Arcanum College

Wanneer we beiden zitten is mijn enthousiasme niet meer te houden en ik neem meteen de menukaart in de hand. "Of het een stunt is zullen we meteen zien," zeg ik en kijk naar de items. Veel van de desserten zien er eigenlijk helemaal niet slecht uit, dus het is een goede zaak dat dit café zo dicht in de buurt is. Het maakt het een goede plaats om vaker terug naar te keren. Maar als de pudding onder ogen komt krijg ik meteen een grijns op mijn gezicht van de spanning. Het voelt voor me aan alsof ik een undercover detective ben die een dief moet ontmaskeren. "Ohhhh Aurea voel je die spanning niet?" zeg ik mijn gedachten uiteindelijk ook luidop, "Het is echt net een ontmaskering van een tv serie! Stel je voor, de hele wereld rondgaan om duizenden mensen te laten lezen of iedereen echt zo'n goed eten heeft als ze beweren."


Ergens diep binnenin voel ik mijn hart bonzen wanneer Kevin glimlacht en de kaart bovenhaalt. "Ik heb zeker wel zin in iets, ik heb tot nu toe enkel maar dingen gedronken," zeg ik met een grote glimlach terug. De laatste portie die ik besteld heb is nog steeds halfvol en ik hou het even in mijn handen. Terwijl ik naar het gekleurde water kijk denk ik terug aan Kevin die zegt dat hij het verdiend heeft betwijfeld te worden. Die woorden voelen troebel aan, het zint me niet helemaal dat hij de schuld bij zichzelf zou leggen. Ik raap mijn moed voor een stuk bijeen om volledig eerlijk met hem te zijn. "Weet je, het is ook niet helemaal eerlijk te zeggen dat ik twijfelde of je nog zou komen, aangezien ik toch ook een beetje erin geloofde," begin ik en probeer hem even in de ogen te kijken, maar laat mijn ogen dan terug op de mok vallen, "ik ben het enkel gewoon geworden volgens het idee van 'perfecte erestudente' te leven die anderen me gegeven hebben. Dus het voelt ergens vreemd voor me om zelf buiten die lijntjes te kleuren." Mijn gedachten sinds het moment dat ik hem tegengekomen ben beginnen terug door mijn hoofd te gaan, en de herinnering aan gisteren brengt een glimlach op mijn gezicht. "Dus ik denk niet dat je het verdient om betwijfelt te worden," zeg ik terwijl ik hem met een grote glimlach aankijk, "zeker als ik voor de eerste keer weer voel dat het masker van 'miss perfect' een tijd kan verdwijnen."

stilletjes keek ze Yuki aan toen ze zo enthousiast werd over het proberen van de pudding waar ze het de hele tijd al over had en ergens paste er een beeld van 
Yuki als culinair journalist. Ze grinnikte zachtjes voordat ze haar blik weer terug naar de kaart stuurde. "zullen we dan allebei wat anders kiezen? dan krijgen we een beter beeld van de kwaliteit en kunnen we onze mening baseren op meerdere ervaringen," zei ze terwijl ze haar ogen over de menu kaart niet rollen. Als ze twee desserts namen, konden ze van allebei een hap nemen. "Ik ga denk ik voor de karamel appel cheesecake," zei ze, alleen al het plaatje gezien te hebben dacht ze dat het waarschijnlijk erg lekker zou zijn
 

