Undercover Martyn

zoals ik al zei, begin ik een nieuw verhaal xd
om een beetje af te wisselen van al dat gelief van Cassanova C:

de titel is hetzelfde als het liedje van Two Door Cinema Club, daarvan is uwk het idee een beetje gekomen xd

Het verhaal.
Martyn lijkt voor iedereen wel de alledaagse nerd; hij heeft een vriendin ie altijd bij hem is, en mengt zich niet met alle populairtjes.
Laat je niet misleiden; Martyn en zijn vriendin, genaamd Emma, zijn spionnen op zich.
Ze werken voor niemand, maar op zichzelf. Met hun droom van ooit superhelden te worden in hun achterhoofd, bestrijden ze corruptie.
Niemand weet wie ze eigenlijk zijn. De politie zoekt hen als spionnen, en op school willen mensen wel weten wat Martyn eigenlijk doet.
Plotse afwezigheden op school zijn wel gekend, maar ze zijn altijd samen afwezig.
Meesten denken dat ze samen een koppel zijn, en ie roddels zijn een guwde manier om alles te ontsnappen.
Ze leven in een stad ergens in Engeland (drm heb ik wat Engelse namen genomen C: ) en hebben alle primitieve gadgets, dus verwacht geen vliegende skateboards of lasergeweren. xd
(ik gebruik geen specifieke stad, om fantasie te kunnen gebruiken C: )

Regels.
bij comments alsjeblieft niet vloeken of enige andere dingen
ik ga géén bloederige details geven, alleen af en toe eens een bommetje misschien? xd

vooral, have fun bij het lezen ^-^

vergeten te zeggen, maar ik schrijf deze keer in verleden tijd xd

Twee zwarte vlekken vlogen over de platte daken van een paar kantoorsgebouwen. De lichten van de stad zorgden nog dat ze een klein beetje zichtbaar waren,
maar echt genoeg was het niet om precies te weten waarheen ze gingen. Een paar agenten stonden al klaar op een dak, waar ze dachtten hen tegen te komen.
Wanneer de zwarte vlekken dichterbij kwamen, en de agenten zich klaar zetten, liepen ze heel gewoon voorbij, en openden elk een parachute.
De twee voorste agenten keken verbijsterd naar elkaar tot er een naar hen schreeuwde; "Schiet dan! Idioten!"
"Ja, Sir!" riepen ze tegelijk en openden het vuur. Een paar gaatjes in de parachutes, veel ernstiger was het niet.
Door een luchtdruk onder de parachutes konden de vlekken vliegen, en verdwenen ze boven de lichten van de stad.
Weeral mislukt… De commissaris gaat weer tegen hen schreeuwen, zoals na elke mislukte achtervolgactie.
Deze spionnen, tot nu toe vernoemd als 'De Twee Zwarte Vlekken', waren hun nu ondertussen al drie jaar aan het treiteren.
Het kleine groepje van agenten die een poging gewaagd hadden tegen deze spionnen, verzuchtten hun geluk, wat nu een 'on'geluk was, en gingen toch maar van het dak af.
Een nachtje overwerken, zo noemde de commissaris het, maar eigenlijk, was het de hele tijd naar zijn geroep luisteren, een hele misprijzing en inkrimping van een 'self-esteem'.
Die tegen nu mischien al helemaal niet meer bestond. Nieuwe recruten zouden gek moeten zijn om in deze stad te komen patrouilleren.
Terwijl ze met zijn allen in de übergrote lift zaten, vertelde er iemand een sarcastisch grapje: "Hé kerels, het is Tea-Time!"
Die kerel was waarschijnlijk een echte Engelsman. Maar niemand kon lachen om zijn sarcasme, en hij zweeg meteen weer. Die kerel heette John.
Ondertussen, terwijl de agenten hun ongeluk verzuchtten, John zijn grapje maakte, de commissaris zich al klaarmaakte voor het report en een klasgenoot zijn huiswerk maakte, hingen
Martyn en Emma aan een parachute, hoog boven de stad. De wind blies Emma's haar naar achter, waar ze blijkbaar dankbaar voor was.
De hele vlucht hadden ze geen woord gewisseld. Totdat ze allebei landden op een wei aan de rand van de stad.
Na de parachute losgemaakt te hebben, en ze samen wegstapten, keek Emma even naar Martyn.
Martyn bleek dit niet te merken, en ze liet het maar, om te proberen een gesprek met hem aan te gaan.
Ergens aan de rand van de wei, waar de stad stilletjes aan weer begon, stond een brommertje.
Martyn grabbelde even door zijn zakken. Wanneer Emma dit merkte, keek ze naar hem.
"Is die brommer voor ons?" vroeg ze, maar eigenlijk wist ze zelf al een beetje het antwoord.
"Tuurlijk... Ik heb hem een paar dagen geleden van mijn pa gekregen." antwoorde hij.
"En ik wist van niets?"
"Blijkbaar niet... Het is de eerste keer dat ik met hem ga rijden."
Emma zuchtte. "Hopelijk voor jou is er genoeg plaats, je wil niet dat ik op een brommer ga zitten terwijl ik aan je vastplak en er nog altijd bijna afval..."
"Wie zegt dat?" vroeg Martyn grinnikend, en Emma gaf hem een klop tegen zijn arm. Voor een meisje kan Emma eigenlijk hard slaan... dacht Martyn, maar twijfelde eraan dit te zeggen.
Met een zucht ging Martyn naar de brommer en ging erop zitten. Emma ging al vanachter zitten, en hield hem vast rondom zijn middel.
Martyn keek naar haar, en blijkbaar werd Emma hier kwaad om.
"Denk maar niet dat dit iets betekent!" riep ze kwaad in zijn oor, en Martyn had bijna zijn hand tegen zijn oor gezet.
Hij duwde zich af en zette de brommer in beweging. Op straat was er helemaal niemand. Altans, dat dacht Martyn.
Wanneer hij net Emma's straat in wou rijden, reden ze voorbij een paar klasgenoten.
"Oeh làlà!!!" riep er eentje machend. "Ik wist wel dat Martie en Em uitgaan!"
Nog voor Martyn iets kon zeggen, sprong Emma van de rijdende brommer, en verkocht diezelfde jongen nog een dreun.
Martyn wachtte op haar voor haar deur, om er toch nog op te zien dat er niets ernstigs met de jongen zou gebeuren.
Wanneer Emma kwaad bij haar deur kwam, gaf ze Martyn nog even een kwade blik, die al snel in een glimlach veranderde.
"Tot morgen, Martyn!" zei ze vrolijk en verdween dan achter de deur. Zacht kon Martyn nog een paar vervloekingen op de jongens horen, maar ook die verdwenen een paar seconden later. Rustig reed hij verder naar zijn huis en parkeerde de brommer daar. Veel aandacht kreeg Martyn niet van zijn ouders, omdat zijn kleine zus zogezegd beter was.
'Een echte dame!' zei zijn vader altijd trots. 'Haar opvoeding is per-fect! Alles wat fout ging bij Martyn is rechtgeraakt bij haar!'
Dit was wat hij tegen iedereen altijd zei. Martyn was zo goed als van hen afgegroeit en leefde in de kelder, waar vanalles geïnstalleerd was.
Martyn was eigenlijk ongelooflijk jaloers op Emma, omdat zij alleen woont in haar kleine appartementje. Maar zijn eigen keldertje was al genoeg voor hem.
Emma had altijd al tegen hem gezegd; 'Je zou blij moeten zijn met je familie... Jij hebt ze tenminste nog...'. En bij dat laatste had ze altijd geglimlacht.
Voor Martyn was zij een mysterie. Alleen van deze woorden kon hij uitmaken dat ze haar familie verloren was.
Maar meer vertelde ze niet over haar verleden, of over haar zelf. Elke keer dat ze over dat onderwerp begonnen, loog ze iets.
De ene keer was haar vader astroloog, de andere keer leerkracht, en vaak was hij mecanicien. Misschien was hij één van deze dingen echt, maar Emma kon dat dus blijkbaar ook goed
verbergen. Dat maakte haar perfect als spion. En zo had hij haar altijd al gekend.
Emma woonde maar een straat verder van Martyn, en hij had haar ontmoet op de dag dat ze daar introk. Meeste dingen kon ze helemaal alleen tot boven dragen, en haar aanwezigheid op zich, was voor Martyn al mysterieus. Als kleine jongen had hij een droom om een superheld te worden. Hij zou de goede mensen van corrupte en slechte mensen.
Dat is wat hij nu deed: de slechte en corrupte mensen uitschakelen. Het begon dan ook toen met allemaal criminelen.
Maar al snel werden het de politici die niet alles volgens de boekjes deden. Martyn vond wel eens kleine kliekjes op de zwarte markt, en het duurde niet lang voor hij Emma overtuigen kon om hem te helpen in zijn weldaad de wereld te helpen. Samen gingen ze op karate-les, en in het middelbaar zouden ze eindelijk in dezelfde klas zitten. Maar ze waren zo met elkaar bezig, dat ze niet meer omgingen met de rest van de klas. Alle opdrachten waren met twee personen. Het was alsof een hoger iemand hen altijd hielp met hun zaakjes.
Wanneer Martyn even naar de keuken ging om een snackje te gaan halen, zat zijn moeder daar raar genoeg nog altijd.
"Zat je weer op straat, zo laat?" vroeg ze, maar keek niet op naar Martyn.
"Was je bezorgd soms?" vroeg hij, de vraag half ontwijkend. Zijn moeder antwoordde niet, waar hij duidelijk kwaad was, hoewel hij het verwacht had.
"Dacht ik al." zei hij kil, greep snel de snack en ging de keuken weer uit.
Zijn moeder liet het hier blijkbaar niet bij, en stond geërgerd recht.
"Tuurlijk ben ik bezorgd om je Martyn! Dat je dat zelfs nog moet vragen..." riep ze naar hem.
Martyn draaide zich om, en keek nietsbegrijpend naar zijn moeder.
"Wat wil je?" vroeg hij, dit was alles behalve normaal bij hem thuis.
"Martyn, ik wil gewoon een gesprek met mijn zoon!"
Deze woorden raakten Martyn duidelijk, en hij stapte rustig naar de tafel, om aan haar overkant te zitten. Zijn moeder keek even naar hem, en graafde haar gezicht dan in haar handen.
Martyn deed alsof hij iets interessanters in de keuken vond, maar keek vanuit een ooghoek even naar haar.
Wanneer zijn moeder dit merkte en haar handen wegdeed, zag Martyn dat ze aan het huilen was. Zou ze nu echt spijt hebben? vroeg hij zich af, en richtte zijn volledige gezicht op haar.
"Natuurlijk weet ik dat het laat is om het te beseffen, maar ik heb echt een fout begaan..."
"Fijn dat je het eindelijk doorhebt, Georgia, maar nu is het een beetje laat."
Martyn sprak zijn moeder nooit meer aan met 'mama' van sinds hij 12 was en zijn zus dan 6, maar zei dan altijd haar voornaam, Georgia.
"Laat is het zeker, en ik wil weten wat je zo laat nog op straat deed..."
"Dat gaat je niets aan.." zei Martyn. "Als dat hetgeen was waarover je wou spreken, dan is dit gesprek afgelopen."
"Was het met dat Emma-meisje?" vroeg ze, maar Martyn stond recht en ging terug naar zijn kelder.
"Welterusten, Georgia...." zei hij nog even in de deurpost, voor hij verder naar zijn kelder ging.
Eenmaal daar aangekomen liet hij zich op zijn bed vallen. Morgen zou er een test Frans zijn. Geen zin om te studeren. En voor hij het zelf besefte, lag Martyn al te slapen.

