zie ik liever niet in mijn slaapkamer.
“Ik neem aan dat je binnenkort wel zal vertrekken, “ zei de jongen, alsof hij mijn gedachtes kon lezen en dus zo snel mogelijk een gesprek begon voor ze nog negatiever werden, “je hebt gezien waar je voor gekomen bent.”
“Dat heb je heel goed gedacht, “ zei ik grijnzend terug, “het is zelfs bijna eng.” Damion lachte bij mijn opmerking. Hij had zelfs geen idee hoe juist hij was en hoeveel tijd ik vannacht gespendeerd had aan het bedenken van hoe, wat en wanneer. Hij ijsbeerde doorheen de kamer, nog steeds op zijn blote voeten, en keek uiteindelijk uit het raam naar de zee en de opkomende zon. Zijn geijsbeer maakte me nerveus en ik begon me af te vragen wat hij nu juist op dit uur in mijn kamer kwam doen.
“Jij kwam toch goed overeen met Setz, niet?” begon hij uiteindelijk, “Setz Yornick.”
Ik gunde hem een achterdochtige blik. “Ja, ik heb hem het begin geleerd van lezen, “
“Ik ga hem met je mee op je boot laten gaan, “ kondigde hij aan. Hij kneep zijn ogen even tot spleten alsof hij recht naar de zon keek en richtte zijn blik naar mij. Geen vraag of het mag, geen vraag of het wel goed is. Gewoon een bevel.

nice geschreven :3
zoals gewoonlijk c:

Bedankt <:
Ik heb tijdens de examens soms wat doorgeschreven, wanneer ik het even beu was xD

Na het diner mocht ik terugkeren naar mijn kamer. Omdat de zon ondertussen ondergegaan was leek mijn kamer een donker hol te zijn waar nog nooit een greintje licht geraakt was. De nacht had de strijd gewonnen, waardoor de zee al even donker leek te zijn als mijn kamer. Het grootste verschil waren de duizenden kleine lichtjes die vanuit de lucht op het wateroppervlak gespiegeld werden. Ik kleedde me rustig om tot mijn nachtkledij. Buiten het feit dat het donker was, was de kamer ook nog eens kil. De haren op mijn arm stonden bijna onmiddellijk kaarsrecht. Het wollen deken van het bed verwarmde me al snel waardoor die haartjes niet veel later ook weer zakten. Mijn taak in het kasteel van het Verzet zat erop, wat betekende dat ik er zo snel mogelijk weer zelf op uit zou moeten gaan. Als wat de Dame zei waar was, zouden beide partijen zich nu focussen op het Noorden. Daar, in de Noordervallei, leefde een grote groep nomaden in het gebergte. Er werd altijd verteld dat ze vredelievend waren en nooit iets zouden doen om hun Goden te schenden. Het waren Goden van de sneeuw, de stenen, het leven en de dieren. En het volk was gekenmerkt om hun witte lokken, zo wit als de sneeuw zelf. Een aanval van hen zou idioot klinken. Maar toen het Rijk opgesplitst werd in de volgers van de Prins en het Verzet was er nog een derde groep. Het Verzet focuste zich namelijk grotendeels op het veranderen van de gedachtegang van de Prins. Om het veilig te stellen tot hij oud genoeg zou zijn. Diep in hun hart hebben ze niets tegen het Rijk, enkel tegen de heerschappij van de Prins. Maar tegelijkertijd was er een ook een deel van de bevolking die verdween. In de volksmond werden zij de Rebellen genoemd. Ze namen hun bezittingen en vluchtten met hun families zo snel mogelijk de Noordervallei in en vestigden zich in de dalen van het gebergte. Daar haalde de Noordervallei zijn naam vandaan: hoewel het een gebergte is, is het gevuld met diepe dalen en valleien. Als de Rebellen zouden terugkomen zou dat verkeerd kunnen uitdraaien, zeker nu het Verzet en het Rijk nog in conflict zijn. Als de Rebellen een verrassingsaanval zouden doen zou dat het einde betekenen van de monarchie in het Rijk, hoewel de bewoners ervan er niet tegen zijn. Ik stak mijn hand uit en hield het een tijd voor me. Dit ging tegen al mijn verwachtingen in. Dit zou al snel kunnen betekenen dat het best is om naar Keast te gaan. Maar om bij de Vallei der Voorspoed te komen zou ik rond het schiereiland moeten varen. Dat of via het land gaan. Beide zou ongeveer even lang duren. De andere manier was via Shamrock naar Bronte gaan. Dan zou ik mijn boot in Shamrock moeten laten, aangezien de stroming het niet toelaat om de rivier te nemen. Maar naar Shamrock gaan zou gevaarlijk zijn. Dat zou ik mijn familie nooit kunnen aandoen. Een andere optie zou zijn om via Vernis en vanuit daar naar Keast te gaan. Reizen via het laagland zou misschien nog de beste optie zijn. Niet alleen omdat dat het geweten is dat dat de veiligste routes zijn, maar ook omdat het laagland het makkelijkst is voor de paarden. Toch zou ik weer mijn boot moeten laten staan in Vernis. En hoewel de Dame net aangekondigd had alle vijandelijkheden te stoppen zou het geen goed plan zijn het achter te laten in een slagveld. Al was het om niet de verkeerde indruk achter te laten. Ik probeerde mijn hoofd te legen. Beslissen wat de beste optie zou zijn. Maar geen van allen leek me goed genoeg. Hoe kon ik zo snel mogelijk van de ene kant van de kaart naar de andere gaan? En advies inwinnen is ook geen goed idee. Mijn reisweg zou ik het liefst van al zo lang mogelijk geheim houden. De weg via Vernis leek van op de kaart gezien het beste, maar de situatie liet het niet toe. Via Shamrock was uitgesloten. Rond het schiereiland gaan zou te lang duren. Dat waren de enige conclusies die ik kon trekken. En van al die conclusies was deze van Vernis de minst erge. Ik besloot maar om te stoppen mijn hoofd erover te breken en gewoon te slapen.