toen Kate vertelde dat ze alleen nog maar wat gedronken had, kwam er een gevoel van opluchting door zijn lichaam. Natuurlijk, als ze wel al wat gegeten zou hebben, had hij haar zeker nog wat aangeboden. Maar zou hij toch niet zeker weten of dat niet teveel voor haar geweest zou zijn. "laten we snel wat gaan bestellen dan, ik weet zeker dat je wel zin in iets hebt," glimlachte hij en legde de kaart tussen hen in. Zijn ogen gleden over het gladde karton voordat ze hem weer aansprak en hij terug naar haar keek. En eerlijk, toen ze hem vertelde dat ze toch in hem geloofde, gaf hem een soort gevoel van rust. Normaal maakte hij zich niet erg druk om wat andere van hem vonden en of ze hem vertrouwde of niet, hij hoefde niet persé met iedereen vrienden te zijn. Maar ergens hij had het gevoel dat hij Kate zeker niet zou moeten loslaten.. en door haar verhaal, kwam hij er achter dat zij hier waarschijnlijk totaal anders overdacht en zich misschien beknelt voelde? "Het maakt toch niet zoveel uit wat anderen van je denken? ik denk dat het belangrijker is dat je jezelf durft te zijn," gaf hij zijn mening en greens toen ze vertelde dat ze haar masker een tijd kon afzetten. "ik zou niets liever willen," zei hij, hij was gekomen om de ware Kate te ontdekken, in plaats van hoe andere haar wilde zien. .. totdat hij er achter kwam hoe cheesy dit waarschijnlijk zou moeten overkomen en keek meteen terug naar de kaart om rode wangen te voorkomen. "uhm, laten we maar wat bestellen," zei hij voordat hij om keek om de aandacht van een serveerster te krijgen

Mijn ogen glijden even over het menu van het restaurant. De foto's zien er goed genoeg uit voor me om me in te houden en niet de hele lijst te bestellen. 'Nee, Yuki, je bent hier voor één ding.' zeg ik tegen mezelf in mijn hoofd. Meteen leg ik het menu weer gesloten neer. "Hmpf, ik moet niet eens twee keer denken, ik neem zeker die pudding," zeg ik, alsof er echt niets lekkerder uitziet. Een serveerster komt voorbij en ik maak mezelf klaar om haar te roepen. "Hallo, mogen we bestellen?" zeg ik snel, en bestel de karamel appel cheesecake die Aurea wil en kijk haar met een grijns aan wanneer ik de pudding vraag. Het meisje schrijft het knikkend op en gaat terug naar de keuken om onze bestelling te verwerken. "En, vind je het spannend om morgen te beginnen?" vraag ik glimlachend aan Aurea. We hebben nu eenmaal een heel nieuw leven dat gaat beginnen.


Kevin's woorden stellen me helemaal gerust, maar wanneer het besef binnen komt dat ik wel heel eerlijk geweest ben word ik terug wat verlegen. Met een kleine blos kijk ik een beetje weg en stop mijn haar weer terug achter mijn oor. Kevin vraagt dan toch iets te bestellen en ik ga weer snel door het menu. "Ja, natuurlijk!" breng ik eruit terwijl ik mijn ogen weer over de foto's laat glijden, "Ik neem de aardbeien parfait denk ik, die is hier altijd wel lekker." Mijn handen vinden hun weg terug naar de mok thee die voor me staat en wanneer ik er weer even naar kijk komt het besef binnen dat ik eigenlijk niets over Kevin weet. Buiten elkaars namen zijn we nog vreemden van elkaar. "Dus toezichthouder van de dorms huh," zeg ik, hopend dat het een gesprek zou beginnen, "vreemd dat ik je nog niet tegengekomen ben dan."

ze grinnikte toen Yuki eindelijk haar pudding kon bestellen en eigenlijk was ze zelf ook wel nieuwsgierig naar Yuki haar pudding. Alhoewel ze niet hoopte dat ze zou verdwijnen zoals de geruchten gaan. Ze was meer nieuwsgierig naar hoe en wat er precies aan de hand was. Al kon ze de ideeën dat Yuki misschien ontvoert of gehypnotiseerd zou worden door de medewerkers, haar niet met rust. "ik laat je straks niet alleen weg lopen hoor," besloot ze, "als je naar buiten gaat, loop ik gewoon achter je aan." Ze wilde zeker niet de vriendin verliezen die ze net leerde kennen. Ze kantelde haar hoofd lichtjes naar de zijkant terwijl ze over Yuki's vraag na dacht. "Om nou te zeggen dat ik vannacht rustig zal slapen is ook niet helemaal waar," gaf ze uiteindelijk toe, "maar het is meer gezonde spanning? ik bedoel, het universiteit leven gaat nu echt beginnen! We zijn nu echt volwassen!" zei ze, en even verscheen er een glimlach wanneer ze dacht aan haar ouders die ze achterliet. Er was eindelijk een einde gekomen aan de tijd zonder zorgen, ze zou nu alles zelf moeten gaan doen. Ze zou er nog wel even aan moeten gaan wennen, maar ze wist zeker dat ze haar best zou doen om haar ouders geen zorgen te geven. "En jij? waar kijk jij het meeste naar uit?" 