Die ochtend was Martyn vroeg opgestaan. Nou ja, 'vroeg'. Vroeger dan gewoonlijk dan. Het was zo'n negen uur.
Het huis was stil, en hij ging rustig naar boven om een boterham te eten. Na er eentje traag gesmeerd te hebben, ging hij naar Emma's huis.
Even beldde hij aan, net op het moment dat mevrouw Johnson buitenkwam.
"Oh, Martyn!" zei ze, op het typische oude vrouwtjesstemmetje. "Kom je voor juffrouw Emma?"
Martyn knikte met een glimlach. Hij vond mevrouw Johnson eigenlijk best wel schattig, vergeleken met alle andere oude mensen van de straat.
"Ze is nog steeds niet wakker..." ging ze denkend verder. "Misschien kan je haar verassen! Ik laat je wel binnen, haar deur is meestal toch open."
"Mevrouw Johnson, dat hoeft heus niet! Ik wacht hier wel op haar."
"Blijf misschien dan binnen wachten. Je bent ook zo'n beleefde jongeman! Ik weet zeker dat je een gentleman bent!"
Bij het laatste glimlachtte ze. Martyn kende haar al van kinds af aan. Vroeger was het huis van haar alleen, maar ze maakte van de bovenverdieping een apartement.
Mevrouw Johnson noemde hem altijd een gentleman, omdat hij toen hij tussen tien en twaalf altijd boodschappen voor haar ging doen en haar hielp.
Ze was als de oma die Martyn nooit had. Zelf, wist ze dit blijkbaar niet. Maar haar woorden werden altijd al geaccepteerd.
"Dank je, mevrouw." zei Martyn.
"Moeten jullie eigenlijk niet op school zijn...?" vroeg ze uiteindelijk.
"Nee, vandaag mogen we wat later op school zijn, sinds de leerkracht van de eerste twee uur afwezig is..." loog Martyn.
Normaal gezien zou een volwassene nu allemaal vragen beginnen stellen, zoals; 'Is dat echt waar?' of 'Doen ze dat nu tegenwoordig? Vroeger was het anders!'
Maar mevrouw Johnson was anders. Ze glimlachtte alleen, en ga afscheid van Martyn. Net toen ze wegging, kwam Emma de deur uit. Ze groette mevrouw Johnson vriendelijk, en ging dan de trap af. Wanneer ze voor Martyn stond, keek ze naar hem vanuit een ooghoek.
"Gaan we weer met die scooter van je, of het gewoonlijke vervoer...?" vroeg ze, en hield haar blik geen seconde van hem af.
"Het gewoonlijke vervoer, die scooter is alleen voor... Noodgevallen..." antwoordde Martyn, die al snel de haat van Emma op de scooter opmerkte.
Emma keek even of mevrouw Johnson echt weg was voor ze verderging let haar gesprek, en trok een wenkbrauw op.
"Dus gisteren was een noodgeval...?"
De haat aan de scooter werd nog wat duidelijker, dankzij de toon waarop ze sprak.
"Nee, buiten noodgevallen ga ik het ook gebruiken voor missies." zei Martyn op een trotse toon.
Emma sloeg tegen zijn borst met haar vuist en ging kwaad de deur uit.
"Waar was dat voor?!" vroeg Martyn meteen, en volgde haar.
"Zwijg gewoon, en kom mee...." zei Emma, en keek weg.
Gewoonlijk gingen ze met de metro naar school, sinds dat het snelste was in hun drukbevolkte stadje. Om negen uur was het er zo goed als leeg, omdat iedereen om acht uur normaal weggaat. Martyn en Emma hadden de wagon voor hen alleen, wat Emma op dit moment niet echt kon gebruiken.
Wanneer ze zich liet vallen op een bankje, en Martyn onderuitgezakt aan de overkant ging zitten, keek ze nors uit het raam.
"Gaan we vanavond eigenlijk nog een keer het straat op...?" vroeg Martyn haar, om toch een gesprek met haar aan te voeren.
"Ik weet het niet... Morgen hebben we zoiezo toets, en ik heb geen zin het jaar over te hoeven doen..." antwoordde ze, en gunde hem geen blik.
Eigenlijk was het meer een excuus, om vanavond niet wèèr met hem gezien te worden op straat. Wie weet wat voor een geruchten zouden er dan wel niet zijn..?
De vernedering van die avond wou ze niet overdoen, en Martyn merkte ook meteen dat het haar geen goed deed om met hem betrapt te worden op dezelfde brommer.
Na een ellenlange stilte, en een tijdje nagedacht te hebben, keek Martyn recht naar haar, en keek Emma terug vanuit een ooghoek.
"Sorry..." zei Martyn. "Ik had voor iets anders moeten zoeken, en had moeten weten dat het ging storen."
Emma grinnikte even, maar barstte toen in lachen uit. Martyn snapte niet waarom, maar hetgeen wat hij net zei scheen haar ongelooflijk te amuseren.
"Waarom bied je je excuses nou aan?!" vroeg ze, bijna huilend van het lachen. "Jij kon er helemaal niets aan doen, slimpie!"
Martyn haalde zijn schouders op. "Ik wil geen missie doen als mijn partner-in-crime zo nors doet."
Emma stopte met lachen, en glimlachtte naar hem. "Daar heb je wel gelijk in... Ik zal er deze keer wel op letten."
Martyn glimlachtte ook, en besefte dan iets.
"Was het echt zo grappig dat ik mijn excuses aanbood...?" vroeg hij, na een paar seconden stilte.
Emma grinnikte weer even, wat blijkbaar een goed teken moest zijn, sinds dat betekende dat ze zich weer op haar gemak voelde.
"Jah," zei ze, en glimlachtte. "het was echt zò grappig."
De metro kwam al snel aan bij de stop van hun school, en traag stapten ze naar school, alsof ze nog zoiezo op tijd zouden zijn. De schoolpoorten stonden raar genoeg nog steeds open, en ze stapten rustig het binnenplein op. Wanneer ze naar het secretariaat gingen om een papier te halen om weer de les binnen te mogen, lag het papier ook al klaar.
Martyn accepteerde altijd meteen al die gastvrijheid, maar Emma vertrouwde het niet. Oftewel had iemand het goed voor voor hen, en anders was er iets achter, binnenkort zou iemand hen misschien iets vragen om terug te doen. Op het moment dat ze het klaslokaal binnenkwamen, grijnsden de populairsten van de klas naar hen. Emma werd weer humeurig.
De leerkracht van dat uur, meneer Ostlyn, keek even naar hen en trok een wenkbrauw op.
"Een kleine vertraging van..." zei hij, en keek heel duidelijk naar zijn horloge, waarvoor hij een paar minuten met zijn arm zwaaide om zijn trui over de horloge te krijgen. "zo'n drie uur."
"Sorry meneer," zei Martyn, en viel dan meteen binnen met het tweede deel van zijn zin. "maar we hebben wel briefjes bij van het secretariaat."
"Oh! Dat maakt de zaak goed ofzo? Jullie hebben dit lesuur al een toets gemist, en vielen net binnen, op het moment dat we bij het begin van de tweede pagina van ons bewijs zitten..."
"Maar meneer!" protesteerde Martyn.
En op het moment dat meneer Ostlyn weer iets terug wou zeggen, ging de bel net.
"Vandaag, beste leerlingen, zijn jullie letterlijk 'gered door de bel'. Vul het aan tegen morgen, en zie dat je dan wèl op tijd komt."
Martyn keek nog even naar hem, en ging dan meteen het klaslokaal uit. Nog voor hij omkeek, was Emma al weg. Ze had de hele tijd in de klas gekeken, en blijkbaar waren de laatste twee plaatsen in de hele klas, twee tafels achteraan tegen elkaar. Het feit dat het plaatsen achteraan zijn, liet zien dat het met opzet was, sinds die plaatsen altijd als eerste weggingen.
Martyn zuchtte. Waarschijnlijk was Emma weer wat kwader geworden, en zou het het weer moeten oplossen.
Maar raar genoeg bleef ze rustig, en wou ze doen alsof ze het nooit gezien had. De lesuren daarna moesten ze wel steeds als eerste het lokaal binnen, om hun gewoonlijke plaatsen te krijgen; de plaatsen naast het raam, Martyn voor Emma.