  awsomeeeee :33333

Die ochtend leek het als een slag te komen. Mijn besluit stond rotsvast: ik zou via Vernis gaan. Dat betekende dat ik de dag zou moeten gebruiken om de Dame te melden dat ik haar vestiging zou moeten verlaten. Ik hoorde de eerste voetstappen op de gang en besloot me nog een laatste keer in mijn bed om te draaien voor men mij zou wekken. De zon scheen bijna recht op mijn raam. Dat maakte mijn besluit enkel moeilijker. Ik probeerde nog in slaap te vallen toen ik enkel heel zachtjes voetstappen merkte naderen. “Weet je, ik zou het eerder normaal vinden voor een dame als ze zich ’s ochtends braaf klaarmaakte om op te staan, “ hoorde ik een opmerking. Fijn. Damion LeGrave.
“Weet je, ik zou het eerder normaal vinden als een jonkheer braaf zijn schoenen aandeed binnenshuis en uit de kamers van de dames bleef,” kaatste ik hem terug.
“Touché, “ grijnsde hij, “iemand kan blijkbaar zelfs ’s ochtends nog pittig zijn.”
“Ik ben pittig geboren, “ zuchtte ik en ging rechtzitten, met het wollen deken dat mijn lichaam moest bedekken om mijn borst geslagen. Dit was niet de ochtend waar ik elke dag om zou dromen. Vele meisjes zouden ervoor dood willen gaan, maar Damion LeGrave zie ik liever niet in mijn slaapkamer.
“Ik neem aan dat je binnenkort wel zal vertrekken, “ zei de jongen, alsof hij mijn gedachtes kon lezen en dus zo snel mogelijk een gesprek begon voor ze nog negatiever werden, “je hebt gezien waar je voor gekomen bent.”
“Dat heb je heel goed gedacht, “ zei ik grijnzend terug, “het is zelfs bijna eng.” Damion lachte bij mijn opmerking. Hij had zelfs geen idee hoe juist hij was en hoeveel tijd ik vannacht gespendeerd had aan het bedenken van hoe, wat en wanneer. Hij ijsbeerde doorheen de kamer, nog steeds op zijn blote voeten, en keek uiteindelijk uit het raam naar de zee en de opkomende zon. Zijn geijsbeer maakte me nerveus en ik begon me af te vragen wat hij nu juist op dit uur in mijn kamer kwam doen.
“Jij kwam toch goed overeen met Setz, niet?” begon hij uiteindelijk, “Setz Yornick.”
Ik gunde hem een achterdochtige blik. “Ja, ik heb hem het begin geleerd van lezen, “
“Ik ga hem met je mee op je boot laten gaan, “ kondigde hij aan. Hij kneep zijn ogen even tot spleten alsof hij recht naar de zon keek en richtte zijn blik naar mij. Geen vraag of het mag, geen vraag of het wel goed is. Gewoon een bevel.