Hij knikte wanneer ze haar beslissing gemaakt had en keek zelf nog even terug op de kaart tot een serveerster uiteindelijk bij hun tafel stond om hun bestelling op te schrijven. "Een aardbeien parfait voor de dame en ik wil graag wat koffie en iets van een kaneel broodje alsjeblieft," gaf hij hun bestelling door voordat zijn ogen de weg terug naar Kate vonden. "En misschien nog wat thee?" keek hij haar vragend aan. Uiteindelijk liep de serveerster weer door nadat ze al hun wensen had opgeschreven en Kevin dacht na over Kate's opmerking. "Dat komt misschien omdat ik meer over de eerste jaars ga," vertelde hij. "Het houdt niet heel veel in en is zeker niet als spectaculair als het klinkt. Het enigste dat ik doe is ze hun kamers wijzen, checken ofze de boel een beetje schoonhouden en af en toe checken dat ze niet te laat bij feestjes blijven hangen. Maar ook ben ik hun aanspreekpunt voor vragen en als ze hulp zoeken of problemen hebben, dan ben ik de eerste die daar iets aan kan doen."

Aurea's verduidelijking dat ze me niet alleen zou laten komt een beetje als een verrassing. Ergens leek het alsof we al jaren met elkaar bevriend zijn en elkaar daarom nooit in de steek zouden laten. Wanneer ze over volwassenheid spreekt en vraagt waar ik naar uit zou kijken, komt er een grote glimlach op mijn gezicht. "Eigenlijk was hetgeen waar ik het meest naar uitkeek wanneer ik naar hier kwam de mensen die ik zou ontmoeten," zeg ik glimlachend, "de rest zou sowieso wel in orde komen door mijn motivatie. Dat we al goede vriendinnen geworden zijn stelt me eerlijk gezegd enorm gerust." Ondertussen buig ik me iets over de tafel en mijn glimlach wisselt zich om voor een nieuwsgierige grijns. "Maar nu met het gerucht van de pudding kijk ik enorm uit naar wat de rest van het jaar met zich zal brengen," zeg ik net iets stiller zodat de mensen rondom ons niets horen, "ik heb het gevoel dat er wel veel meer zo'n zijn doorheen de school. Dit moet stuk voor stuk wel goede en interessante verhalen opleveren. Wat denk jij?"


"Een beetje zoals een grote broer van de campus," zeg ik lichtjes lachend, "ik vind het wel erg aardig van je dat je jezelf daarvoor opgegeven hebt. Hoewel ik me kan inbeelden dat je daarmee ook vaak mee naar feestjes gaat. Hoe zou je anders een oogje in het zeil kunnen houden." Ergens voel ik een neiging om Kevin te plagen, een type speelsheid die van mezelf toch enorm ongewoon is. Onbewust gaat mijn hand naar mijn oor om mijn haar erachter weg te stoppen. De eerste keer dat ik met hem sprak had ik eerder het gevoel dat we totale tegenovergestelden van elkaar waren. Maar waarom is er diep vanbinnen het gevoel dat we toch erg veel met elkaar gemeen hebben? Een deel van me voelt anders aan dan gewoonlijk, alsof er een deel is dat tot nu toe binnenin me verborgen zat en die nu dankzij hem vrij komt. "Ik bedoel dat niet veroordelend of zo," voeg ik er meteen aan toe, "ik ben zelf wel nog nooit echt naar een feestje geweest. Misschien zou ik daar dit jaar zelfs wat verandering in moeten brengen."