Op het einde van de dag, wanneer de lessen gedaan waren, stapten Martyn en Emma rustig door de gang. Opeens stopte Emma.
"Ik ben nog iets vergeten..." zei Emma rustig, en Martyn keek naar haar. "Ga jij maar verder, ik haal het alleen wel."
"Ok," zei Martyn. "Ik zal wel even beneden wachten.
Emma rende de andere kant weer op, maar wanneer ze even niet oplette, liep ze tegen een van de pestkoppen en werd omringt door een groepje.
"Kijk eens daar," zei de leider en diegene waar ze tegenliep. "Als het Emma niet is..."
"Ik moet door, kerels, aan de kant." zei Emma bot.
"Oh nee, dat gaat zomaar niet hoor..." zei de leider alsof hij het tegen een kleuter had en zei de tweede zin kort en ruig. "Jongens, grijp haar."
De jongens die achter Emma stonden, grepen haar vast, en eentje zette zijn mes bij haar keel.
"Nu je niet bij je Martyn bent, willen we een paar dingen rechtzetten..."
"Laat me los!" schreeuwde Emma. Ze wou nu niet opvallend doen met haar gevechtskunsten en deed als een echt meisje.
"Kijk, ten eerste zet je geen grove mond tegen me, het zou zonde zijn van je mooie gezichtje..." negeerde de leider haar.
De rest van de kerels lachtten, en volgden de leider op de voet.
"En ten tweede, weten we dat jullie iets zwarts doen bij de directeur... Weet, dat hij jullie binnenkort een aanbod zal doen... Het kan me niet schelen, wàt jullie dan moeten doen, maar zie maar dat Martyn akkoord gaat, alleen jìj zal hem kunnne overtuigen natuurlijk..."
"Ik weet niet wat jullie willen, maar laat me los!" schreeuwde Emma weer, ze wist niet wat er gaande was.
"Pas als je beloofd akkoord te zullen gaan."
De situatie werd serieus. Emma duwde de voet op van een van de mensen rondom haar, en ontweek het mes aan haar keel. Een kleine snee aan haar wang, niet meer.
Ze haalde elk van hen onderuit, en hield haar voet op de leider.
"Het kan me niet schelen wat zijn aanbod ìs, maar ik ga niets voor jullie snotneuzen doen. Als je het vriendelijk gezegd zou hebben, zou ik er nog over nagedacht hebben."
Emma zei dit op een bedreigende, en serieuze toon. Het viel echt niet op dat er een heel groepje pestkoppen op de grond lag, zonder enige beweging.
Geen zorgen, ze waren niet eens bewusteloos, het was gewoon wat pijn. Emma had zich nog ingehouden.
Eenmaal ze aan de poort stond bij Martyn, merkte hij meteen de snee op.
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij.
"Oh, helemaal niets hoor!" zei ze heel gewoon, en liet met haar blik meteen zien dat hij er geen woord meer over zeggen.
Martyn had zin om te zuchten, maar hij wist dat Emma dan zou weten, dat hij het op haar heeft. Uiteindelijk besloot hij toch maar iets te zeggen.
"Emma, ik geloof niet dat het niets was, je hebt een snee!"
"Het was echt niets." zei Emma, en keek niet eens om.
"Zeg het!"
Emma stopte met stappen. Nu verwachtte Martyn een hele uitleg, hij zou het te weten komen.
"Martyn... Heb je zin om vanavond eropuit te gaan?" vroeg ze, en keek om naar hem.
"Daar hadden we het helemaal niet....!"
Hij werd onderbroken door haar blik. Zag hij nu bezorgdheid in haar blik...? Martyn wist het niet, sinds hij zo'n blik nog nooit gezien had.
Martyn zuchtte. "Ok, dan... Als je graag wil."
Emma glimlachtte, en zei haar gewoonlijke woorden: "Naar de kelder!"
Ze lachtten, en renden naar de metro om meteen terug naar huis te gaan. De hele rit praatten ze over de dag, maar geen van beide sprak ook maar een woord over de snee.
Eenmaal bij Martyn's thuis gingen ze ongemerkt meteen naar Martyn's keldertje. De computer stond nog aan van de dag ervoor, en alleen een klik was nodig om de standby-modus af te zetten, en de database in te gaan. Zorgvuldig keek Martyn naar de personen die ertussen zaten. Bij één van de mensen bleef hij verbaasd staan. Emma merkte dit, en keek naar de persoon. "Wie is dat?" vroeg ze. "Iemand waarvan je al gehoord hebt?"
Martyn ontwaakte uit zijn gedachte. "Ja, ik heb er al ongeveer van gehoord..."
"Wat deed hij dan..?"
Martyn beet op zijn lip. Eerst wist hij niet zeker, of hij het haar wel zou vertellen. Maar na een tijd nadenken, koos hij ervoor het haar toch te vertellen. Misschien zou het een motivatie zijn, opdat deze opdracht helemààl niet zou kunnen mislukken. Hij wou die kerel weg, wèg uit zijn leven. Altans, wat er nog van overbleef.
"Dankzij deze man... zit mijn vader in de gevangenis."
Emma keek naar Martyn. Na een tijdje begon ze opeens te lachen.
"Ok, Martyn, dat was lekker dramatisch! Jij hebt al een vader!" grinnikte ze.
"Emma ik meen het..."
"Martyn, voor zover ik weet heb je al een vader." Vastberadenheid klonk in haar stem.
"Dat is mijn echte vader niet... Mijn echte vader zit in de gevangenis sinds ik 3 was..."
"Daarom is hij dus aardiger tegen je zus... Zij is een echt kind van hem..."
Martyn knikte. "Ookal herinner ik me niet veel van hem, ik weet zeker dat hij niets gedaan heeft."
"En deze man, hij heeft het dan wel gedaan..?"
Weer knikte Martyn. "Doordat mijn vader ooggetuige was, heeft hij hem kunnen beschuldigen. In de rechtzaak kreeg hij zijn gelijk, en mijn vader werd opgepakt, over een paar jaar wordt hij vrijgelaten. Ik neem wraak."
"Waarom wil je wraak nemen...?"
"Omdat hij promotie kreeg, na de arrestatie van mijn vader."
Emma zweeg, en liet de woorden bezinken. Ze wist dat het beter was niet te vragen waarom zijn vader opgepakt was. Na een tijdje gezwegen te hebben, keek ze Martyn vastberaden aan, en grijnsde. "We doen het."
"Goed, dan kan Ro-" begon Martyn, maar Emma onderbrak hem.
"We gaan nu meteen, Martyn."
"Wat?!" riep Martyn. "Dat kan je niet menen. We zijn onvoorbereid, we weten niet eens waar de man is! Er is hier..."
Emma staarde naar Martyn, en hij wist wat ze hiermee bedoelde. Emma herhaalde haar woorden. "We gaan nu, Martyn."
"Weet je waar hij is?"
Ze schudde het hoofd. "Maar ik weet hoe we hem moeten vinden."
Even keek ze naar een koffertje naast Martyn's bureau. "Ga je dat nodig hebben?"
Martyn bekeek het koffertje even, en snapte meteen wat ze wou doen. "Niet zonder vermomming."
"Ik heb nog wel wat, relax. Zoek jij ondertussen meteen gadgets, we vertrekken zo snel mogelijk, voordat de zon onder is."
Emma liep de kamer uit, naar haar huis om voorbereidingen te treffen. Martyn trok een normale trui aan, en stak een paar dingen in een rugzak. Hij had geen idee wat Emma zou doen, maar hij snapte wel dat ze het gebouw waar de man werkte binnen wou. Hijzelf mocht niet opvallen tussen de mensen, totdat Emma de locatie van de man wist te vinden. Maar hij maakte zich zorgen; Emma kende geen grenzen, en zou niet weten wanneer het genoeg was. Het duurde niet lang voordat ze beiden voor de ingang van de dichtsbijzijnde stonden. Emma had een lange grijze jas aan, en bedekte haar gezicht met een grote zonnebril. Over haar haar, was een stijle, pikzwarte pruik gedaan. Ironisch gezien had Emma op zich al bijna zwart haar. Ze gingen uit elkaar om niet verdacht te lijken, maar gingen toch op dezelfde metro. Geen vuil werk. Geen pistolen. Emma was een kei in gevechtskunsten. In no time zouden mensen al bewusteloos op de grond liggen, door de juiste zenuw aangeraakt te hebben. Martyn moest het doen met een mes, en een paar kleine bommetjes. Zo, gingen ze altijd te werk.
Eenmaal bij de juiste halte, stapten ze af. Nog een laatste keer stapten ze naast elkaar.
"Jij zorgt dat hij het gebouw uitgeraakt, ik handel het af." zei Martyn.
"Dat was niet mijn plan..." protesteerde Emma.
"Het moest persé vanavond Emma, ik wil alleen mijn wraak."
Emma keek naar hem. "Ga niet te ver, Martyn."
"Als het te ver zou gaan, kunnen we steeds rennen. Ik hoop dat je wat flexibels aanhebt daaronder."
"Het gewone pak, alleen kortere benen, zodat het niet opvalt bij de jas."
"En de schoenen?"
"Ik heb speciaal geen hakken aangedaan."
Martyn glimlachtte even. "Feiloos, zoals gewoonlijk."
"Ik kan niet geloven dat je zelfs nog zo'n vragen stelde." grijnsde Emma.
Emma en Martyn splitsten hun wegen, Emma ging naar binnen, om te weten waar de man zich bevond, en Martyn stak de straat over, diep de stad binnen. Emma vroeg binnen, aan de balie, de vrouw waar hun doel was. "Weg," antwoordde de vouw. "hij was vijf minuten geleden de deur uitgelopen."
"Waar was hij heen?" vroeg Emma, beleefd maar toch al wat kwader.
"Dat weten we niet. Hij had een lange dame bij zich. Wij mogen de hogere klasse nooit iets vragen, ze hebben wel vaker een vrouw bij hen."
Een gevoel van afschuw vulde Emma. Dit was zò typisch, en de vrouw kon het nog inhouden. Ookal had Emma geen verdere zaken met wat de man gedaan had, en van plan was, ze haatte hem nu meer dan wie dan ook. Ze bedankte de vrouw voor de informatie, en liep het gebouw uit.
Hoe ze het deed wist ze zelf niet, het leek wel intuïtie, maar toen ze Martyn zocht, vond ze de man. Toen ze aanstalten maakte om dit aan Martyn te melden, zag ze hem al op het einde van de straat. Elk van hen gaf een knikje, en Martyn stapte traag naar de auto. Emma bekeek de straat, op zoek naar agenten. Nergens eentje te bekennen. Wanneer Martyn bij de auto kwam, lostte hij onnopgemerkt een bommetje, die onder de auto bleef liggen. Hij stak zijn handen in de zakken van de sweater die hij aanhad, en duwde niet veel verder op het knopje voor de ontploffing. De auto stond in lichterlaaie, en blijkbaar waren er net een paar agenten de straat ingelopen, die Martyn's gedrag bizar vonden.
"Halt!" riep eentje, en ze hadden beide de achtervolging ingezet.
Zowel Martyn als Emma sloegen op de vlucht. Ze liepen door een steeg, naar de volgende straat, en wouden de metro nemen, maar die was afgesloten door andere agenten, die de noodkreet van hun collega's gehoord hadden. Eén van hen riep via een walkie-talkie om versterking. Martyn en Emma bleven lopen, ze mochten in geen geval gepakt worden. Er kwamen politiewagens, en steeds meer agenten naar boven. Ze volgden steegjes, sprongen over muren, maar afschudden konden ze niet. Beide hadden ze geluk; ze waren getraind om helemaal tot het dorp te kunnen rennen, maar om wagens af te houden was het alles behalve makkelijk. Even verder zagen ze het dorp al, en als ze zich zouden omdraaien en naar de stad zouden kijken, zouden ze geen mensen meer kunnen afscheiden, en zouden ze zelfs de grote snelweg kunnen zien. Emma ademde zwaar, maar haalde nog een laatste beetje moed binnen. Alleen nog het kruispunt, en dan nog een paar meter en ze waren bij haar thuis. Ze had haar raam open laten staan, dus zouden ze naar binnen kunnen gaan via de kleine steeg.
Martyn en Emma sloegen de straat in, gevolgd door een luidruchtige boel van politiewagens, sinds het voetvolk het opgegeven had. Bij Emma's huis liepen ze de steeg binnen, en sprongen ze van muur naar muur, om dan bij het raam van Emma naar binnen te springen. De mensen in de wagens hadden het niet goed gezien, en toen ze eindelijk merkten dat ze zomaar verder aan het rijden waren, zonder iemand voor hen, zochten ze de straat af. Geen van hen wist welk steeg ze ingerent waren, en nergens vond iemand hen. Het zoeken werd opgegeven, en Martyn en Emma waren veilig bij haar thuis. Hoewel, Martyn was niet helemààl veilig; hij was op Emma geland, en zij was duidelijk totaal niet blij. Wanneer de sirenes uit de straat verdwenen, deed ze eindelijk haar mond open en riep luid: "Martyn! Ga van me af vuile perv!"
"Sorry zeg, ik was alleen maar mijn evenwicht kwijt." zei Martyn, en ging van haar af. Opeens besefte hij waarom ze hem een perv noemde. Hij zat met zijn hand per ongeluk op haar borst.
Martyn deinsde achteruit wanneer hij merkte waar zijn hand lag. "H-het is echt niet wat het lijkt!"
Emma duwde hem van zich af door recht te staan, en Martyn's poging om zichzelf te redden van Emma's woede was geslaagd. Terwijl Emma bij het raam ging staan om te kijken of er echt helemaal geen agenten meer waren, was een manier van haar, om niet naar hem te hoeven kijken.
"Ik had er eigenlijk aan gedacht het je niet te vertellen, maar die snee komt van een paar schoolgenoten.. Ze bedreigden me met een mes, en vertelden dat de directeur binnenkort met ons zou willen praten..." begon ze.
"Waarom heb je me dat toen niet gezegd?" vroeg Martyn, en stond ook recht.
"Zoals ik net zei, ik dacht eraan het je helemaal niet te vertellen. Het leek me beter er ons niet mee te bemoeien."
"Dat betekent dat het je gevaarlijk lijkt..."
Emma draaide zich om en keek naar Martyn, die nu vlak achter haar stond. "Maar het is te roekeloos het aanbod te weigeren, zonder te weten wat het inhoud.." ging hij verder.
"Daar heb je gelijk in." zuchtte Emma. "Maar laten we hier morgen over verder praten, nu is het al laat."
"Goed dan," zei Martyn. "ik ben dan op weg naar huis."
Terwijl Martyn zich klaarmaakte om weg te gaan, bleef Emma staan. Wanneer Martyn net de deur uit wou gaan, stopte Emma hem. "Wacht!"
Martyn stopte en keek om naar Emma, die verderging met haar zin. "Het is volgens mij beter dat je hier blijft, de straten zijn niet volledig veilig, en het zou teveel opvallen... Je mag op de bank slapen..."
Wanneer Emma dit zei, glimlachte Martyn, sinds hij besefte dat ze eigenlijk alleen maar niet alleen wou zijn. Door zijn glimlach, wist Emma dat het oké was voor hem, en ze ging rustig naar haar kamer. "Slaapwel."
"Slaapwel," zei Martyn terug met een glimlach, en ging rustig naar de bank, waar al een deken en een kussen klaar lagen. Eén nacht slapen in mijn boxershort is niet erg. dacht Martyn, en de kledij die hij die avond aanhad, was goed genoeg om de dag erna voor school aan te doen.