ze knikte instemmend op Yuki's opmerking, "het voelt zoveel fijner nu we iemand gevonden hebben waar het zo goed mee klikt. ik vind het zeker erg gezellig!" legde ze haar oprechte gevoelens bloot en keek Yuki vragend aan toen ze zich over de tafel boog om iets geheimzinnigs te vertellen en automatisch vond ze zichzelf ook wat meer naar voren leunen om dit goed te kunnen horen. "Als er meer van dit soort dingen zijn, weet ik niet helemaal zeker of ik hier wel wil blijven," gaf ze eerlijk toe, het idee dat er altijd geruchten zijn over dingen zoals verdwenen studenten, en dat dit misschien ook met haar zou kunnen gebeuren zou haar zeker niet los laten. Alhoewel ze ergens nog steeds dacht dat het verhaal van de pudding gewoon een publiciteit stunt moest zijn.. Maar het zou de komende jaren zeker niet al te saai maken



 Ergens verrast Kate's reactie hem toen ze hem de grote broer van campus noemde, iets dat hij zichzelf nog nooit gezien had. Het was een beeld waar hij even aan moest wennen. "De feestjes zijn leuk tot op een bepaald niveau, maar de eerstejaars denken echt dat ze alles kunnen," vertelde hij met een diepe zucht wanneer hij terug dacht aan de wilde feestjes met teveel alcohol in het spel. Even dacht hij weer na over haar woorden en eerlijk, kon hij zich niet meer herinneren hoe hij hierin gerold was, en waarom. Het leek alsof hij van de een op de andere dag de kamers binnen liep. Alles daarvoor, was zwart.. en zelfs wanneer hij zijn best deed om zich dit te herinneren, kreeg hij een flinke steek door zijn hoofd. Stilletjes ruste hij zijn voorhoofd even in zijn hand en wachtte hij rustig tot de pijn weer weg terug voordat hij Kate weer aan keek. "De feestjes worden met de jaren minder, maar er word gesproken over een feestje alleen voor master studenten. Ik wist nog niet zeker of ik wel zou gaan, maar als je zin heb," haalde hij nonchalant zijn schouder op

"Weet je dat zeker?" vraag ik Aurea nog na, "Je moet je helemaal geen zorgen maken hoor, als je vermist raakt zal ik met alles dat ik kan zoeken!" Lachend zet ik mezelf weer recht op een normale afstand, er zal wel niets te verbergen zijn. "Nee maar ik denk dat die geruchten niet anders dan geruchten zijn," zeg ik terug op een iets serieuzere toon, "als er echt zoveel mensen vermist zouden zijn zouden ze het academiejaar niet zomaar laten beginnen. Of dan zou het tenminste nationaal nieuws geweest zijn en zouden we er buiten de school ook over horen." Ondertussen is de serveerster terug gekomen, en begin ik met de eerste hap in de pudding. Het smaakt heel gewoon, niets speciaals aan, zelfs net iets te veel suiker in gegooid waardoor het niet meer als een toetje met melk aanvoelt. "Vreemd, ik zou denken dat met dit soort geruchten het tenminste spectaculair lekker zou zijn," zeg ik en staar naar de pudding "maar er is echt... niets aan, ik zou zelfs niet zeggen dat het per se lekker is."


Het is duidelijk dat er iets mis is met Kevin wanneer hij de feestjes probeerde te herinneren. Ik wil hem de vraag stellen of alles in orde is, maar wanneer hij me uitnodigt hou ik me in. Het is niet dat we elkaar goed genoeg kennen om hem persoonlijke vragen te stellen en als hij er iets over wou zeggen zou hij dat wel gedaan hebben. "Ik zou graag met je mee willen gaan," zeg ik glimlachend, "het zou echt leuk zijn als er tenminste één persoon is die ik er ken." Stiekem kijk ik er al enorm naar uit, hoewel ik het waarschijnlijk toch nog niet zo lang zou uithouden als anderen. Wanneer ik denk aan hoe Kevin er anders zou zijn dan nu misschien, denk ik terug aan het gevoel waarvoor ik mezelf had omgedraaid. "Weet je," begin ik, terwijl ik in mijn hoofd nog de juiste volgorde van woorden zoek, "als ik zou zeggen dat ik ergens een heel nostalgisch gevoel rond je heb, zou dat als iets helemaal geks klinken?"

Ze kalmeerde toen Yuki vertelde dat het waarschijnlijk niet heel serieus was en dat de school er wel iets tegen gedaan had als er echt zoveel studenten vermist waren. "Dat is natuurlijk wel waar," bedacht ze en lukte het haar om eindelijk wat te relaxen. "ik moet overal niet zoveel na denken," voelde ze zich best wel onhandig en keek om toen de serveerster hun bestellingen kwam brengen. "kijk dan hoe schattig alles eruit ziet!" sprak ze vertederend, "als het net zo goed smaakt als dat het eruit ziet, dan moeten we hier zeker vaker terug komen!" Keek ze Yuki aan terwijl ze haar eerste hap van de pudding nam. "En en??" vroeg ze haar, nieuwsgierig naar de beroemde pudding waar ze het steeds over had. Haar blik veranderde in verwarring toen ze zei dat de smaak totaal niet was wat ze verwacht had. snel nam ze een hap van haar eigen cheesecake, waarvan de smaak precies klopte met het plaatje dat ze voor zich had. "Misschien zijn ze een ingrediënt of iets vergeten?" keek ze Yuki terug aan



er verscheen een warme glimlach op zijn gezicht toen ze zo enthousiast werd naar het feestje. Het was zijn zijn ogen niet heel speciaal of iets, muziek, spelletjes, drank, het was niks anders dan alle andere feestjes, behalve dat iedereen meer gelijkwaardig was en de wilde feestjes met het doel om indruk op elkaar te maken bijna totaal verleden tijd was. Maar hij wilde haar pret niet verstoren.. Toen ze het onderwerp veranderde, keek hij haar stilletjes aan. Een nostalgisch gevoel? "Eerlijk, kijk ik nergens meer van op," vertelde hij, in de afgelopen jaren dat hij toezichthouder was van de dorm, heeft hij van alles voorbij zien komen. Niet dat hij haar belachelijk aan het maken was of iets. hij dacht even terug aan de vorige dag toen ze elkaar tegen kwamen op de trap, en het gevoel dat hij kreeg toen hij haar stem voor het eerst hoorde. "Ik heb denk ik precies het zelfde.. Misschien dat we een keer dezelfde les gevolgd hebben?" vroeg hij haar, "het spijt me als ik het me niet kan herinneren. Er zijn wel eens vaker dingen die ik me niet kan herinneren," legde hij haar uit. Alsof er ergens in zijn hoofd een groot zwart gat was, dat random momenten uit zijn geheugen liet verdwijnen. Soms belangrijke dingen, maar soms ook nutteloze dingen als wat hij de vorige avond gegeten had en hoe laat hij was gaan slapen.. iets wat de laatste jaren alleen maar erger geworden is. Gelukkig leek hij hier geen problemen mee te hebben met studeren..

Ik staar een tijdje naar de cheesecake van Aurea, die van haar reactie echt lekker blijkt te zijn. Ergens begin ik spijt te hebben dat ik niet gewoon hetgeen besteld heb dat het er volgens mij het lekkerst uit ziet. Het hele moment zit me niet zo goed. Ik die een dessert verkeerd ingeschat heb omdat ik enkel naar een heleboel andere mensen heb zitten luisteren? Nee, dat kan echt helemaal niet. Zou je anders niet de keuken checken om te zien of ze bewust gelogen hebben? hoor ik een stem in mijn hoofd. Sinds wanneer praat ik tegen mezelf? Maar de ik in mijn hoofd heeft gelijk, ik hoor de keuken te checken, zien of de kok een fout gemaakt heeft of het slechts allemaal een publiciteitsstunt is. Ik leg mijn handen klaar op de tafel, om me snel recht te kunnen zetten. "Aurea," zeg ik vastberaden en kijk haar met vuur in mijn ogen aan voor ik de stoel achter me schuif en in één vluchtige beweging recht sta, "we komen nog wel eens terug voor die cheesecake. Laten we de keuken checken voor die pudding, ik moet wel mijn zegje eens doen."