Voor hij het wist, was het al ochtend. Er lag een deken over hem heen, maar Martyn kon zich niet herinneren er ook eentje over hem gedaan te hebben. In de keuken klonk een geknisper, dat niet alleen klonk naar bacon, maar ook ernaar rook. Terwijl hij rustig opstond, bedacht Martyn zich net dat dat deken betekende dat Emma hem zag slapen in zijn boxers. Traag deed hij zijn kledij weer aan, en ging de keuken binnen. Iets moest raar lijken aan hem, sinds Emma grinnikte toen hij binnenkwam.
"Is er wat?" vroeg hij, en viel zo met de deur in huis.
"Je haar." antwoordde Emma, en wees grinnikend naar zijn hoofd. Martyn keek naar zijn weespiegeling in het glas van de keukendeur, en moest bijna zelf lachen met zijn haar. Maar hij besloot zijn eigen trots te houden, en ging er niet verder op in. Rustig ging hij aan tafel zitten, waar al een ei met toast op een bord lagen. Een echt 'English Breakfast'. Emma legde de bacon er nog bij, die maar niet stopte met knisperen. Beleefd wachtte Martyn tot Emma klaar was, en aan tafel ging zitten.
"Eet je altijd zo uitgebreid?" vroeg Martyn haar.
"Jah," antwoordde ze heel gewoon. "sinds je altijd zo laat komt, heb ik daar de tijd voor."
Martyn grijnsde even onschuldig. Rustig aten ze verder, en praatten ondertussen door. De tijd ging voorbij als een sneltrein, en het kon hen niets schelen dat ze veel te laat op school zouden komen. Maar raar genoeg aten ze sneller dan ze dachten, en voor het eerst dit jaar kwamen ze op tijd op school aan. Nou ja, op tijd, net wanneer de bel ging dan toch. De leerkracht van dat eerste uur keek even raar op naar hen, toen ze bij de laagste trede aankwamen, toen de rij leerlingen naar het klaslokaal vertrok. En niet de leerkracht keek er raar van op. Martyn en Emma keken elkaar even niet-begrijpend aan, en de klas had hen ondertussen voor mìnstens twee volle minuten aangestaard.
Maar ookal waren Emma en Martyn op tijd op school, bij de eerste pauze werden ze bij de directeur geroepen. Beide wisten ze al wat dit betekende, als snel zouden ze te weten komen wat de directeur van hen wou, dat Emma aangevallen werd. Meteen nadat de bel rinkelde om het einde van het eerste lessenblok aan te kondigen, ging het tweetal naar het kantoor van de directeur, waar ze openlijk werden ontvangen door de directeur hemzelf. Droog keken ze naar elkaar, gingen op de aangeboden stoelen zitten, en lieten de directeur aan zijn gesprek beginnen.
"Jullie zijn dus de 'Twee Zwarte Vlekken', gerucht bij de politie." begon hij, maar werd meteen onderbroken door Martyn.
"Hoe kom je aan onze identiteit?"
"Kom kom kom, laten we nu niet afdwalen."
Martyn keek even verdacht naar hem, en toen naar Emma, die trouwens zonder enige beweging op haar stoel zat.
"Ik wil dat jullie voor me werken." zei de directeur direct.
"Voor wat voor missies?"
"Mensen uit de weg ruimen, die mijn bedrijf in de weg zitten." antwoordde de directeur.
"Sorry, daar doen wij niet aan." zei Martyn, stond recht en maakte aanstalten om weg te gaan.
"Dan zit er niets anders op dan jullie aan te geven bij de politie."
"Dat durf je niet!" riep Martyn, draaide zich om, rende naar het bureau toe, en viel de directeur bijna aan. "Als je zelfs ook maar probeert!"
"Je kan natuurlijk ook nog steeds altijd voor me werken... In ruil voor je diploma, en een som geld natuurlijk."
Emma begroef haar gezicht in haar handen, dit was het slechtste dat ooit zou kunnen gebeuren. Martyn zuchtte, en ging weer naar de stoel, waar hij zich op liet vallen. Dit was waarschijnlijk al vanaf het begin zijn plan, ze zouden dit niet geweigerd kunnen hebben.
"Een wijze keuze," grijnsde de directeur. "ik zal jullie al meteen op een testmissie sturen, om te zien of jullie werkelijk zo goed zijn."
Emma zat levenloos op haar stoel. Dit had ze nooit gewild, ze had dit levens als spionne alleen gekozen om slechte mensen uit de wereld te halen, maar nu werkte ze zelf voor eentje. Nu kon ze zichzelf geen spionne meer noemen.