"Nee, je hoeft je niet te verontschuldigen," zeg ik meteen, zodat Kevin zich niet schuldig hoeft te voelen. Diep binnenin ben ik enorm opgelucht dat hij me niet voor gek verklaart of meteen denkt dat het een slechte versiertruck is. "Eerlijk gezegd herinner ik het me ook niet meteen," leg ik hem uit, "het is meer een gevoel dan echt een herinnering. In de les hou ik mijn aandacht teveel op de lessen zelf, ik kijk bijna nooit rond me dus dat zal het waarschijnlijk niet zijn." Ik probeer zoveel mogelijk zelf terug te herinneren waar ik hem van ken. Keer op keer blijf ik zijn naam in mijn hoofd herhalen, maar niets lukt. Alles blijft één groot gat, het enige wat blijft verschijnen is een appelboom. "Laat het anders maar zo, ik wou gewoon zien of jij het je misschien herinnerde. Het was gewoon zo'n sterk gevoel dat ik het erg zou vinden moest het iets belangrijks zijn dat ik vergeten ben." De gedachte eraan is zelf zeker nog niet weg, maar ik probeer het zoveel mogelijk van me af te zetten en er me niet teveel zorgen over te maken. Het is beter me te focussen op het nu.

Het bleef haar niet onopgemerkt toen ze zag hoe haar blik op de cheesecake bleef hangen. "Uhm, als je wilt mag je die van mij wel hebben," bedacht ze zich. Yuki had zich het meeste op dit hele moment zitten verheugen, het zou niet eerlijk zijn als ze er zelf niet van zou kunnen genieten. "Yuki?" Riep ze haar naam toen ze in gedachten leek te zijn en haar niet leek te horen. "Yuuuki?" Nam ze nog een poging, voordat het meisje plotseling haar handen op de tafel sloeg en recht op stond. Iets geschrokken keek ze haar aan terwijl ze er achter probeerde te komen wat er in haar hoofd rond ging. "J-ja?" Antwoordde ze nog geschrokken door de onverwachte wending, voordat Yuki vertelde hoe ze de keuken in wilde stappen om de kok goed wijs te maken. Stilletjes keek Aurea haar aan, alsof seeen paar seconden nodig had om alles toch zich door te laten dringen. "Ik snap je," zei ze uiteindelijk en gleed haar blik terug naar de cheesecake. "Ik kom eraan!" Zei ze, voordat ze toch nog even snel een hap van het toetje nam om vervolgens achter Yuki aan te lopen




Ergens moest hij wel lachen toen ze toegaf dat ze teveel focuste op de lessen dan haar omgeving. "Eerlijk, ik denk dat als het iets belangrijks geweest was, dat we het wel zouden moeten weten?" Haalde hij lichtjes zijn schouders op. Alhoewel het moment dat de woorden van zijn lippen rolde, kreeg hij er een naar gevoel over. Alsof hij toch iets miste, waarvan hij niet wist dat ie het nodig had. Stilletjes schraapte hij zijn keel. Maar het was de serveerster die terug liep en hun bestellingen op tafel zette, wat hem uiteindelijk uit zijn gedachtes haalde. "Ziet er goed uit!" Glimlachtte hij en even voelde hij de drang om met zijn koffie lepel, een schepje slagroom te stelen. Een gevoel dat hij nooit eerder had wanneer hij met een meisje wat ging eten, maar toch voelde het zo.. normaal. Hij was niet eens een fan van slagroom! Stilletjes nam hij zijn lepeltje en begon uiteindelijk wat in zijn koffie te roeren. "Uhm, anyway, dan app ik je wel de tijden als ik meer over het feest hoor," zei hij om van topic te veranderen