"Ik zal meteen de details vertellen," begon de directeur. "het doelwit is Liu Zhen. Het is een Chinees, die met zijn bedrijf mijn eigen bedrijf in de weg staat en een grote concurrent vormt. Hij werkt samen met een Russische beweging, om mij uit te weg te krijgen. Nu, ik ben slim genoeg om binnen Engeland te blijven, en weet dat vanavond een concert komt die Liu bij zal wonen. Dàn zullen jullie toeslaan. Ik heb meteen al twee outfits voor jullie uitgekozen; een jurk waarbij je genoeg kan verbergen, maar niet zo uitziet dat het echt opvalt dat je wat verbergt. Voor Martyn een makkelijk pak, voor het geval dat. Emma; als je moet rennen, doe de hakken gewoon uit."
"En wat met diegene waar ik mee samenwerk? Wat moet ik met hem?" vroeg Martyn bot, nog steeds kwaad over dit gesprek.
"Aah, de jongeheer Robert, je contactpersoon met de zwarte markt, en diegene die jullie documenten geeft... Tjah, nu ben ik er, dus die hebben jullie niet meer nodig."
"Moet ik hem nu in de steek laten?"
De directeur keek even schuw naar hem. "Doe nu maar gewoon wat ik je zeg."
"Martyn..." fluisterde Emma. "Laten we nu maar gewoon doen wat hij zegt."
"Wijze woorden, juffrouw Emma," grijnsde de directeur. "jullie hebben de informatie, en jullie pakken liggen al bij jullie thuis. Vraag me niet hoe. Ga nu maar terug naar de klas, de speeltijd is nu ondertussen toch wel al gedaan."
En op precies hetzelfde moment dat hij dat zei, ging de schoolbel. Emma en Martyn stonden recht, en gingen de deur uit. De directeur riep hen nog iets toe: "Oh, jah! En vanaf jullie noemen jullie me George, zie dit als een teken van sociale status."
Zonder ook maar om te kijken of iets te zeggen, gingen Emma en Martyn verder, en liepen naar de klas toe. Dit was echt geen goed begin van de dag. Heel de rest van de schooldag konden ze niet opletten. Alleen de woorden van de directeur, nee wacht, nu George, zaten in hun hoofd. Op weg naar huis durfde Emma eindelijk weer iets zeggen.
"Ik ga dit doen, alleen voor mijn diploma," begon ze. "maar ik wil enkele afspraken maken."
"Goddank," zei Martyn. "ik hoopte al dat je dat nog zou zeggen."
"Ten eerste; geen doden buiten het doelwit, ten tweede; onze identiteit blijft geheim, en ten derde; wanneer we van school af zijn, stoppen we met werken voor George."
Martyn knikte. "Ik ga akkoord met deze voorwaarden." zei hij, en keek naar Emma. Ze gaven elkaar de hand, als teken dat deze deal gesloten was. Dit was een ongelooflijke opluchting voor Emma. Ze keek met een glimlach uit het raam, en kon nu zorgeloos weer aan de woorden van de directeur denken.
Toen ze thuiskwamen, lag er op elks bed een koffertje. Binnenin zat er het afgesproken kostuum, bij Martyn een pistool en bij Emma een mes, en als laatste het schema van de avond. Binnen twee uur zou een kleine limousine hen ophalen. De dag erna, op school in het kantoor van George, zouden ze hun beloning krijgen. Binnenraken met al hun bewapening moest lukken, sinds er ook bijstond dat er geen bewaking op hen zou zijn, omdat het concertgebouw al onder pure corruptie van George zat. Al wat er restte waren twee tieners die niet zouden opvallen. Natuurlijk, twee tieners bij zo'n concert zou op zich al opvallen.
Martyn moest opschieten. Als hij niet snel klaarstond zouden zijn ouders thuiskomen. Veel kon hem dat natuurlijk niet schelen, maar het zou teveel opvallen als hij weg zou gaan in zo'n kostuum. Maar zijn ouders waren later thuis dan normaal, en zoals gewoonlijk zat zijn zus niet eens in zijn buurt. Zij zat in de woonkamer. Oftewel zat ze achter haar laptop, en anders een beetje tv te kijken. De kust was veilig, en de wagen zou na een tiental minuutjes aankomen. En precies dan nog wel.
De auto was langs het huis van Emma gepasseerd, waardoor Emma al in de auto zat. In die jurk zag ze er prachtig uit, en stomverbaasd stapte Martyn de auto in. Zonder hem ook maar een blik te gunnen, staarde Emma uit het raam. Voor Martyn was dit ongelooflijk raar, zoiets respectloos deed ze normaal gezien nooit, maar toen hij nog eens beter in de auto keek, merkte hij de directeur op, wat het gedrag van Emma verklaarde. George glimlachte naar hen, maar Martyn keek even schuw en verdacht terug naar hem.
"Waarom ga je mee?" vroeg hij, zonder zijn ogen af te wenden.
"Geen vuile blikken, ik wou alleen weten hoe jullie alles afhandelden." zei George, en het leek alsof hij een pruillipje trok.
Martyn wendde zijn gezicht af. "Zo speciaal is dat anders niet," zei hij, en keek naar het passerende landschap.
"En toch wil ik het weten," zuchtte George. Doordat de twee spionnen naar buiten keken, keek hij ook even uit het raam, maar keek meteen weer weg omdat het niet interessant genoeg bleek te zijn buiten. Emma had de hele weg stil geweest, en buiten dit gesprek werd er ook niets meer gezegd.
Ookal zei niemand iets, het duurde niet lang voor dat ze bij het operagebouw waren, en naar binnen gingen. Daar scheidde George zich meteen van hen, sinds hij een eigen loge had. Martyn en Emma gingen al naar de zaal, om er de juiste plekken uit te kiezen. Net achter het balkon van de bovenverdieping; daar was alles goed zichtbaar. En het duurde ook niet lang, voordat ze het doelwit de zaal binnen zagen komen. Nu was het het moment nog niet om toe te slaan, pas als het donker was zou het niet opvallen. En wanneer de opvoering begon, en de lichten uitgingen, keken de twee spionnen de hele tijd naar hun doelwit. Ze zagen de zwarte hoofden schuifelen tussen de stoelen. De vrouw naast hem fluisterde iets in zijn oor. De man voor hem hoorde het, en gebood hen te zwijgen. Emma haalde ongemerkt een kleine pijl boven, en als ze net op de goeie plaats zou gooien, zou niemand het gemerkt hebben. Ze veinsde dat ze haar haar naar achter ging steken, en gooide dan met een vluchtige beweging het pijltje richting de man. Raak. Het hoofd viel neer op de man zijn schouder. De vrouw naast hem leek te denken dat hij in slaap gevallen was en grinnikte, waarna ze weer verder ging kijken. Martyn richtte zich op het toneel, maar Emma kon zich niet concentreren, en bleef kijken, naar alle zwarte hoofden die ze kon zien bewegen. Al die hoofden, behalve die ene. Die ene, waarvan ze onrechtvaardig de bewegingen ontnomen had. Emma staarde nog een hele tijd naar die zwarte vlek, maar ze wist niet dat het concert al zo snel gedaan zou zijn. De lichten gingen aan om de pauze aan te kondigen. En de vrouw die naast de man zat gilde haar hart uit. Daardoor keek iedereen van de zaal die kant op, en als reactie op hetgeen dat ze zagen, stonden mensen op en begonnen paniekerig te schreeuwen, in hun achterdocht van wie het gedaan zou kunnen hebben. Iedereen van de hele zaal stond recht. Iedereen, behalve Martyn en Emma. Zij stonden later recht, en stapten in alle kalmte de zaal uit, om ongemerkt het gebouw te verlaten. Ze werden meteen opgepikt door de auto van George, waarmee ze gebracht waren.
"Goed werk," zei George toen het duo in de auto ging zitten. "niemand heeft gemerkt dat jullie het waren, zoals ik van jullie verwacht had."
"Je houdt je maar beter aan je beloftes," snauwde Martyn hem toe. "we hebben onze waardigheid op het spel gezet."
Emma keek levenloos uit het raam. Ze had nog steeds haar 'masker' op. Een blik zonder emoties, opdat niemand ooit ook maar iets zou kunnen merken.
"Martyn," zei ze dan na een tijd. "blijf kalm... We zullen moeten wennen aan dit, sinds we zelf de keuze genomen hadden dit te doen."
Hij sloot zijn ogen en zuchtte. "Je hebt gelijk," zei hij. "we kunnen niet eeuwig kwaad zijn."
George bekeek de twee jonge spionnen even, en glimlachtte toen. "Ik wist dat ik geen fout gemaakt had," zei hij. "toen ik jullie aangenomen had."
De auto reed snel door de straten, maar voor Emma leek het alsof ze niet sneller gingen dan een fietser, waardoor ze schrok toen de auto voor haar huis stopte. Zonder een woord te zeggen, stapte ze uit, gevolgd door Martyn, die nog een goede avond wenste aan George. Wie had ooit gedacht dat corruptie zo dicht bij hen was? Geen van hen had ooit gedacht dat hun directeur iemand was die zich bezighield op de Zwarte Markt.
"Ga naar huis," zei Emma, ietwat bot. "ik wil even tot mezelf komen." Martyn knikte, alsof hij begreep wat ze zou moeten doen.
"Slaapwel," nam hij nog afscheid. "en tot morgen."
Bij die woorden knikte Emma als afscheid, en ging naar boven. Ze had nog steeds haar masker op. Maar eenmaal ze boven was, ging ze meteen op haar bed liggen, waarbij haar masker automatisch af ging. Alle emoties vloeiden terug haar hoofd in, en Emma begon in harde snikken te huilen. De gebeurtenissen van die avond hadden iets te veel geweest voor haar. Ze sloot haar ogen, en probeerde haar gedachtes te verdringen. Maar elke keer dat ze haar ogen opendeed leek het, alsof ze aan elkaar plakten, dankzij de tranen die maar bleven vloeien. Emma had in geen tijden meer zo hard gehuild. Het was jaren geleden dàt ze gehuild had. De laatste keer was ze slechts maar een kind, dat de gevoelens van anderen niet begreep. De gevoelens die ze nu had, had Emma nog nooit zo intens gevoeld. Verdriet, schuld, verwarring, woede, rouw en pijn galmden door haar hoofd. Ze stak haar hoofd in haar kussen en ze schreeuwde het uit van de innerlijke pijn. Binnenin haar werd een strijd gestreden tussen wat ze voelde. Ze wou Martyn bij haar, maar wist dat ze hem zou kwetsen met woorden, hem verwijten dat het zijn schuld was dat ze dit voelde. Emma sloot nog een keer haar ogen, maar opende ze niet meer. Ze sliep. Haar slaap was vredig, zonder nachtmerries, alsof iemand haar niet nog meer ongeluk wou geven, dan ze op dat moment al had.

Toen Emma de volgende ochtend wakker werd, duurde het even voor ze kon zien wat er rond haar gebeurde. Ze was wakker geworden van een geluid van iemand in haar appartement, maar kon haar ogen niet openen omdat het leek dat ze aan elkaar geplakt waren. Had ze werkelijk de hele nacht om de dood van de man gehuild? Niet lang nadat ze de deur had horen sluiten, voelde ze haar bed bewegen, en kraakte het ding onder het gewicht van de persoon. Ze voelde als het ware de lucht veranderen, alsof er iets naar haar toe kwam. Wie weet wist de politie het. Wie weet kwam iemand haar halen. Of wie weet was het Martyn. Emma kon niet geloven, dat de optie 'Martyn' het laatste was waar ze aan dacht. Wanneer ze voelde hoe de hand doorheen haar haar ging, wist ze dat het ook de laatste optie wàs. Haar ogen lieten haar al weer toe een glimp van de wereld op te vangen, en vaag zag ze alles vorm nemen. Ook Martyn, die eerste niets anders dan een silhouette leek, kreeg terug de vorm die ze gewend was. "Sorry," zei hij, met zijn zachte toon, die haar tevens leek te kalmeren, "heb ik je wakker gemaakt?"
Emma schudde het hoofd, en ze zag hem opgelucht zuchten. "Het is zaterdag, dus er is normaal gezien geen school," zei hij toen verder, "ik dacht eraan niet te vroeg te komen, maar ik kon niet slapen, hoezeer ik het ook wou en-..."
Martyn wou zich nog verder excuseren, maar Emma legde hem het zwijgen op, door haar vinger tegen zijn lippen te houden. Mensen zouden werkelijk denken, dat ze een intieme relatie hadden, als ze zagen welke gebaren ze allemaal deden naar elkaar, maar toch was er nog nooit iets tussen hen geweest. "Je hoeft je niet te verontschuldigen," zei Emma, "mijn dromen waren zo onschuldig en vredig, dat ik bijna bang was dat ik er nooit meer uit wakker zou worden."
"Dan kom ik eerder gelegen?" vroeg Martyn, en Emma grinnikte zacht, terwijl ze knikte. Het ochtendglore, wat door hen meestal niet verwelkomd wordt, leek die ochtend oogverblindend. Martyn was onverklaarbaar vroeg gekomen. De zon was nog maar pas op, en hoewel dat steeds later was door de herfst, was het toch vroeger dan hij ooit was opgestaan voor school. Emma had zielsgraag geweten hoe vroeg het was, maar dacht dat ongepast zou komen, en het alleen verkeerd opgevat zou worden. En ze moest toegeven, dat ze de tederheid en zachtaardigheid van die ochtend nog nodig zou hebben, zou ze de dood van de man helemaal vergeven kunnen hebben. Maar ze wist niet dat ze die tederheid zo snel zou verliezen. "Ik wil naar de begrafenis van de man die ik gedood heb," zei Emma abrupt, "ik wil zeker weten dat mensen om hem gehuild hebben, en dat er mensen waren die hem niet kenden dankzij het geld of het bedrijf dat hij had."
Toen ze dat zei, had Martyn haar alleen maar aangekeken met een stomverbaasd gezicht, en geloofde niet wat hij gehoord had. Hij had haar dingen willen toeschreeuwen. Dat ze het meest idiote idee ooit had, dat ze dat beter niet zouden doen, of dat mensen dat zeker niet zouden vertrouwen. Maar hij slikte al die sterke woorden in, en keek enkel even weg, naar het stuk bed dat voor hem was, net naast haar knieën. Hij knikte alleen, en er weerklonk een zachte 'uhu' vanuit zijn richting. Dan keek hij op, om de uitdrukking op haar gezicht te zien.
"Dan kom ik met je mee," zei hij, en herhaalde zijn woorden stil, alsof hij het zichzelf insprak om zeker te weten dat hij het zou doen, "dan kom ik met je mee..."