Op het moment dat ik en Aurea bij de deur komen die naar de keuken gaat is er gelukkig geen enkele serveerster om ons tegen te houden. Op het moment zelf heb ik er niet echt op gelet, maar eigenlijk zou het zelfs eigenaardig genoemd kunnen worden dat niemand opkijkt van twee meisjes die naar de keuken willen stormen. Eenmaal in de keuken blijkt de hele ruimte leeg te zijn. Geen enkele persoon in de keuken, wie heeft dan zelfs de desserts gemaakt? "Zie?! Ze zijn zich al schuil gaan houden, ik weet zeker dat ze dit zelfs verwacht hadden." zeg ik terwijl ik rond blijf kijken. Misschien kan je iets verder kijken, er is nog een deur verder! hoor ik de stem weer. Nu pas valt het me op dat de stem een veel te hoge toon heeft om mijn eigen gedachten te kunnen zijn. Mijn ogen vallen op de deur die stem bedoelt. Heb ik serieus over zo'n opzichtige rode deur gekeken? "Ze kunnen zich niet lang meer verbergen." zeg ik vastberaden om door de deur te gaan.


Wanneer onze bestellingen aankomen en Kevin van onderwerp wisselt besluit ik ook maar mijn gedachten af te zetten. Zoals hij zegt, dan zal het wel niet zo belangrijk geweest zijn. Maar waarom kan ik het gevoel niet van mezelf afzetten dat het wel belangrijk moet geweest zijn? Ik richt me op de parfait voor me en neem een hap. De aardbeien zijn echt perfect zoet en het voelt heerlijk aan in mijn mond. "Dank je wel," zeg ik met een grote glimlach wanneer hij over het feest begint, "als beloning mag je een hap van mijn parfait. Het is een speciale kans, normaal deel ik nooit mijn eten maar vandaag voel ik me extra gul." Normaal ben ik helemaal nooit het type om assertief te zijn, maar nu bij Kevin voel ik alsof alles in de wereld kan. Kate, er zijn problemen, twee meisjes trekken zich naar een gerucht. Je moet hen helpen! Het is al een tijd geleden sinds ik de stem gehoord heb, natuurlijk komt hij enkel nu pas terug boven wanneer het niet gepast is. Rustig aan, ik regel het wel, maar ik heb even tijd nodig antwoord ik. Hopelijk stellen de twee meisjes het goed, maar het gerucht rond de pudding is gelukkig nog niet zo sterk. Heel weinig mensen laten zich daardoor foppen.

Stilletjes en misschien toch wat nerveus liep ze achter Yuki aan de keuken in, die al snel leeg bleek te zijn. "Misschien zijn ze met pauze?" dacht ze hardop, voordat realiteit haar raakte. Hoe zouden ze zomaar met pauze kunnen gaan als het cafe vol zat met hongerige klanten? eventjes begon ze zich weer zorgen te maken over de geruchten, "is dit niet precies hoe die dingen in films gaan?" vroeg ze Yuki stilletjes, al gaf het haar wel een geruststellend gevoel dat ze met zn tweeën waren. Ze keek op toen ze zag hoe Yuki uiteindelijk richting de verachte deur toe liep. "Yuki wacht!" riep ze achter haar aan, "Weet je zeker dat het geen val is?" vroeg ze haar, ondanks dat de verdwijningen waarschijnlijk niet echt waren, kwamen hun ervaring zover overeen met de geruchten. 



uit verbazing keek hij op toen ze hem plotseling een hap aanbood. Catching him off guard, of zo iets. Zijn ogen vielen terug op haar dessert terwijl hij luisterde naar haar woorden. De gedachte van de smaak van het sterke zoetigheid zorgde ervoor dat hij twee keer moest nadenken, maar aan de andere kant wilde hij ook weer niet onbeleefd overkomen. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht, voordat hij uiteindelijk zijn lepeltje nam en zich naar voren zette om een schepje van haar parfait te nemen en het uiteindelijk in zijn mond te stoppen. "Da's echt zoet," vertelde hij zachtjes terwijl hij zijn tong liet wennen aan de zoete smaak. Uiteindelijk boog hij zich weer naar voren, om nog een schep van haar parfait te nemen, maar hield deze uiteindelijk uit naar het meisje zelf. En het voelde, allemaal dood gewoon.. het gevoel dat hij net had, dat het zo normaal voelde terwijl hij nooit zo was, was compleet verdwenen