leuk verhaal n_n
snel door

De hele vlucht hadden ze geen woord gewisseld. Totdat ze allebei landden op een wei aan de rand van de stad.
Na de parachute losgemaakt te hebben, en ze samen wegstapten, keek Emma even naar Martyn.
Martyn bleek dit niet te merken, en ze liet het maar, om te proberen een gesprek met hem aan te gaan.
Ergens aan de rand van de wei, waar de stad stilletjes aan weer begon, stond een brommertje.
Martyn grabbelde even door zijn zakken. Wanneer Emma dit merkte, keek ze naar hem.
"Is die brommer voor ons?" vroeg ze, maar eigenlijk wist ze zelf al een beetje het antwoord.
"Tuurlijk... Ik heb hem een paar dagen geleden van mijn pa gekregen." antwoorde hij.
"En ik wist van niets?"
"Blijkbaar niet... Het is de eerste keer dat ik met hem ga rijden."
Emma zuchtte. "Hopelijk voor jou is er genoeg plaats, je wil niet dat ik op een brommer ga zitten terwijl ik aan je vastplak en er nog altijd bijna afval..."
"Wie zegt dat?" vroeg Martyn grinnikend, en Emma gaf hem een klop tegen zijn arm. Voor een meisje kan Emma eigenlijk hard slaan... dacht Martyn, maar twijfelde eraan dit te zeggen.
Met een zucht ging Martyn naar de brommer en ging erop zitten. Emma ging al vanachter zitten, en hield hem vast rondom zijn middel.
Martyn keek naar haar, en blijkbaar werd Emma hier kwaad om.
"Denk maar niet dat dit iets betekent!" riep ze kwaad in zijn oor, en Martyn had bijna zijn hand tegen zijn oor gezet.
Hij duwde zich af en zette de brommer in beweging. Op straat was er helemaal niemand. Altans, dat dacht Martyn.
Wanneer hij net Emma's straat in wou rijden, reden ze voorbij een paar klasgenoten.
"Oeh làlà!!!" riep er eentje machend. "Ik wist wel dat Martie en Em uitgaan!"
Nog voor Martyn iets kon zeggen, sprong Emma van de rijdende brommer, en verkocht diezelfde jongen nog een dreun.
Martyn wachtte op haar voor haar deur, om er toch nog op te zien dat er niets ernstigs met de jongen zou gebeuren.
Wanneer Emma kwaad bij haar deur kwam, gaf ze Martyn nog even een kwade blik, die al snel in een glimlach veranderde.
"Tot morgen, Martyn!" zei ze vrolijk en verdween dan achter de deur. Zacht kon Martyn nog een paar vervloekingen op de jongens horen, maar ook die verdwenen een paar seconden later.
Rustig reed hij verder naar zijn huis en parkeerde de brommer daar. Veel aandacht kreeg Martyn niet van zijn ouders, omdat zijn kleine zus zogezegd beter was.
'Een echte dame!' zei zijn vader altijd trots. 'Haar opvoeding is per-fect! Alles wat fout ging bij Martyn is rechtgeraakt bij haar!'
Dit was wat hij tegen iedereen altijd zei. Martyn was zo goed als van hen afgegroeit en leefde in de kelder, waar vanalles geïnstalleerd was.
Martyn was eigenlijk ongelooflijk jaloers op Emma, omdat zij alleen woont in haar kleine appartementje. Maar zijn eigen keldertje was al genoeg voor hem.
Emma had altijd al tegen hem gezegd; 'Je zou blij moeten zijn met je familie... Jij hebt ze tenminste nog...'. En bij dat laatste had ze altijd geglimlacht.
Voor Martyn was zij een mysterie. Alleen van deze woorden kon hij uitmaken dat ze haar familie verloren was.
Maar meer vertelde ze niet over haar verleden, of over haar zelf. Elke keer dat ze over dat onderwerp begonnen, loog ze iets.
De ene keer was haar vader astroloog, de andere keer leerkracht, en vaak was hij mecanicien. Misschien was hij één van deze dingen echt, maar Emma kon dat dus blijkbaar ook goed
verbergen. Dat maakte haar perfect als spion. En zo had hij haar altijd al gekend.
Emma woonde maar een straat verder van Martyn, en hij had haar ontmoet op de dag dat ze daar introk. Meeste dingen kon ze helemaal alleen tot boven dragen, en haar aanwezigheid op
zich, was voor Martyn al mysterieus. Als kleine jongen had hij een droom om een superheld te worden. Hij zou de goede mensen van corrupte en slechte mensen.
Dat is wat hij nu deed: de slechte en corrupte mensen uitschakelen. Het begon dan ook toen met allemaal criminelen.
Maar al snel werden het de politici die niet alles volgens de boekjes deden. Martyn vond wel eens kleine kliekjes op de zwarte markt, en het duurde niet lang voor hij Emma overtuigen kon
om hem te helpen in zijn weldaad de wereld te helpen. Samen gingen ze op karate-les, en in het middelbaar zouden ze eindelijk in dezelfde klas zitten. Maar ze waren zo met elkaar bezig,
dat ze niet meer omgingen met de rest van de klas. Alle opdrachten waren met twee personen. Het was alsof een hoger iemand hen altijd hielp met hun zaakjes.

gaaf

zo'n lange teksten o.o kon niet eens dat 2de stuk lezen en moet al gaan maar verder, ik lees de rest wel een andere keer

huh? je hebt 2 keer dezelfde verhaal geschreven, in plaats van doorgeschreven

toch niet,
ik heb het 2de deel bij het 1ste deel samengevoegd

oke

Wanneer Martyn even naar de keuken ging om een snackje te gaan halen, zat zijn moeder daar raar genoeg nog altijd.
"Zat je weer op straat, zo laat?" vroeg ze, maar keek niet op naar Martyn.
"Was je bezorgd soms?" vroeg hij, de vraag half ontwijkend. Zijn moeder antwoordde niet, waar hij duidelijk kwaad was, hoewel hij het verwacht had.
"Dacht ik al." zei hij kil, greep snel de snack en ging de keuken weer uit.
Zijn moeder liet het hier blijkbaar niet bij, en stond geërgerd recht.
"Tuurlijk ben ik bezorgd om je Martyn! Dat je dat zelfs nog moet vragen..." riep ze naar hem.
Martyn draaide zich om, en keek nietsbegrijpend naar zijn moeder.
"Wat wil je?" vroeg hij, dit was alles behalve normaal bij hem thuis.
"Martyn, ik wil gewoon een gesprek met mijn zoon!"
Deze woorden raakten Martyn duidelijk, en hij stapte rustig naar de tafel, om aan haar overkant te zitten. Zijn moeder keek even naar hem, en graafde haar gezicht dan in haar handen.
Martyn deed alsof hij iets interessanters in de keuken vond, maar keek vanuit een ooghoek even naar haar.
Wanneer zijn moeder dit merkte en haar handen wegdeed, zag Martyn dat ze aan het huilen was. Zou ze nu echt spijt hebben? vroeg hij zich af, en richtte zijn volledige gezicht op haar.
"Natuurlijk weet ik dat het laat is om het te beseffen, maar ik heb echt een fout begaan..."
"Fijn dat je het eindelijk doorhebt, Georgia, maar nu is het een beetje laat."
Martyn sprak zijn moeder nooit meer aan met 'mama' van sinds hij 12 was en zijn zus dan 6, maar zei dan altijd haar voornaam, Georgia.
"Laat is het zeker, en ik wil weten wat je zo laat nog op straat deed..."
"Dat gaat je niets aan.." zei Martyn. "Als dat hetgeen was waarover je wou spreken, dan is dit gesprek afgelopen."
"Was het met dat Emma-meisje?" vroeg ze, maar Martyn stond recht en ging terug naar zijn kelder.
"Welterusten, Georgia...." zei hij nog even in de deurpost, voor hij verder naar zijn kelder ging.
Eenmaal daar aangekomen liet hij zich op zijn bed vallen. Morgen zou er een test Frans zijn. Geen zin om te studeren. En voor hij het zelf besefte, lag Martyn al te slapen.

verder

goed geschreven n_n

Die ochtend was Martyn vroeg opgestaan. Nou ja, 'vroeg'. Vroeger dan gewoonlijk dan. Het was zo'n negen uur.
Het huis was stil, en hij ging rustig naar boven om een boterham te eten. Na er eentje traag gesmeerd te hebben, ging hij naar Emma's huis.
Even beldde hij aan, net op het moment dat mevrouw Johnson buitenkwam.
"Oh, Martyn!" zei ze, op het typische oude vrouwtjesstemmetje. "Kom je voor juffrouw Emma?"
Martyn knikte met een glimlach. Hij vond mevrouw Johnson eigenlijk best wel schattig, vergeleken met alle andere oude mensen van de straat.
"Ze is nog steeds niet wakker..." ging ze denkend verder. "Misschien kan je haar verassen! Ik laat je wel binnen, haar deur is meestal toch open."
"Mevrouw Johnson, dat hoeft heus niet! Ik wacht hier wel op haar."
"Blijf misschien dan binnen wachten. Je bent ook zo'n beleefde jongeman! Ik weet zeker dat je een gentleman bent!"
Bij het laatste glimlachtte ze. Martyn kende haar al van kinds af aan. Vroeger was het huis van haar alleen, maar ze maakte van de bovenverdieping een apartement.
Mevrouw Johnson noemde hem altijd een gentleman, omdat hij toen hij tussen tien en twaalf altijd boodschappen voor haar ging doen en haar hielp.
Ze was als de oma die Martyn nooit had. Zelf, wist ze dit blijkbaar niet. Maar haar woorden werden altijd al geaccepteerd.
"Dank je, mevrouw." zei Martyn.
"Moeten jullie eigenlijk niet op school zijn...?" vroeg ze uiteindelijk.
"Nee, vandaag mogen we wat later op school zijn, sinds de leerkracht van de eerste twee uur afwezig is..." loog Martyn.
Normaal gezien zou een volwassene nu allemaal vragen beginnen stellen, zoals; 'Is dat echt waar?' of 'Doen ze dat nu tegenwoordig? Vroeger was het anders!'
Maar mevrouw Johnson was anders. Ze glimlachtte alleen, en ga afscheid van Martyn. Net toen ze wegging, kwam Emma de deur uit. Ze groette mevrouw Johnson vriendelijk, en ging dan de trap af. Wanneer ze voor Martyn stond, keek ze naar hem vanuit een ooghoek.
"Gaan we weer met die scooter van je, of het gewoonlijke vervoer...?" vroeg ze, en hield haar blik geen seconde van hem af.
"Het gewoonlijke vervoer, die scooter is alleen voor... Noodgevallen..." antwoordde Martyn, die al snel de haat van Emma op de scooter opmerkte.
Emma keek even of mevrouw Johnson echt weg was voor ze verderging let haar gesprek, en trok een wenkbrauw op.
"Dus gisteren was een noodgeval...?"
De haat aan de scooter werd nog wat duidelijker, dankzij de toon waarop ze sprak.
"Nee, buiten noodgevallen ga ik het ook gebruiken voor missies." zei Martyn op een trotse toon.
Emma sloeg tegen zijn borst met haar vuist en ging kwaad de deur uit.
"Waar was dat voor?!" vroeg Martyn meteen, en volgde haar.
"Zwijg gewoon, en kom mee...." zei Emma, en kijk weg.

omg, haat aan de scooter xD verder

haha, Emma is cuwl xD

Gewoonlijk gingen ze met de metro naar school, sinds dat het snelste was in hun drukbevolkte stadje. Om negen uur was het er zo goed als leeg, omdat iedereen om acht uur normaal weggaat. Martyn en Emma hadden de wagon voor hen alleen, wat Emma op dit moment niet echt kon gebruiken.
Wanneer ze zich liet vallen op een bankje, en Martyn onderuitgezakt aan de overkant ging zitten, keek ze nors uit het raam.
"Gaan we vanavond eigenlijk nog een keer het straat op...?" vroeg Martyn haar, om toch een gesprek met haar aan te voeren.
"Ik weet het niet... Morgen hebben we zoiezo toets, en ik heb geen zin het jaar over te hoeven doen..." antwoordde ze, en gunde hem geen blik.
Eigenlijk was het meer een excuus, om vanavond niet wèèr met hem gezien te worden op straat. Wie weet wat voor een geruchten zouden er dan wel niet zijn..?
De vernedering van die avond wou ze niet overdoen, en Martyn merkte ook meteen dat het haar geen goed deed om met hem betrapt te worden op dezelfde brommer.
Na een ellenlange stilte, en een tijdje nagedacht te hebben, keek Martyn recht naar haar, en keek Emma terug vanuit een ooghoek.
"Sorry..." zei Martyn. "Ik had voor iets anders moeten zoeken, en had moeten weten dat het ging storen."
Emma grinnikte even, maar barstte toen in lachen uit. Martyn snapte niet waarom, maar hetgeen wat hij net zei scheen haar ongelooflijk te amuseren.
"Waarom bied je je excuses nou aan?!" vroeg ze, bijna huilend van het lachen. "Jij kon er helemaal niets aan doen, slimpie!"
Martyn haalde zijn schouders op. "Ik wil geen missie doen als mijn partner-in-crime zo nors doet."
Emma stopte met lachen, en glimlachtte naar hem. "Daar heb je wel gelijk in... Ik zal er deze keer wel op letten."
Martyn glimlachtte ook, en besefte dan iets.
"Was het echt zo grappig dat ik mijn excuses aanbood...?" vroeg hij, na een paar seconden stilte.
Emma grinnikte weer even, wat blijkbaar een goed teken moest zijn, sinds dat betekende dat ze zich weer op haar gemak voelde.
"Jah," zei ze, en glimlachtte. "het was echt zò grappig."

ik zou dat niet grappig vinden hoor x3
verder

ik vind het wel geinig op de manier hoe die het deed xD

De metro kwam al snel aan bij de stop van hun school, en traag stapten ze naar school, alsof ze nog zoiezo op tijd zouden zijn. De schoolpoorten stonden raar genoeg nog steeds open, en ze stapten rustig het binnenplein op. Wanneer ze naar het secretariaat gingen om een papier te halen om weer de les binnen te mogen, lag het papier ook al klaar.
Martyn accepteerde altijd meteen al die gastvrijheid, maar Emma vertrouwde het niet. Oftewel had iemand het goed voor voor hen, en anders was er iets achter, binnenkort zou iemand hen misschien iets vragen om terug te doen. Op het moment dat ze het klaslokaal binnenkwamen, grijnsden de populairsten van de klas naar hen. Emma werd weer humeurig.
De leerkracht van dat uur, meneer Ostlyn, keek even naar hen en trok een wenkbrauw op.
"Een kleine vertraging van..." zei hij, en keek heel duidelijk naar zijn horloge, waarvoor hij een paar minuten met zijn arm zwaaide om zijn trui over de horloge te krijgen. "zo'n drie uur."
"Sorry meneer," zei Martyn, en viel dan meteen binnen met het tweede deel van zijn zin. "maar we hebben wel briefjes bij van het secretariaat."
"Oh! Dat maakt de zaak goed ofzo? Jullie hebben dit lesuur al een toets gemist, en vielen net binnen, op het moment dat we bij het begin van de tweede pagina van ons bewijs zitten..."
"Maar meneer!" protesteerde Martyn.
En op het moment dat meneer Ostlyn weer iets terug wou zeggen, ging de bel net.
"Vandaag, beste leerlingen, zijn jullie letterlijk 'gered door de bel'. Vul het aan tegen morgen, en zie dat je dan wèl op tijd komt."
Martyn keek nog even naar hem, en ging dan meteen het klaslokaal uit. Nog voor hij omkeek, was Emma al weg. Ze had de hele tijd in de klas gekeken, en blijkbaar waren de laatste twee plaatsen in de hele klas, twee tafels achteraan tegen elkaar. Het feit dat het plaatsen achteraan zijn, liet zien dat het met opzet was, sinds die plaatsen altijd als eerste weggingen.
Martyn zuchtte. Waarschijnlijk was Emma weer wat kwader geworden, en zou het het weer moeten oplossen.
Maar raar genoeg bleef ze rustig, en wou ze doen alsof ze het nooit gezien had. De lesuren daarna moesten ze wel steeds als eerste het lokaal binnen, om hun gewoonlijke plaatsen te krijgen; de plaatsen naast het raam, Martyn voor Emma.

lol xD
op zich wel grappig van die populaire kinderen

o.O verder

Op het einde van de dag, wanneer de lessen gedaan waren, stapten Martyn en Emma rustig door de gang. Opeens stopte Emma.
"Ik ben nog iets vergeten..." zei Emma rustig, en Martyn keek naar haar. "Ga jij maar verder, ik haal het alleen wel."
"Ok," zei Martyn. "Ik zal wel even beneden wachten.
Emma rende de andere kant weer op, maar wanneer ze even niet oplette, liep ze tegen een van de pestkoppen en werd omringt door een groepje.
"Kijk eens daar," zei de leider en diegene waar ze tegenliep. "Als het Emma niet is..."
"Ik moet door, kerels, aan de kant." zei Emma bot.
"Oh nee, dat gaat zomaar niet hoor..." zei de leider alsof hij het tegen een kleuter had en zei de tweede zin kort en ruig. "Jongens, grijp haar."
De jongens die achter Emma stonden, grepen haar vast, en eentje zette zijn mes bij haar keel.
"Nu je niet bij je Martyn bent, willen we een paar dingen rechtzetten..."
"Laat me los!" schreeuwde Emma. Ze wou nu niet opvallend doen met haar gevechtskunsten en deed als een echt meisje.
"Kijk, ten eerste zet je geen grove mond tegen me, het zou zonde zijn van je mooie gezichtje..." negeerde de leider haar.
De rest van de kerels lachtten, en volgden de leider op de voet.
"En ten tweede, weten we dat jullie iets zwarts doen bij de directeur... Weet, dat hij jullie binnenkort een aanbod zal doen... Het kan me niet schelen, wàt jullie dan moeten doen, maar zie maar dat Martyn akkoord gaat, alleen jìj zal hem kunnne overtuigen natuurlijk..."
"Ik weet niet wat jullie willen, maar laat me los!" schreeuwde Emma weer, ze wist niet wat er gaande was.
"Pas als je beloofd akkoord te zullen gaan."
De situatie werd serieus. Emma duwde de voet op van een van de mensen rondom haar, en ontweek het mes aan haar keel. Een kleine snee aan haar wang, niet meer.
Ze haalde elk van hen onderuit, en hield haar voet op de leider.
"Het kan me niet schelen wat zijn aanbod ìs, maar ik ga niets voor jullie snotneuzen doen. Als je het vriendelijk gezegd zou hebben, zou ik er nog over nagedacht hebben."
Emma zei dit op een bedreigende, en serieuze toon. Het viel echt niet op dat er een heel groepje pestkoppen op de grond lag, zonder enige beweging.
Geen zorgen, ze waren niet eens bewusteloos, het was gewoon wat pijn. Emma had zich nog ingehouden.
Eenmaal ze aan de poort stond bij Martyn, merkte hij meteen de snee op.
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij.
"Oh, helemaal niets hoor!" zei ze heel gewoon, en liet met haar blik meteen zien dat hij er geen woord meer over zeggen.

o_o verder

wow... xD
Emma gaat los

Martyn had zin om te zuchten, maar hij wist dat Emma dan zou weten, dat hij het op haar heeft. Uiteindelijk besloot hij toch maar iets te zeggen.
"Emma, ik geloof niet dat het niets was, je hebt een snee!"
"Het was echt niets." zei Emma, en keek niet eens om.
"Zeg het!"
Emma stopte met stappen. Nu verwachtte Martyn een hele uitleg, hij zou het te weten komen.
"Martyn... Heb je zin om vanavond eropuit te gaan?" vroeg ze, en keek om naar hem.
"Daar hadden we het helemaal niet....!"
Hij werd onderbroken door haar blik. Zag hij nu bezorgdheid in haar blik...? Martyn wist het niet, sinds hij zo'n blik nog nooit gezien had.
Martyn zuchtte. "Ok, dan... Als je graag wil."
Emma glimlachtte, en zei haar gewoonlijke woorden: "Naar de kelder!"
Ze lachtten, en renden naar de metro om meteen terug naar huis te gaan. De hele rit praatten ze over de dag, maar geen van beide sprak ook maar een woord over de snee.
Eenmaal bij Martyn's thuis gingen ze ongemerkt meteen naar Martyn's keldertje. De computer stond nog aan van de dag ervoor, en alleen een klik was nodig om de standby-modus af te zetten, en de database in te gaan. Zorgvuldig keek Martyn naar de personen die ertussen zaten. Bij één van de mensen bleef hij verbaasd staan. Emma merkte dit, en keek naar de persoon. "Wie is dat?" vroeg ze. "Iemand waarvan je al gehoord hebt?"
Martyn ontwaakte uit zijn gedachte. "Ja, ik heb er al ongeveer van gehoord..."
"Wat deed hij dan..?"
Martyn beet op zijn lip. Eerst wist hij niet zeker, of hij het haar wel zou vertellen. Maar na een tijd nadenken, koos hij ervoor het haar toch te vertellen. Misschien zou het een motivatie zijn, opdat deze opdracht helemààl niet zou kunnen mislukken. Hij wou die kerel weg, wèg uit zijn leven. Altans, wat er nog van overbleef.
"Dankzij deze man... zit mijn vader in de gevangenis."