Mijn handen staan al tegen de deur klaar om het open te doen. "Waarom zou er hier een val zijn? Het is maar een cafetaria bij een campus," antwoord ik tegen Aurea en haal mijn schouders op. Hahahaha, ja je hebt gelijk! Doe open! de stem wordt plots veel opgewekter. Wat zou er toch achter die deur zitten? Wanneer ik door de deur stap is het eerst een gang maar naar mate we er meer doorstappen verschijnen er plots puddinkjes op benen die voorbijlopen en wordt de vloer meer en meer pudding. "Oké ja, Aurea, je hebt misschien wel gelijk, dit is een heel vreemde plek," zeg ik en draai me om om terug weg te gaan. Maar wanneer ik de plaats zie waar voordien de deur was, is het één zwart gat en een oneindige gang. "Oeps."


Ik kijk een tijdje naar de lepel die Kevin naar me uit houdt met een stuk van de parfait op en plots zinkt het hele moment in, samen met het besef wat voor aanbod ik voor hem gedaan heb. Ik voel mijn hart plots bonzen terwijl ik de hap neem. Verlegen kijk ik weer weg. "Ik zei toch dat het lekker was," zeg ik wat schuchter, voor ik weer mijn eigen lepel neem om er verder van te eten. Kate ik weet dat je op een date zit maar is het niet wat belangrijker die meisjes te helpen? De stem dringt aan. Ik zei toch dat ik er wel voor zorg? Ik voel trouwens dat ze het domein nog niet volledig betreedt hebben, het monster heeft hen nog niet opgemerkt. Maar met de meisjes in gedachten begin ik toch snellere happen te nemen van de parfait, zodat ik toch niet te lang hoef te blijven zitten. Dan kan ik daarna wel een excuus maken, ik heb toch al redelijk lang op hem zitten wachten voor hij aankwam, Kevin zou het wel begrijpen.

Stilletjes keek ze nog over Yuki's schouder toen ze de deur opende, ebln zag hie het inderdaad niet meer dan een normale gang leek te zijn. Maar, waarom zouden ze hier een gang hebben die eindigt in de keuken? Of misschien zijn alle werknemers via deze gang vertrokken?? Ze stapte achter Yuki door de deur en bleef voortdurend van muur wisselen om er echter te komen waar ze precies heen gingen. Aurea zag de lopende pudding ook en perplexed bleef ze staan terwijl haar hoofd zich weer volpropte met gedachtes. Was ze aan het dromen? Maar ze wist zeker dat ze met Yuki het cafe binnen liep. Was ze zomaar slaap gevallen?? "Vreemd is nog wel zacht uit gedrukt," antwoordde ze op Yuki's argument, tot ee iets anders aan de hand bleek te zijn. Ze draaide zich om als ze Yuki's voorbeeld volgde en legde haar ogen ook op het oneindig pad. "Euhm, in wiens droom zijn we precies?" Vroeg ze haar uiteindelijk, "of misschien laat die oudding je hallucineren?" Vroeg ze, er moest gewoon een realistische verklaring zijn.. maar toen ze Yuki's hand vast nam en ze toch niet bleek te slapen, verdween haar zelfvertrouwen.. "..d-dit kan niet echt zijn toch??" Keek ze haar nerveus aan, "d-dit moet een stomme grap zijn," probeerde ze zichzelf nog een keer de moet in te spreken. "Oke!! We zijn erin getrapt! Laat ons nu maar weer gaan!" Riep ze



Hij knikte, "de chef is zijn naam ook zeker waard," zei hij terwijl hij weer veder in zijn koffie begon te roeren en hij uiteindelijk een slok nam. Zijn ogen dwaalde af naar het boek wat Kate aan het lezen was toen ze op hem aan het wachtten was en nam zijn kopje van zijn lippen, "wat was je aan het lezen? Heeft het te maken met de richting die je volgt?" Vroeg hij haar, bedenkend dat hij er nog niet achter gekomen was of ze dezelfde studie volgden. Maar wanneer hij zijn blik weer op Kate rustte, viel het hem op hoe ze snellere happen begon te nemen. "We hebben geen haast toch? Het is wel de bedoeling dat je er van geniet," zei hij terwijl hij van haar gezicht probeerde te lezen wat er aan de hand was.